เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 98

เจตนาที่อยู่เบื้องหลังคำพูดล้อเลียนของเธอไม่อาจชัดเจนไปกว่านี้

แววตาขุ่นเคืองปรากฏขึ้นในดวงตาของมาร์คแทน เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปที่หน้าต่าง “คุณออกไปได้แล้ว”

แอรี่ผงะ แต่ก็ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ "อะไรนะคะ? พี่มาร์คที่รัก... เมื่อคืนฉันรีบมาที่นี่และพบคุณเพียงคนเดียวในวันนี้ คุณจะให้ฉันไปเร็ว ๆ แบบนี้ได้อย่างไร?"

“อย่าต้องให้ผมพูดอีกเป็นครั้งที่สอง” เขาไม่ได้มองผู้หญิงบนเตียง ความขุ่นเคืองในดวงตาของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความโกรธ

เเอรี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลุกขึ้นและออกไป

เธอก่นด่าเป็นพัน ๆ ครั้งเมื่อนึกถึงข้อความที่มาร์คได้รับ แม้ว่าเธอจะไม่รู้เนื้อหาของข้อความ แต่ก็เห็นได้ชัดว่านั่นคือสาเหตุที่แท้จริง คนโง่คนไหนที่ทำลายช่วงเวลาที่แสนยิ่งใหญ่ของเธอ!

วันรุ่งขึ้นตอนเที่ยงมาร์คเชิญชาร์ลส์ โมแรนไปทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารเดิมที่พวกเขาเคยทานมาก่อนหน้านี้

เมื่อชาร์ลส์มาถึงและรู้ว่าแอรียนน์ไม่อยู่ในสายตาเขาจึงถามมาร์คด้วยรอยยิ้มว่า “แล้วแอเรียนล่ะ อยู่ไหน?”

มาร์คปกปิดอารมณ์ของตัวเองได้เป็นอย่างดีเบื้องหลังรอยยิ้มอันสดชื่นของเขา “เธอเดินหน้าและกลับไปที่เมืองหลวงเพื่อเข้าร่วมงานบางอย่าง คุณลุงโมแรน เกี่ยวกับสิ่งที่คุณพูดเมื่อวานนี้…จริงหรือเปล่าครับ?”

ชาร์ลส์ตัวแข็งเล็กน้อยในขณะที่รินไวน์ของเขา แต่ก็ฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว “ฉันพูดอะไรอีก? เมื่อวานฉันดื่มมากเกินไปและจำไม่ได้ว่าฉันพูดอะไรไปบ้าง…”

มาร์คมองไปที่ชาร์ลแล้วยิ้ม “ไม่เป็นไร ลืมมันไปดีกว่าครับ”

ชาร์ลส์พูดต่อ “ฉันมีปัญหาเรื่องการพูดเรื่องไร้สาระหลังดื่มเหล้า อย่ากังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้และไม่ต้องสนใจสิ่งที่ฉันพูดนะ ตอนแรกฉันคิดว่าจะจับคู่นายกับนีน่า ใครจะรู้ว่านายจะแต่งงานกะทันหันอย่างนี้”

ใบหน้าของ นีน่า โมเเรน ปรากฏขึ้นในความคิดของมาร์ค เขาอายุเพียงสิบเจ็ดในตอนที่ได้พบกับลูกสาวของชาร์ลส์ โมแรน ซึ่งตอนนั้นเธออายุเพียงสิบสาม เนื่องจากเธอยังไม่โตเธอก็ไม่ได้ดูงดงามเป็นพิเศษ มาร์คเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว “อย่าล้อเล่นนะครับคุณลุงโมแรน ผมเข้ากันได้ไม่ดีกับนีน่า”

ชาร์ลส์ยิ้มและไม่พูดอะไร ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขาเป็นห่วงลูกสาวคนนี้ จนถึงตอนนี้เขายังหาสามีที่เหมาะสมกับเธอไม่ได้เลย

......

ย้อนกลับไปในเมืองหลวงที่โรงพยาบาลศูนย์กลาง

ทิฟฟานี่และลิเลียน เจ เลน แม่ของเธอ เฝ้าดูอยู่ข้างเตียงของจอห์น เลน ด้วยสีหน้ากังวล มันเป็นวอร์ดสี่เตียง ครอบครัวของผู้ป่วยรายอื่นพูดคุยกันไม่หยุดเลยทั้งวัน เสียงดังรบกวนทิฟฟานี่ แต่ลิเลียนบอกให้เธออดทนต่อไป เนื่องจากสถานการณ์ปัจจุบันพวกเขาไม่สามารถจ่ายเงินสำหรับวอร์ดส่วนตัวได้

ทันใดนั้นสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยคนหนึ่งก็หยิบกระติกน้ำร้อนออกมา “พ่อฉันทำผ้าปูที่นอนเปื้อน! ขอน้ำร้อนให้เราหน่อย!”

ทิฟฟานี่ระเบิดตูม “เขาไปห้องน้ำไม่ได้เหรอ?! และคุณไม่สามารถเตรียมน้ำร้อนด้วยตัวเองเหรอไง?!”

อีกฝ่ายปัดเธอออก “พ่อของฉันอายุแปดสิบปีและเขามักจะอั้นไม่อยู่ ไม่สามารถเข้าห้องน้ำได้ทันเวลา มีอะไรผิดปกติกับการใช้น้ำของคุณ? คุณสามารถเติมได้ฟรีในโรงพยาบาลเมื่อมันหมดแล้ว”

ทิฟฟานี่กำลังจะเถียงกับอีกคนเมื่อลิเลียนดึงเธอกลับมา “อย่าไปสนใจเลย… เราแค่เติมมันได้ในภายหลังนะ…”

ทันทีที่เสียงของเธอลดลงบุคคลนั้นก็ทิ้งกระติกลงบนพื้น มันตกลงมาอย่างแรงจนหม้อชั้นในหลุดออกมาด้วยซ้ำ

คน ๆ นั้นมองไปที่กระติกน้ำร้อนที่แตกอยู่ที่พื้น ไม่เพียง แต่เขาไม่ขอโทษ แต่เขายังคลิกลิ้นของเขาด้วย “พวกมันถูกเกินไปจริงๆ ทำไมคุณถึงซื้อกระติกน้ำร้อนคุณภาพต่ำแบบนี้? มันหลุดออกจากมือของฉันและแตกออกอย่างง่ายดาย ... ”

ทิฟฟานี่ปอดแทบระเบิดจากความโกรธที่ถูกอัดอั้นไว้ “ไม่ว่าราคาจะถูกแค่ไหนก็ยังไม่ใช่ของคุณ! คุณต้องชดใช้!”