เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 969

แจ็คสันกระพริบตาสองสามครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นยืนอย่างหมดหนทาง “พระเจ้า คุณสองคนช่วยหยุดสักทีได้ไหม? หรือผมจะต้องออกไปจากที่นี่ก่อนที่พวกคุณจะเงียบ? ผมจะบอกอะไรให้นะ หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จแล้วพวกคุณห้ามซนเด็ดขาด ถือซะว่ามันเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่ผมจะไปทำอาหารให้ ได้ยินไหม?”

เมื่อเห็นเขายอมจำนน ซัมเมอร์และทิฟฟานี่ก็ยิ้มให้กัน ช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นทำให้ทิฟฟานี่รู้สึกราวกับว่าพวกเขาได้กลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้ง

ทิฟฟานี่กินจุมาก ดูเหมือนว่าเธอจะมีความอยากอาหารมากเป็นพิเศษ เธอชอบอาหารทุกจานที่แจ็คสันทำ แต่ปฏิเสธทุกอย่างจากพ่อครัวที่ครอบครัวเวสต์จ้างมาทำ ช่วงเวลาเช่นนี้ช่วยให้เธอตื่นตัวเกี่ยวกับวิวัฒนาการของต่อมรับรสและความอยากอาหารของเธอมากขึ้น โชคดีที่ดูเหมือนว่าเธอจะรอดพ้นจากการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ที่น่ายินดีน้อยกว่าในช่วงระหว่างการตั้งครรภ์

แจ็คสันคว้าโอกาสนี้ในการแซวเธอ "แหม่ ๆ แหม! คุณติดอยู่ในตู้เสื้อผ้าใต้บันไดโดยไม่มีอาหารมานานหรือไง?”

ทิฟฟานี่ขมวดคิ้วมองเขา “ขอโทษนะคะคุณชาย! สิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่นี้คือการแสดงให้คุณเห็นว่าฉันรักอาหารของคุณมากแค่ไหน และนี่คือวิธีที่คุณขอบคุณฉันเหรอ? โอ้ พระเจ้า ใช่แล้ว! นี่คือรสชาติที่ฉันตามหาจริง ๆ!”

“ถ้าคุณชอบมันมากขนาดนั้น คุณสามารถทานมันทุกวันได้นะ”

เสียงของเขาเบาลง ความลังเลใจทำให้เขาไม่สามารถพูดประโยคนั้นได้เต็มเสียง แถมมันยังเต็มไปด้วยความโหยหาที่สิ้นหวังอย่างเห็นได้ชัดอีกด้วย

คำพูดของเขาทำให้บรรยาหาศบนโต๊ะอาหารเงียบลง ทิฟฟานี่รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นครึ่งจังหวะ ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ ทุกคนรอคำตอบจากเธอ แม้แต่แอตติคัส ที่ไม่ค่อยมีส่วนร่วมในการสนทนามากนัก ก็จ้องมาที่เธอ เธอรู้สึกได้ถึงแรงกดดันขนาดเท่าเนินเขาที่กำลังทับไหล่เธอ

ใช่ ทิฟฟานี่อยากกลับมาคบกับแจ็คสัน แต่คำตอบรับของเธอต้องออกมาหลังจากที่เธอและแจ็คสันเพิ่งจะถูกชวนมาทานข้าวพร้อมกันอย่างน่าอึดอัดใจแบบนี้ด้วยเหรอ? ทำไมเขาไม่ทำให้มันซึ้งมากกว่านี้หน่อย? เหมือนกับที่เขาเคยทำที่ร้านอาหารนั้น"

ทิฟฟานี่รู้สึกได้ถึงความสนใจของพวกเขาที่จับจ้องมาที่เธอ ในที่สุด เธอก็สามารถรวบรวมความกล้าและตอบออกมาว่า “อา-เอาสิ…?”

ริมฝีปากของซัมเมอร์เผยรอยยิ้มกว้างออกมาทันทีก่อนที่จะหยิบน่องไก่อันชุ่มฉ่ำมาวางไว้บนจานของทิฟฟานี่ “จากนี้ไป ถ้าเธออยากกินอะไร ก็ให้แจ็คสันทำให้นะที่รัก!”

จู่ ๆ ทิฟฟานี่ก็มีความรู้สึกว่าเธออยากจะเปิดอกและปล่อยโฮ ทำไมความสุขชั่วนิรันต์ระหว่างเธอกับแจ็คสันจึงเป็นการต่อสู้ที่ยากเย็นแสนเข็ญอยู่เสมอ?