เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 97

“เขาค่อนข้างดีนะ อย่างน้อยก็ไม่มีใครสามารถมองเห็นข้อบกพร่องของเขาได้ ”แอเรียนลดสายตาลงไปที่นิ้วของเธอเมื่อเธอพูด

“ใช่เลย… ทุกคนคิดว่าเขาเป็นคนดี แต่ฉันหวังว่าเขาจะปฏิบัติต่อเธออย่างดีเช่นกัน” ความเศร้าที่อธิบายไม่ได้ในคำพูดของวิลทำให้แอเรียนคอตก

เธอรู้สึกได้ถึงความหนักหน่วงของหัวข้อนี้และเธอก็ต้องเปลี่ยนเรื่อง “นายรู้แล้วหรือยังว่าเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของทิฟฟ์? ไม่มีอะไรที่ฉันทำได้เลย…”

วิลพยักหน้า "ใช่ ฉันรู้ ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน จำนวนเงินนั้นมากเกินไป ทรัพย์สินทั้งหมดของครอบครัวของพวกเขาจะถูกยึดภายในครึ่งเดือนเพื่อชำระหนี้ การกู้ยืมเงินจากธนาคารและสิ่งอื่น ๆ หนี้เพียงอย่างเดียวที่เหลืออยู่ คือ… สิ่งที่พวกเขาเป็นหนี้กับมาร์ค เทรมอนต์ การประมาณของฉันคือยังมีหนี้มูลค่าอย่างน้อยหนึ่งล้านดอลลาร์ที่พวกเขาไม่สามารถชำระได้ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับว่า มาร์ค เทรมอนต์ จะจัดการกับมันอย่างไร จากบุคลิกของเขาแล้วฉันไม่คิดว่าเขาจะใช้ความรุนแรง แต่แม้ว่าพวกเขาจะค่อย ๆ จ่าย แต่มันก็ยากสำหรับพวกเขาที่จะกลับมาตั้งตัวได้ใหม่ ดังนั้นพวกเขาอาจต้องใช้เวลาตลอดชีวิตในการชำระหนี้"

แอเรียนขมวดคิ้ว “ฉันจะช่วยทิฟฟ์ จนกว่าเธอจะเคลียร์หนี้ทั้งหมดได้”

วิลยิ้มด้วยเช่นกัน “อย่าลืมฉันล่ะ เราจะช่วยด้วยกัน”

ทั้งสองคนยิ้มด้วยความเข้าใจซึ่งกันและกัน ช่วงเวลาที่รู้สึกราวกับว่าพวกเขากลับมาเรียนด้วยกัน ...

ในช่วงเวลานั้น แอเรียนไม่รู้ว่ามาร์คได้ติดตั้งเครื่องติดตามตำแหน่งบนโทรศัพท์ของเขาในโรงแรมและโทรหาไบรอัน “ไปดูว่าเธอทำอะไรที่ โจซี่ คอฟฟี่ เพลส”

ไม่กี่อึดใจไบรอันก็โทรกลับมา “นายท่าน… นายหญิง… เธอ…”

มาร์คมีลางสังหรณ์แล้ว “พูดมันออกมา”

“เธออยู่กับวิล ซีวาน ครับ” ไบรอันเหงื่อแตก

มาร์คเขวี้ยงโทรศัพท์ลงกับพื้นอย่างไม่สามารถหักห้ามอารมณ์โกรธได้ เธอมักจะทรยศต่อความไว้วางใจของเขาและทำให้เขาหมดความอดทน...

เมื่อแอเรียนออกจาก โจซี่ คอฟฟี่ เพลส ก็เริ่มมีฝนตกปรอย ๆ ข้างนอก

หน้าจอโทรศัพท์ของเธอแสดงข้อความล่าสุดจาก วิล - ‘แอริ อนาคตยังอีกยาวไกล อย่าให้ฉันลืมเธอ‘

อารมณ์ของเธอเหมือนท้องฟ้าที่มืดครึ้ม เธอไม่ตอบกลับเพราะไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร

ระหว่างทางกลับโรงแรมเธอได้ลบทุกร่องรอยในโทรศัพท์ เธอไม่ได้ทำเพราะรู้สึกผิดเธอแค่รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องทำให้สถานการณ์ซับซ้อนอีกต่อไป วิลและเธอไม่เคยมีความสัมพันธ์ถึงขั้นแบบนั้นมาก่อน ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วมันเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำที่จะเกิดขึ้นในตอนนี้ ทั้งหมดที่เธอต้องการคือ ให้วิลเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก ...

กลับมาที่โรงแรม แอเรียนยืนอยู่นอกห้องและปรับอารมณ์ของเธอ เมื่อเธอกำลังจะเคาะประตูเธอก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่ทำให้ใคร ๆ ก็หน้าแดงดังมาจากข้างใน

เธอเขย่าตัวขณะที่มือของเธอแข็งอยู่กลางอากาศโดยไม่รู้ว่าจะเดินเข้าไปต่อหรือเพียงแค่เคาะประตู

ผู้หญิงที่อยู่ข้างในมีเสียงที่โดดเด่นมาก ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก แอรี่

แอเรียนทนฟังน้ำเสียงยั่วยวนของเธอไม่ได้เธอจึงหันหลังกลับและจากไป "ฉันจะกลับบ้าน" เธอส่งข้อความถึงมาร์ค

เสียงในห้องพักของโรงแรมเงียบลงในไม่ช้า เมื่อมาร์คเหลือบไปเห็นข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์ของเขา เขาก็ลุกจากแอรี่โดยไม่เต็มใจ ดวงตาของแอรี่เป็นประกาย แต่เสื้อผ้าของเธอมีเพียงเล็กน้อยที่ไม่เรียบร้อย “เป็นอะไรไปพี่มาร์คที่รัก…?” เธอถามด้วยความสับสน

มาร์คเลื่อนสายตาไปที่ประตูแล้วจุดบุหรี่ “ผมหมดอารมณ์”

หมดอารมณ์?! แอรี่ คินซีย์ อยู่ในความเงียบ จู่ ๆ เขาก็หมดอารมณ์ในเวลาแบบนี้ได้อย่างไร? นี่เป็นเรื่องน่าหงุดหงิดสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งเลยนะ!

และเธอก็ใกล้จะได้มันแล้ว! แอรี่ยกขาเรียวของเธอวางไว้บนขาของมาร์ค “พี่มาร์คที่รัก… สองวันนี้คุณเหนื่อยเกินไปจากการเดินทางเพื่อธุรกิจหรือเปล่า? คุณสามารถนอนลงและทิ้งทุกอย่างไว้ที่ฉันได้นะ…”