เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 952

ชีวิตก็ตลกแบบนั้นแหละ คุณจะหวังแล้วหวังอีกให้สิ่งใดเกิดขึ้น แต่มันก็จะไม่เกิดขึ้นเลย จากนั้นเมื่อคุณไม่ได้คาดหวังมันแล้ว มันก็จะเกิดขึ้นเองดั่งอุบัติเหตุ

แจ็คสันที่สังเกตเห็นทิฟฟานี่จ้องเขาจึงหันหน้ามาด้านข้างเพื่อมองเธอ “มองผมทำไม? มีอะไรติดอยู่บนหน้าผมเหรอ?”

ทิฟฟานี่รีบหันหน้าหนีทันที “เปล่า ฉันดูทิวทัศน์ต่างหาก อย่าไร้สาระเลย”

แจ็คสันไม่มีอารมณ์ที่จะล้อเล่นกับเธอ เขาเพียงแต่ส่งเธอลงที่ชั้นล่างของคอนโดเธอ "ถึงแล้ว"

เธอเปิดประตูแล้วลงจากรถก่อนที่จะหยุดอย่างกะทันหัน “ถ้าฉันบอกคุณว่าฉันเป็นคนที่ท้องและไม่ใช่ธัญญ่า คุณจะรับผิดชอบไหม?”

แจ็คสันจ้องเธอราวกับว่าเขาคิดไม่ออกแล้วพูดว่า “ถ้าคุณท้องได้จริง ๆ ผมก็อยากจะเห็นคุณท้องนะ แม้แต่ไก่ก็ยังสามารถวางไข่ได้แล้วหลังจากที่ดูแลมันมานานขนาดนั้น”

มุมปากของทิฟฟานี่กระตุก “ฉัน… ไม่น่าเสียใจเวลาถามคุณเลย ก็ได้ ก็ได้ กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ ขับรถดี ๆ ล่ะ”

เธอยิ้มเมื่อมองดูรถของเขาหายไปสุดสายตา จากนั้นเธอก็เดินเตร่เข้าไปในคอนโดของเธออย่างมีความสุข ชีวิตช่างเหมือนกับส่วนสนุก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง

ลิเลียนเห็นเธอฮัมเพลงเมื่อเธอเข้าไปในบ้านและรู้สึกประหลาดใจ “ทำไมจู่ ๆ ลูกถึงได้กลับมาล่ะ? ลูกมาทำอะไรที่นี่? และลูกยังมีความสุขมากขนาดนั้นอีก มีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นหรือเปล่า?”

ทิฟฟานี่ไม่ได้บอกลิเลียนเกี่ยวกับทารกในท้องของเธอเพราะกังวลว่าลิเลียนอาจจะไม่สามารถหุบปากไว้ได้ “ฉันลาหยุด ฉันก็เลยมาหาแม่นี่ไง ฉันเหนื่อยมาก ฉันจะไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”