เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 957

เมื่อใกล้เวลาเลิกงานปกติ ทิฟฟานี่ก็รู้สึกปวดวูบวาบเล็กน้อยทั่วเอว ไหล่ และหลัง เธอเอนตัวลงบนเก้าอี้และรู้สึกหมดแรง

ด้วยความสิ้นหวัง เธอจึงส่งข้อความถึงแจ็คสัน: 'คุณแน่ใจเหรอว่าเราต้องทำงานล่วงเวลาในคืนนี้? ฉันขอปฏิเสธได้ไหม? แบบ ฉันคิดว่าร่างฉันกำลังจะพังแล้ว ฉันขอลาได้ไหม? ถ้าคุณไม่ตอบฉัน ฉันจะถือว่าคำตอบของคุณคือ ได้'

ทิฟฟานี่คาดหวังว่าชายคนนั้นจะยุ่งกับอะไรก็ตามจนไม่มีเวลาสนใจเธอ แต่คำตอบของเขากลับมารวดเร็วดั่งสายฟ้าแลบ 'ไม่ทำงานล่วงเวลางั้นเหรอ? เฉพาะในกรณีที่คุณมาหาผมที่โรงแรมแทนเท่านั้น ถ้าคุณไม่มาที่นี่ คุณก็จะต้องอยู่ในบริษัท เลือกเอา'

คำว่า "โรงแรม" ชี้นำให้ทิฟฟานี่ต้องจินตนาการไปไกล อย่างไรก็ตาม เมื่อส่วนหนึ่งของความคิดของเธอเตือนเธอถึงการตั้งครรภ์ ความกระตือรือร้นของเธอก็หายไป เธอตอบเขาอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อยว่า 'ทำไมคุณถึงต้องการให้ฉันไปที่โรงแรมของคุณด้วย หืม? ฉันขอพูดตรง ๆ เลยนะว่าฉันจะไม่มีเซ็กส์กับคุณและเราก็เลิกกันแล้ว'

เธอต้องตกใจมากเมื่อปฏิกิริยาตอบสนองของแจ็คสันคือการโทรหาเธอทันที “คุณนี่ปัญญาอ่อนหรืออะไร? หรือคุณกำลังจะบอกว่าผมเป็นคนแบบนั้นเหรอ? ฟังนะ ไม่ว่าคุณจะยอมรับข้อเสนอของผมหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับคุณ!”

การโทรสิ้นสุดลงก่อนที่ทิฟฟานี่จะทันได้ตอบเขา เธอสงสัยว่าเขาโทรหาเธอเพียงเพราะเขาคิดว่าการคุยกันทางข้อความนั้นน่ารำคาญเกินไปหรือไม่

ทิฟฟานี่คิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจคว้ากระเป๋าของเธอ “นี่ เอมี่? คำสั่งใหม่จากคุณเวสต์วันนี้ไม่มีการทำงานล่วงเวลาแล้ว ย้ำว่าไม่มีการทำงานล่วงเวลาแล้ว!”

มันเป็นชัยชนะที่เธอได้รับจากการแลกเปลี่ยนความงามและร่างกายของเธอ แน่นอนว่าวิธีเดียวที่แจ็คสันจะสามารถให้เกียรติการเสียสละอันยิ่งใหญ่ที่ทิฟฟานี่ได้ทำไปก็คือการให้อภัยทุกคนในสำนักงานโดยที่พวกเขาจะไม่ต้องทำงานล่วงเวลาแล้ว!

ตอนแรกเอมี่รู้สึกสงสัยเล็กน้อย “เดี๋ยวก่อนนะ นี่เป็นข่าวปลอมหรือเปล่า? ถ้าเธอแน่ใจว่านั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ ฉันจะบอกทั้งสำนักงานแล้วนะ!”

ทิฟฟานี่ตบหน้าอกของเธออย่างมั่นใจ “โธ่ ฉันดูเหมือนกำลังโกหกเหรอ? ฉันเป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการนะคะพี่สาว แน่นอนว่านี่ต้องเป็นเรื่องจริง! ยังไงก็เถอะ ฉันต้องไปก่อนแล้ว คุณก็รีบกลับบ้านได้แล้ว แล้วเจอกัน"

ทิฟฟานี่รู้ว่าแจ็คสันพักอยู่ที่โรงแรมไหน แม้จะไม่เคยเข้าไปในล็อบบี้เลย แต่เธอก็รู้เส้นทางดี และเธอก็รู้ว่ามันเป็นที่ ๆ เธอสามารถไปถึงได้ด้วยการเดินและไม่จำเป็นต้องเรียก Uber ถึงกระนั้นทิฟฟานี่ก็ยังสามารถเถลไถลได้เป็นเวลาประมาณครึ่งชั่วโมงทั้ง ๆ ที่มันก็ไม่ได้ไกลเลย

เหตุผลหลักที่ทำให้เธอใช้เวลานานก็คือ สองเสียงที่ทำสงครามกันในใจของเธอ หนึ่งในนั้นโต้แย้งว่าความปรารถนาของแจ็คสันที่ต้องการความช่วยเหลือทางอารมณ์ทำให้ทิฟฟานี่มีหน้าที่ต้องจัดหาสิ่งนั้นให้เขา แม้ว่าเขาจะลงเอยด้วยการมีอารมณ์ทางเพศ เธอก็ควรจะยอมจำนนสักครั้งและใช้ตัวเองเป็นยารักษาโรคครั้งหนึ่ง

ห้านาทีต่อมา เขาก็ออกมาโดยที่ใส่เสื้อผ้าพร้อมหมดแล้ว "ไปกันเถอะ"

จากนั้นเขาก็เดินตรงไปที่ลิฟต์โดยที่ไม่แม้แต่จะเหลียวมองทิฟฟานี่เลย

ทันใดนั้น ทิฟฟานี่ก็พบว่าตัวเองกำลังจมลงสู่ความเศร้าโศก ในอดีต ผู้ชายทุกคนมักจะมองมาที่ร่างกายของเธอเสมอ เขาหมดความสนใจในตัวเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

เมื่อคิดว่าชายผู้เย็นชาและเยือกเย็นที่เดินอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ไม่ใช่ของเธออีกแล้ว ทิฟฟานี่ก็รู้สึกสับสนขณะที่เปลวเพลิงที่ยังไม่มอดดีถูกจุดประกายขึ้นอีกครั้ง ทำไมตอนนั้นเธอถึงต้องยืนกรานที่จะจบความสัมพันธ์ของพวกเขา? โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอ ทิฟฟานี่เอง ก็ตระหนักว่าเธอยังคงต้องการเขาอยู่?

เธอสงสัยว่าเธอเพียงรู้ว่าเธอยังรักเขาอยู่หลังจากที่เธอได้ปล่อยเขาไปแล้วหรือเปล่า?