เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 956

นักบัญชีโอบแขนรอบขาแจ็คสันขณะที่เขากำลังจะเดินไปที่ประตูและร้องไห้ “ไม่ ไม่ คุณเวสต์ ได้โปรด! ผมขอร้อง! พ่อแม่ผม… พวกเขาป่วย คุณเวสต์! แม่ต้องพึ่งยาเพื่อความอยู่รอด! ถ้าพวกเขารู้เรื่องนี้ พวกเขารับไม่ได้แน่! ได้โปรดนะครับ… ผมสามารถหาเงินนั้นมาคืนให้ได้ ผมสาบาน”

นักบัญชีร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาจำนวนไหนที่จะทำให้แจ็คสันใจอ่อนได้ ทุกคนต่างมีเส้นบาง ๆ ในใจที่เมื่อมีคนข้ามมันไปจะบังคับให้คน ๆ นั้นต้องปฏิเสธความเมตตาต่อผู้อื่น และสำหรับแจ็คสันนั้นมันสอดคล้องกับกฎหมาย

เขายักไหล่ให้กับนักบัญชีก่อนที่จะกลับไปที่ห้องทำงานตัวเองโดยที่ไม่แม้แต่จะเหลียวมองนักบัญชีที่หลั่งน้ำตาแม้แต่น้อย

ทิฟฟานี่และเอมี่ที่เงี้ยหูฟังทุกสิ่ง รีบนั่งตัวตรงและเคร่งขรึมทันทีที่เขาเดินเข้ามา

ดูเหมือนว่าอารมณ์ของแจ็คสันจะไม่ได้ถูกระบายออกมาจนหมด ซึ่งเห็นได้ชัดเจนจากที่เขาพลิกเอกสารบนโต๊ะอย่างโมโหราวกับว่าเขาไม่สามารถหาสิ่งที่ตัวเองต้องการเจอ ทิฟฟานี่จึงถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ว่า “คุณกำลังหาอะไรอยู่เหรอ? ให้ฉันช่วยไหม?”

เขาเอนหลังพิงเก้าอี้เล็กน้อยแล้วนวดหน้าผาก "ไม่เป็นไร คุณกลับไปทำงานต่อเถอะ”

เอมี่ส่งสัญญาณให้ทิฟฟานี่หยุดพูด การเข้าใกล้แจ็คสันในตอนนี้ถือเป็นการตัดสินใจฆ่าตัวตายอย่างชัดเจน ทิฟฟานี่จึงตอบด้วยการเม้มปากก่อนที่จะหันกลับมาที่คอมพิวเตอร์ตัวเองโดยไม่พูดอะไรและแสร้งทำเป็นจ้องไปที่มัน

เธอจำได้ว่าเคยได้ยินคนอ้างว่ารังสีคอมพิวเตอร์อาจเป็นอันตรายต่อทารกในครรภ์ได้ ดังนั้น ด้วยความเชื่อมั่นของคนที่รู้ว่าต้นกระบองเพชรนั้นเป็นของเธอเสมอมา เธอจึงนำมันออกจากโต๊ะที่แจ็คสันยึดไปและมาวางไว้ใกล้ ๆ ตัวเอง

ทันใดนั้นแจ็คสันก็ถามขึ้นว่า “ทำไมคุณถึงเอาต้นกระบองเพชรนั่นไป? กลัวรังสีเหรอ? ขอร้องล่ะ ใบหน้าของคุณเต็มไปด้วยรอยด่างอยู่แล้ว?”

ทิฟฟานี่ดึงสมาร์ทโฟนของเธอออกมาและจ้องไปที่กล้องเซลฟี่ของเธออย่างสงสัย “โอ๊ย! คนโกหก! รอยด่างอะไรกัน? ทั้งหมดที่ฉันเห็นคือผิวดั่งไข่มุกและเปล่งปลั่งของฉัน! แล้วอีกอย่าง คุณช่วยไม่เลือกฉันเป็นเป้าหมายในการระบายของคุณได้ไหม? ต้นกระบองเพชรนี้เป็นของฉันอยู่แล้ว การที่ฉันจะย้ายสิ่งของของฉันมาที่ตัวเองมันผิดตรงไหน? และอีกอย่างนะ ฉันไม่ได้กลัวรอยที่จะเกิดจากรังสีหรืออะไรไร้สาระแบบนั้นสักหน่อย!”

'ฉันแค่เป็นห่วงลูกของเรา' เธอพูดจบในใจอย่างเงียบ ๆ