เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 953

แอริสโตเติลจ้องไปทางเอริกขณะที่เขาดูดนิ้วและน้ำลายไหล ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาเป็นภาพของความไร้เดียงสาและบริษุทธิ์โดยไม่ได้รับผลกระทบจากบรรยากาศที่หม่นหมอนจากความเจ็บป่วยในวอร์ดโดยสิ้นเชิง

เอริกยิ้มให้แอริสโตเติล “น่ารักจังเลย… น่าเสียดายที่ผมจะไม่มีวันมีลูก และผมจะไม่มีวันได้เห็นเขาเติบโตด้วย”

แอเรียนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เธอรู้สึกว่าดวงตาของเธอเริ่มก่อน้ำตา “อย่าพูดแบบนั้น ถ้าเกิดว่าปาฏิหาริย์มีจริงล่ะ? คุณดูปกติสำหรับฉันนะ คุณจะต้องหายดี คุณต้องมองโลกในแง่ดีเข้าไว้ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น”

เอริกถอดหน้ากากออกซิเจนออกและหยุดชั่วคราว “ผมดูเหมือนคนที่มองโลกในแง่ร้ายงั้นเหรอ? พวกคุณทุกคนเศร้ากว่าผมอีก ซึ่งไม่จำเป็นเลยจริง ๆ ผมคิดว่าผมดีขึ้นแล้วแหละ การสวมสิ่งนี้ทำให้การหายใจรู้สึกแปลก ๆ ผมจะไม่ตายตอนนี้หรอก แล้วทำไมผมยังต้องใส่มันไว้ด้วยล่ะ?”

มาร์คบังคับใส่หน้ากากออกซิเจนกลับคืนให้เขา "นายบ้าไปแล้วเหรอ? ถ้าหมอบอกให้นายใส่นายก็ต้องใส่ จะถอดทำไมล่?”

เอริกกลอกตาใส่มาร์คอย่างช่วยไม่ได้ “ก็ได้ ฉันจะใส่ไว้ โอเคไหม? ฉันคิดว่าฉันน่าจะออกจากโรงพยาบาลได้ในวันมะรืนนี้ แผลของฉันไม่ได้เจ็บมากแล้ว ฉันไม่อยากนอนอยู่ในโรงพยาบาลทั้งวันและเสียเวลาที่เหลือน้อยของฉัน”

ประตูห้องถูกผลักเปิดขณะที่เขาพูด ทิฟฟานี่และแจ็คสันเข้ามาพร้อมกัน ทั้งคู่บังเอิญเจอกันที่ทางเข้าโรงพยาบาล เมื่อทิฟฟานี่เห็นว่าเอริกดูดีขึ้นมากเพียงใด เธอก็ก้าวเข้าไปเปิดผ้าม่านออก “ห้องที่สว่างจะสามารถช่วยทำให้รู้สึกดีขึ้น วันนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

เอริกหันไปมองทิวทัศน์ด้านนอกพลางดูสงบมาก “ไม่ ไม่มีอะไรเจ็บ ผมค่อนข้างสบายดีเลยแหละ… พวกนายไม่ต้องคอยดูฉันตลอดเวลาแบบนี้ก็ได้ ไม่มีงานทำกันหรือไง? กลับไปใช้ชีวิตตามตารางปกติของพวกนายเถอะ ฉันไม่ได้จะตายเร็ว ๆ นี้ซะหน่อย พวกนายเพียงแค่รอวันสุดท้ายของฉันงั้นเหรอ?”

“ฉันยินดีที่จะทำมัน” แจ็คสันพูดแทรก “นายเป็นอะไรของนาย? บอกตามตรงนะ ฉันไม่ได้ยุ่งขนาดนั้นอยู่แล้ว บริษัทจะดำเนินไปได้ด้วยดีแม้ว่าฉันจะไม่อยู่สองสามวันก็ตาม แต่สำหรับบริษัทของนาย… ฉันขายมันไปแล้ว ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นความคิดที่ดีที่จะปิดตัวลงและเลิกจ้างพนักงาน เปิดมันไว้นั่นแหละ อย่างที่นายบอก ทรัพย์สินที่เหลือทั้งหมดจะถูกเปลี่ยนเป็นการบริจาค… หลังจากนี้”