เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 955

เจตต์จับพวงมาลัยแน่นโดยไม่รู้ตัว “คุณมีแผนจะทำอะไรครับ?”

สายตาของอเลฮานโดรเยือกเย็นดั่งพายุหิมะที่หนาวเหน็บจนถึงกระดูก “ฉันจะไม่ยอมให้เด็กคนนั้นลืมตามองโลกนี้เด็ดขาด ถ้าเธอเสียมันไป เธอก็จะสูญเสียเหตุผลเดียวที่เธอจะต้องกลับไปหาแจ็คสัน… ใช่ ฉันไม่มีวันยอมให้เธอถูกพรากไปจากผมอีก!”

เจตต์ถึงกับอึ้ง เป้าหมายของแผนของอเลฮานโดรไม่ใช่เพื่อให้ทิฟฟานี่มาอยู่ในอ้อมแขนของเขาหรอกเหรอ? เจ้านายของเขาไม่เคยรักทิฟฟานี่อย่างแท้จริงและทำทุกอย่างเพียงเพื่อครอบครองเธอเหมือนสิ่งของอย่างนั้นเหรอ? ท้ายที่สุดแล้วคนที่รักใครสักคนอย่างแท้จริงจะสามารถวางแผนให้เธอคนนั้นแท้งอย่างไร้ความปราณีได้อย่างไร?

เมื่อพบว่ามันน่าหนักใจมาก เจตต์จึงพูดขึ้นว่า “คุณสมิธครับ ผมเชื่อจริง ๆ ว่านี่เป็นความคิดที่แย่มาก จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเธอรู้ว่าคุณเป็นคนทำให้เธอแท้ง? หลังจากนั้นเธอจะอยากใช้ชีวิตที่เหลือของเธอกับคุณไหม? การทำสิ่งนี้คือการวางระเบิดที่วันหนึ่งจะต้องระเบิดนะครับ”

เห็นได้ชัดว่าอเลฮานโดรสูญเสียความมีเหตุผลของเขาไปมาก “งั้นจะให้ฉันทำบ้าอะไรล่ะ หืม?!” เขาตะคอก “ฉันควรจะดูเธอให้กำเนิดสิ่งนั้นและกลับเข้าไปในอ้อมแขนของแจ็คสันงั้นเหรอ?!”

นั่นทำให้เจตต์ต้องหุบปาก แม้ว่าแผนของอเลฮานโดรจะโหดเหี้ยมเพียงได้ แต่เจตต์ก็ต้องยอมรับว่าเขาเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้เช่นกัน นอกจากนี้ เมื่อพิจารณาจากพฤติกรรมของเจ้านายเขาแล้ว ดูเหมือนว่าอเลฮานโดรจะไม่อาจสามารถรักผู้หญิงในแบบที่บริสุทธิ์และมีเมตตาได้อย่างแท้จริง

ในที่สุดเขาก็ตอบได้เพียงว่า “ผมไม่รู้ครับ”

อเลฮานโดรไม่พูดอะไร เขาหลับตาและเอนหลังพิงที่เบาะนั่งโดยไม่พูดอะไรราวกับว่าพลังจิตทั้งหมดของเขามุ่งไปที่การดับไฟในตัวเขา

…

โรงพยาบาลได้ให้เอริกกลับบ้านได้ หลังจากที่เขาถูกแอดมิดสองสามวัน ภายนอกเขาอาจดูไม่ต่างจากคนอื่น เว้นแต่อาการปวดท้องอันเจ็บปวดของเขา

แจ็คสันไม่ค่อยรู้เรื่องของสาขาเซาธ์ พาร์กมากนัก แต่ตอนนี้เขากำลังมองหาปัญหาอย่างจริงจัง เขารีบขุดประเด็นที่เป็นปัญหาของแผนกการเงินในบริษัทขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเงิน 60,000 ดอลลาร์ได้หายสาบสูญไปในอากาศและแม้ว่ามันจะเป็นจำนวนเงินที่ไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับโลก แต่มันก็เพียงพอที่จะก่อให้เกิดการสอบสวน

ในวันที่เขากลับมาที่สาขาย่อยของบริษัท แจ็คสันที่ซึ่งอารมณ์ได้รับผลกระทบอย่างมากจากข่าวร้ายของเอริกก็อยู่ในช่วงอารมณ์ที่ปั่นป่วนที่สุด เขาได้อาละวาดใส่แผนกการเงินเพราะเรื่องอื้อฉาวนี้ตั้งแต่เช้าแล้ว แต่นั่นกลับก่อให้เกิดเรื่องอื้อฉาวที่ใหญ่กว่าเท่านั้น นักบัญชีหนุ่มซึ่งอายุไม่เกินสามสิบปี ได้ยักยอกเงินของบริษัท!

แจ็คสันตัดสินใจฟ้องผู้ต้องหาในทันที ทำให้นักบัญชีที่กระทำผิดถึงกับต้องหลั่งน้ำตา “ผมไม่ได้ตั้งใจ! ผมคิดว่าผมจะสามารถคืนสิ่งที่ผมยืมไปได้ภายในสามเดือน ผะ-ผมไม่รู้ว่าผมจะทำไม่ได้! คุณเวสต์ ขอร้องนะครับ ได้โปรด! อย่าเอาผมไปส่งให้ตำรวจเลย ผมขอร้อง! ถ้าเป็นอย่างนั้นอนาคตของผมจะพังทลายทันที! ผมไม่น่ายอมจำนนต่อความฟุ้งเฟ้อของตัวเองและใช้เงินนั้นไปเลย และผมสาบานว่าผมจะชดใช้มันให้แน่นอน! ผมสาบาน ผมสัญญา! ได้โปรดนะครับ!”

สีหน้าของแจ็คสันดูเคร่งขรึมและโมโห “ความฟุ้งเฟ้องั้นเหรอ? หมายความว่า คุณ ที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองควรจะใช้เงินเท่าที่มีในบัญชีธนาคารตัวเองเท่านั้นงั้นเหรอ? คุณรู้หรือไม่ว่าสิ่งที่คุณทำไปนั้นผิดกฎหมาย? และคุณยังคิดว่าคุณจะสามารถคืนเงินจำนวนนั้นได้ภายในสามเดือนอีก ฮ่าฮ่า! ตลกดี นี่คุณไม่รู้เหรอว่าคุณขโมยเงินจากบริษัทตัวเองไปมากแค่ไหน? หยุดขอร้องผมด้วยน้ำตาและน้ำมูกของคุณเถอะ เพราะผมไม่ใช่นักบุญ ผมจะแก้ไขเรื่องนี้ด้วยวิธีที่ถูกต้อง และนั่นจะเป็นสัญญาที่แท้จริง!”

ผู้คนจากแผนกอื่น ๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องเริ่มมารวมตัวกันและเฝ้าดูสถานกาณ์ ถึงกระนั้น พวกเขาทั้งหมดก็มีสติพอที่จะทิ้งระยะห่างและหลบเลี่ยงสายตาของตัวกลางความโหลาหลเพราะไม่มีใครอยากถูกลากเข้าไปในความยุ่งเหยิงอันร้อนแรงนั้นด้วย