เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 956
สรุปบท บทที่ 958 ไฟป่าแห่งความโกรธแค้นนี้จะไม่ไปไหนทั้งนั้น: เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์
ตอน บทที่ 958 ไฟป่าแห่งความโกรธแค้นนี้จะไม่ไปไหนทั้งนั้น จาก เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 958 ไฟป่าแห่งความโกรธแค้นนี้จะไม่ไปไหนทั้งนั้น คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนติก เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ ที่เขียนโดย สาวน้อยสุดจี๊ด เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
นักบัญชีโอบแขนรอบขาแจ็คสันขณะที่เขากำลังจะเดินไปที่ประตูและร้องไห้ “ไม่ ไม่ คุณเวสต์ ได้โปรด! ผมขอร้อง! พ่อแม่ผม… พวกเขาป่วย คุณเวสต์! แม่ต้องพึ่งยาเพื่อความอยู่รอด! ถ้าพวกเขารู้เรื่องนี้ พวกเขารับไม่ได้แน่! ได้โปรดนะครับ… ผมสามารถหาเงินนั้นมาคืนให้ได้ ผมสาบาน”
นักบัญชีร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาจำนวนไหนที่จะทำให้แจ็คสันใจอ่อนได้ ทุกคนต่างมีเส้นบาง ๆ ในใจที่เมื่อมีคนข้ามมันไปจะบังคับให้คน ๆ นั้นต้องปฏิเสธความเมตตาต่อผู้อื่น และสำหรับแจ็คสันนั้นมันสอดคล้องกับกฎหมาย
เขายักไหล่ให้กับนักบัญชีก่อนที่จะกลับไปที่ห้องทำงานตัวเองโดยที่ไม่แม้แต่จะเหลียวมองนักบัญชีที่หลั่งน้ำตาแม้แต่น้อย
ทิฟฟานี่และเอมี่ที่เงี้ยหูฟังทุกสิ่ง รีบนั่งตัวตรงและเคร่งขรึมทันทีที่เขาเดินเข้ามา
ดูเหมือนว่าอารมณ์ของแจ็คสันจะไม่ได้ถูกระบายออกมาจนหมด ซึ่งเห็นได้ชัดเจนจากที่เขาพลิกเอกสารบนโต๊ะอย่างโมโหราวกับว่าเขาไม่สามารถหาสิ่งที่ตัวเองต้องการเจอ ทิฟฟานี่จึงถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ว่า “คุณกำลังหาอะไรอยู่เหรอ? ให้ฉันช่วยไหม?”
เขาเอนหลังพิงเก้าอี้เล็กน้อยแล้วนวดหน้าผาก "ไม่เป็นไร คุณกลับไปทำงานต่อเถอะ”
เอมี่ส่งสัญญาณให้ทิฟฟานี่หยุดพูด การเข้าใกล้แจ็คสันในตอนนี้ถือเป็นการตัดสินใจฆ่าตัวตายอย่างชัดเจน ทิฟฟานี่จึงตอบด้วยการเม้มปากก่อนที่จะหันกลับมาที่คอมพิวเตอร์ตัวเองโดยไม่พูดอะไรและแสร้งทำเป็นจ้องไปที่มัน
เธอจำได้ว่าเคยได้ยินคนอ้างว่ารังสีคอมพิวเตอร์อาจเป็นอันตรายต่อทารกในครรภ์ได้ ดังนั้น ด้วยความเชื่อมั่นของคนที่รู้ว่าต้นกระบองเพชรนั้นเป็นของเธอเสมอมา เธอจึงนำมันออกจากโต๊ะที่แจ็คสันยึดไปและมาวางไว้ใกล้ ๆ ตัวเอง
ทันใดนั้นแจ็คสันก็ถามขึ้นว่า “ทำไมคุณถึงเอาต้นกระบองเพชรนั่นไป? กลัวรังสีเหรอ? ขอร้องล่ะ ใบหน้าของคุณเต็มไปด้วยรอยด่างอยู่แล้ว?”
