เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 969

แจ็คสันกระพริบตาสองสามครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นยืนอย่างหมดหนทาง “พระเจ้า คุณสองคนช่วยหยุดสักทีได้ไหม? หรือผมจะต้องออกไปจากที่นี่ก่อนที่พวกคุณจะเงียบ? ผมจะบอกอะไรให้นะ หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จแล้วพวกคุณห้ามซนเด็ดขาด ถือซะว่ามันเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่ผมจะไปทำอาหารให้ ได้ยินไหม?”

เมื่อเห็นเขายอมจำนน ซัมเมอร์และทิฟฟานี่ก็ยิ้มให้กัน ช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นทำให้ทิฟฟานี่รู้สึกราวกับว่าพวกเขาได้กลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้ง

ทิฟฟานี่กินจุมาก ดูเหมือนว่าเธอจะมีความอยากอาหารมากเป็นพิเศษ เธอชอบอาหารทุกจานที่แจ็คสันทำ แต่ปฏิเสธทุกอย่างจากพ่อครัวที่ครอบครัวเวสต์จ้างมาทำ ช่วงเวลาเช่นนี้ช่วยให้เธอตื่นตัวเกี่ยวกับวิวัฒนาการของต่อมรับรสและความอยากอาหารของเธอมากขึ้น โชคดีที่ดูเหมือนว่าเธอจะรอดพ้นจากการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ที่น่ายินดีน้อยกว่าในช่วงระหว่างการตั้งครรภ์

แจ็คสันคว้าโอกาสนี้ในการแซวเธอ "แหม่ ๆ แหม! คุณติดอยู่ในตู้เสื้อผ้าใต้บันไดโดยไม่มีอาหารมานานหรือไง?”

ทิฟฟานี่ขมวดคิ้วมองเขา “ขอโทษนะคะคุณชาย! สิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่นี้คือการแสดงให้คุณเห็นว่าฉันรักอาหารของคุณมากแค่ไหน และนี่คือวิธีที่คุณขอบคุณฉันเหรอ? โอ้ พระเจ้า ใช่แล้ว! นี่คือรสชาติที่ฉันตามหาจริง ๆ!”

“ถ้าคุณชอบมันมากขนาดนั้น คุณสามารถทานมันทุกวันได้นะ”

เสียงของเขาเบาลง ความลังเลใจทำให้เขาไม่สามารถพูดประโยคนั้นได้เต็มเสียง แถมมันยังเต็มไปด้วยความโหยหาที่สิ้นหวังอย่างเห็นได้ชัดอีกด้วย

คำพูดของเขาทำให้บรรยาหาศบนโต๊ะอาหารเงียบลง ทิฟฟานี่รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นครึ่งจังหวะ ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ ทุกคนรอคำตอบจากเธอ แม้แต่แอตติคัส ที่ไม่ค่อยมีส่วนร่วมในการสนทนามากนัก ก็จ้องมาที่เธอ เธอรู้สึกได้ถึงแรงกดดันขนาดเท่าเนินเขาที่กำลังทับไหล่เธอ

ใช่ ทิฟฟานี่อยากกลับมาคบกับแจ็คสัน แต่คำตอบรับของเธอต้องออกมาหลังจากที่เธอและแจ็คสันเพิ่งจะถูกชวนมาทานข้าวพร้อมกันอย่างน่าอึดอัดใจแบบนี้ด้วยเหรอ? ทำไมเขาไม่ทำให้มันซึ้งมากกว่านี้หน่อย? เหมือนกับที่เขาเคยทำที่ร้านอาหารนั้น"

ทิฟฟานี่รู้สึกได้ถึงความสนใจของพวกเขาที่จับจ้องมาที่เธอ ในที่สุด เธอก็สามารถรวบรวมความกล้าและตอบออกมาว่า “อา-เอาสิ…?”

ริมฝีปากของซัมเมอร์เผยรอยยิ้มกว้างออกมาทันทีก่อนที่จะหยิบน่องไก่อันชุ่มฉ่ำมาวางไว้บนจานของทิฟฟานี่ “จากนี้ไป ถ้าเธออยากกินอะไร ก็ให้แจ็คสันทำให้นะที่รัก!”

จู่ ๆ ทิฟฟานี่ก็มีความรู้สึกว่าเธออยากจะเปิดอกและปล่อยโฮ ทำไมความสุขชั่วนิรันต์ระหว่างเธอกับแจ็คสันจึงเป็นการต่อสู้ที่ยากเย็นแสนเข็ญอยู่เสมอ?

ขณะที่พวกเขาเดินไปตามถนน พวกเขาก็ได้ทิ้งช่องว่างระหว่างกันประมาณหนึ่งเมตร สายลมยามค่ำโชกโชนและช่วยในการขจัดความร้อนส่วนใหญ่ในระหว่างวันได้ดี ทว่ามันกลับทำให้บรรยากาศที่เงียบเหงาโดดเด่นออกมาอยู่เสมอ

ยิ่งทิฟฟานี่พูดน้อยเท่าไหร่ แจ็คสันก็ยิ่งมั่นใจน้อยลงเท่านั้น สิ่งที่เขาพูดระหว่างทานอาหารเย็นและเมื่อตอนที่อยู่ในห้องนั่งเล่นเป็นเพียงการทดสอบความเต็มใจของเธอ แต่คำตอบของเธอยังคงคลุมเครือจนน่ารำคาญ

เขาจึงเริ่มสงสัยอย่างธรรมชาติว่าคำตอบที่เธอให้ที่โต๊ะอาหารนั้นไม่ใช่คำตอบที่แท้จริงและเป็นเพียงการเอาตัวรอดจากความเคอะเขิน ท้ายที่สุด ทิฟฟานี่ยังได้เปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็วหลังจากคำถามของเขาที่ห้องนั่งเล่น...

เมื่อคิดอย่างนั้นความหงุดหงิดของแจ็คสันก็ถึงขีดจำกัด จู่ ๆ เขาก็พูดออกมาด้วยความไม่พอใจ “ผมเข้าใจแล้ว โอเคไหม? คุณแค่พูดในสิ่งที่คุณพูดตอนทานอาหารเย็นเพื่อไม่ให้ใครรู้สึกอึดอัดใจเท่านั้น ไม่เป็นไรเลย ผมไม่คิดมากหรอก”

ต่างกับเขา หัวของทิฟฟานี่กลับคิดไม่ทัน ดังนั้นคำตอบของเธอจึงออกมาว่า “ห-หือ? คุณพูดว่าอะไรนะ?”