เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 96

มาร์คดูเหมือนจะว่างในช่วงบ่ายเขาจึงไม่ได้ออกไปข้างนอก แต่นั่งทำงานบนโซฟาผ่านแล็ปท็อป

แอเรียนหาวไม่หยุดหย่อน เธออดไม่ได้ที่จะพยายามหาหัวข้อที่จะพูดคุยเพื่อที่เธอจะได้ตื่นตัว อย่างไรก็ตามเธอลงเอยด้วยการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่ชาร์ลส์เคยพูดถึงก่อนหน้านี้ “คุณมีน้องชายจริง ๆ เหรอ?”

มือของมาร์คแข็งขึ้น สีหน้าของเขามืดมน “คุณคิดว่าเป็นไปได้ไหมล่ะ? ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเขาคงจะมาเคาะประตูบ้านเพื่อขอโชคลาภของครอบครัวตั้งนานเเล้วล่ะ”

เมื่อตระหนักได้ว่าเธอปากพล่อยไปแล้วตอนนี้เธอก็กลัวเกินกว่าที่จะพูดอะไรไปมากกว่านี้ อาการง่วงนอนค่อย ๆ เข้าครอบงำ แต่จู่ ๆ โทรศัพท์ของเธอได้รับข้อความว่า "ฉันอยู่ใน โจลาค ซิตี้"

โจลาค ซิตี้ เป็นเมืองที่เธอและมาร์คกำลังเยี่ยมชมอยู่ในขณะนี้ ใครเป็นคนส่งข้อความนั้นมา? พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่ที่นี่?

หัวใจของเธอเต้นแรง หลังจากจัดเรียงความเป็นไปได้ทั้งหมดแล้วเธอก็คาดเดาได้อย่างชัดเจน ผู้ที่อยู่เบื้องหลังหมายเลขนั้นคือ วิล...

เธอเหลือบมองมาร์คอย่างรู้สึกผิดและยืนยันว่าเขาไม่ได้สนใจเธอก่อนจะตอบกลับข้อความว่า ‘คุณเป็นใคร?’

คำตอบกลับมาเร็วมาก: 'วิล ซีวาน ฉันอยู่ที่ โจซี่ คอฟฟี่ เพลส เธอต้องการจะมาหาฉันไหม?'

เธอตอบเขาด้วย "อืม" จากนั้นก็ลบข้อความออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นานเมื่ออารมณ์ของเธอคงที่มากขึ้นเธอก็พูดขึ้น “มาร์ค ฉันออกไปเดินเล่นได้ไหม ฉันเบื่อนิดหน่อย…”

มาร์คจดจ่ออยู่กับงานของเขาอย่างเต็มที่ “ไปสิ แต่อย่าไปไกลเกินนักล่ะ” เขาพูดโดยไม่เงยหน้าจากหน้าจอ “คุณจะรู้สึกอึดอัดถ้าผมขอให้ไบรอันไปกับคุณ คุณก็อยู่คนเดียว เปิดแอปการนำทางหากคุณหลงทาง และหากคุณหาทางไม่เจอจริง ๆ ให้เรียกรถแท็กซี่ จำชื่อโรงแรมไว้แล้วกัน”

เขารู้จริงว่าเธอไม่ค่อยเก่งในเรื่องของการจำทาง? หลายปีผ่านไปถนนสายเดียวที่เธอจำได้คือเส้นทางกลับบ้าน ตอนนี้พวกเขาอยู่ใน โจลาค ซิตี้ เธอจะไม่รู้ว่าทางเหนืออยู่ทางไหนถ้าเธอเดินออกไปจากประตู

“อืม” แอเรียนตอบ เธอออกจากโรงแรมและเดินออกไปที่ถนน เธอถามคนเดินผ่านไปมาบนทางเท้าเพื่อขอเส้นทางไปยัง โจซี่ คอฟฟี่ เพลส อย่างไรก็ตามปัญหาเดียวของเธอคือ โจซี่ คอฟฟี่ เพลส อยู่ห่างจากโรงแรมเพียงสองร้อยเมตร ...

เธอเริ่มคาดเดาเป็นครั้งที่สอง หากเธอถูกพบเข้า มาร์คจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ อย่างแน่นอน ...

หลังจากคิดทบทวนความคิดมากมายแล้วเธอก็ซื้อหน้ากากอนามัยและเดินก้มหน้าตลอดเวลาเพื่อนัดหมาย

เธอเพิ่งมาถึงร้านกาแฟเมื่อได้รับข้อความจาก วิล: "ฉันอยู่ข้างหลังเธอ"

แอเรียนหันกลับไปและเห็นวิลนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง รอยยิ้มของเขาอบอุ่นเช่นเคยราวกับว่าเขาสามารถนำความอบอุ่นมาสู่วันที่หนาวเย็นเช่นนี้ได้

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือดูเหมือนว่าเขาจะละทิ้งสีขาวและชอบสีดำ สูทสีดำที่ตัดเย็บอย่างดีของเขาบ่งบอกถึงรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเขาได้เป็นอย่างดี สีสามารถเปลี่ยนความคิดของคน ๆ หนึ่งซึ่งเป็นกรณีของวิล; มันเพิ่มความสงบบางอย่างเกี่ยวกับเขา

เธอไม่ได้เห็นเขามาสามปีแล้วดังนั้นเธอจึงรู้สึกสงวนตัวเล็กน้อยขณะนั่งลง “นาย…จำฉันได้อย่างไร? ฉันสวมหน้ากาก…”

วิลเอื้อมมือออกและดึงหน้ากากของเธอลง “ฉันจำเธอได้แม้ว่าเธอจะกลายเป็นขี้เถ้าก็ตาม เธอต้องการเครื่องดื่มไหม?”

เธอส่ายหัว “แค่น้ำอุ่นก็พอเเล้ว ฉันอยู่ได้ไม่นานนัก…”

จะไม่ถามว่าทำไม ทั้งคู่ดูเหมือนจะตั้งใจหลีกเลี่ยงและปกปิดตัวตนของพวกเขา เธอไม่ต้องการที่จะเอ่ยถึงมาร์คในเวลานี้และเขาก็ไม่ต้องการพูดถึงเวนดี้ด้วยเช่นกัน

มาร์ค… เขาปฏิบัติกับเธอดีไหม?” วิลถาม