ทิฟฟานี่ดึงสมาร์ทโฟนของเธอออกมาและจ้องไปที่กล้องเซลฟี่ของเธออย่างสงสัย “โอ๊ย! คนโกหก! รอยด่างอะไรกัน? ทั้งหมดที่ฉันเห็นคือผิวดั่งไข่มุกและเปล่งปลั่งของฉัน! แล้วอีกอย่าง คุณช่วยไม่เลือกฉันเป็นเป้าหมายในการระบายของคุณได้ไหม? ต้นกระบองเพชรนี้เป็นของฉันอยู่แล้ว การที่ฉันจะย้ายสิ่งของของฉันมาที่ตัวเองมันผิดตรงไหน? และอีกอย่างนะ ฉันไม่ได้กลัวรอยที่จะเกิดจากรังสีหรืออะไรไร้สาระแบบนั้นสักหน่อย!”
'ฉันแค่เป็นห่วงลูกของเรา' เธอพูดจบในใจอย่างเงียบ ๆ
สีหน้าที่ครุ่นคิดบดบังใบหน้าของเอมี่ “ถามจริง ๆ นะ… ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแจ็คสันเป็นยังไงกันแน่? เธอมาที่นี่ในฐานะผู้ช่วยผู้อำนวยการอย่างกะทันหัน และเมื่อเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาป่วย เธอก็บ้า ๆ บอ ๆ ไปเหมือนกัน และเธอทั้งคู่ก็ไม่อยู่พร้อม ๆ กันเป็นเวลาสองสามวัน เธอสองคนไปเยี่ยมเพื่อนที่ป่วยด้วยกันมาเหรอ?”
ทิฟฟานี่เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “ถ้าคุณอยากรู้ขนาดนั้น… ก็ได้ ฉันเป็นอดีตคู่หมั้นของเขาเองแหละ ฉันรู้ ฉันรู้ นั่นเป็นเรื่องที่น่าช็อกมากเลยใช่ไหมล่ะ? บอกตามตรงนะ ฉันเองก็ตกใจเหมือนกันที่สิ่งนี้เคยเกิดขึ้นระหว่างเราสองคน แต่อย่างไรก็ตาม คุณพอใจหรือยัง? กลับไปทำงานกันเถอะ ฉันเกลียดการทำงานล่วงเวลาจริง ๆ…”
ความรู้สึกนั้นได้รับการพิสูจน์เพิ่มเติมจากข้อเท็จจริงที่ว่าแม่ที่ตั้งครรภ์ต้องการการนอนหลับที่มีคุณภาพเป็นเวลานานเช่นกัน แต่ทุกครั้งที่ทิฟฟานี่กลับจากการทำงานล่วงเวลา การอาบน้ำและล้างหน้าของเธอจะทำให้เธอเสียเวลาในการดูละครที่เธอโปรดปรานถึงหนึ่งตอนหรือสองตอน และหากเธอยืนกรานที่จะไม่แก้ไขปัญหาการรับความบันเทิงของเธอ มันก็จะทำให้เวลานอนของเธอเลื่อนไปจนถึงเที่ยงคืน!
ช่างเป็นวิธีใช้ชีวิตที่เหนื่อยยิ่งนัก
วันนั้นแจ็คสันไม่ได้มาปรากฏตัวในบริษัทหลังจากที่เขาออกไปอีกเลย แม้ว่าความโกลาหลในแผนกการเงินจะคลี่คลายไม่มากก็น้อย ทุกคนในสำนักงานก็ต่างนินทาเกี่ยวกับชะตากรรมของนักบัญชีที่น่าสงสารคนนั้นซึ่งน่าจะถูกจำคุกเป็นเวลาสองสามปี
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์
มีนิยายหลายเรื่องที่หยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวเลยค่ะและมีแต่เรื่องเดิมฯไม่มีเรื่องใหม่ฯให้อ่านบ้างเลย...