เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 967

ทิฟฟานี่รู้สึกลำบากใจ "โอ้? เธออยากให้ฉันคุยกับเขาให้เหรอ? นั่นไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่ ครั้งสุดท้ายที่เราไปทานอาหารกัน ฉันบอกเขาเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของฉัน แล้วเขาก็จากไปโดยที่ไม่ได้กินแม้แต่คำเดียว นี่ฉันก็ไม่ได้คุยกับเขามาหลายวันแล้ว และเธอยังอยากให้ฉันคุยกับเขาให้อีกเหรอ? ฉันคิดว่าฉันคงทำให้ไม่ได้แล้วล่ะ ก่อนหน้านี้ฉันสงสัยว่าเขาชอบฉัน แต่ตอนนี้มันค่อนข้างจะชัดเจนแล้ว นี่ฉันก็ไม่ได้คุยกับเขามาตั้งหลายวัน ฉันเลยคิดว่าฉันคงไม่สามารถเรียกเขาออกมาหาได้แล้วล่ะ…”

แม้จะได้ยินดังนั้น แอเรียนก็ไม่ยอมท้อถอยอยู่ดี "ก็ได้ ดูเหมือนจะไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยถ้าเธอจะพบเขาในตอนนี้ เดี๋ยวฉันหาวิธีอื่นเอง ฉันอยากเจอเขา เธอน่าจะจัดการนัดเขาให้ฉันได้ใช่ไหม? ฉันจะคุยกับเขาเอง”

"ได้สิ" ทิฟฟานี่ตกลง “แค่จัดการนัดให้คงไม่เป็นอะไรหรอก ไว้ฉันจะติดต่อเขาให้นะ”

หลังจากที่วางสาย ทิฟฟานี่ก็หันหลังกลับและเกือบจะสะดุดล้มเข้าไปในอ้อมแขนของแจ็คสัน เธอสะดุ้งจากความตกใจและเซถอยหลัง "คุณอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนแล้ว?" เขาไม่ได้ยินเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอใช่ไหม?

ท่าทางของแจ็คสันดูปกติดี ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาฉายแววความรู้สึกใจร้อนเล็กน้อย “ผมเพิ่งจะมาถึงเมื่อกี้ ผมคิดว่าจะช่วยคุณขยับรถของคุณสักหน่อย ผมไม่สามารถจอดรถตัวเองได้ถ้าคุณจะจอดแบบนั้น… ทำไมต้องตกใจอะไรขนาดนั้นด้วยล่ะ?”

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินอะไรจากการสนทนาระหว่างทิฟฟานี่และแอเรียนเลย ดังนั้นทิฟฟานี่จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะบอกเขาเรื่องการตั้งครรภ์อย่างไร และที่นี่คือคฤหาสน์เวสต์ ถ้าซัมเมอร์รู้เข้า คนทั้งโลกก็จะรู้เหมือนกัน ดังนั้นมันจึงไม่เหมาะสมที่จะพูดคุยเรื่องนี้ที่นี่ “เปล่า… เดี๋ยวฉันไปขยับรถให้ คอยดูหลังให้ฉันด้วยล่ะ ถ้าฉันทำอะไรเสียหาย ฉันจะไม่มีปัญญาชดใช้นะ!”

แจ็คสันยืนอยู่ข้างหลังรถและคอยชี้นำเธอ ตอนแรกทุกอย่างก็เรียบร้อยดี ทว่าจู่ ๆ รถของทิฟฟานี่ก็ถอยหลังไปที่ประตูทางเข้าอย่างควบคุมไม่ได้ แจ็คสันที่สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติจึงรีบตะโกนว่า "หยุดก่อน! ไม่งั้นคุณจะชนรั้วแล้วนะ!”

ทันใดนั้นก็มีเสียง “ปึง” ดังขึ้น แจ็คสันตกใจจนตัวแข็งทื่อราวกับหุ่นกระบอกไม้ก่อนที่เขาจะยอมจำนน ทิฟฟานี่โผล่หัวออกมาทางหน้าต่างรถ “ฉันชนอะไรหรือเปล่า? ทำไมฉันรู้สึกเหมือนฉันชนอะไรบางอย่าง? เมื่อกี้คุณตะโกนว่าอะไรนะ? ฉันไม่ได้ยินเลย…”