เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 970

แจ็คสันอารมณ์เสียมากจนเขาเพิกเฉยต่อคำถามของทิฟฟานี่ เขากลับเร่งฝีเท้าและทิ้งผู้หญิงที่งงงันไว้ข้างหลัง

ในที่สุดทิฟฟานี่ก็นึกออก เธอจึงเร่งฝีเท้าและรีบตามเขาไป “คุณกำลังพูดถึงสิ่งที่ฉันพูดเมื่อตอนทานข้าวเย็นใช่ไหม?” เธอตะโกนถามเขา “คำตอบคือ ไม่ ฉันไม่ได้พูดเพราะฉันไม่ต้องการให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารอึดอัด ฉันพูดแบบนั้นเพราะฉันต้องการแบบนั้นจริง ๆ”

แจ็คสันหยุดเดิน เขาปล่อยให้เท้าของเขาหยุดนิ่งขณะที่ลมพัดโชกผ่านเขาและทำให้ผมของเขายุ่งเหยิงเล็กน้อย ทั้งคู่ต่างใจหวิว

เขาไม่กล้าที่จะหันกลับไปมองเธอราวกับว่าเขาไม่แน่ใจในความจริงของคำพูดเหล่านั้น "คุณพูดว่าอะไรนะ?"

“ฉันบอกว่า ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นเพราะฉันกลัวความอึดอัดบนโต๊ะ ฉันพูดในสิ่งที่ฉันพูดไปเพราะฉันหมายความตามนั้นจริง ๆ คุณและอาหารที่คุณทำก็เหมือนกันนั่นแหละ ทั้งอร่อยและเป็นในแบบที่ฉันชอบ”

ทิฟฟานี่มักจะคิดว่าตัวเองเป็นคนที่หนังหนามาตลอด แต่เมื่อคำพูดเหล่านั้นออกจากปากของเธอ เธอก็รู้สึกได้ว่าแก้มของเธออุ่นขึ้นและน่าจะแดงก่ำทันที

ในที่สุดแจ็คสันก็หันกลับมาอย่างช้า ๆ เขามองดูเธอที่ซับซ้อนและแทบจะไม่สามารถอ่านใจออกและเตือนว่า “อย่าทำอย่างนั้น อย่าล้อเล่นกับผม ผมไม่มีอารมณ์เล่นด้วยหรอกนะ… แถมมุขนั้นโคตรห่วยเลยด้วย”

ทิฟฟานี่ตกใจกับปฏิกิริยาของเขาเล็กน้อย แจ็คสัน เวสต์ที่เธอจำได้คือผู้ชายที่มั่นใจในตัวเองและจะอวดตัวเองให้ได้มากที่สุดเสมอ เขาเริ่มระมัดระวังเป็นพิเศษขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

เธอหยิบลอนผมที่ปลิวตามลมทัดหลังใบหูของเธอและตอบว่า “งั้นช่างมุขนั้นเถอะ ยังไงฉันก็คิดว่า… คิดว่าเราควรจะลองดูอีกครั้ง”

ในขณะนี้ เวลาดูเหมือนจะหยุดลง ดวงตาของแจ็คสันจับจ้องมาที่เธอโดยไม่ขยับเขยื้อนและแม้แต่จะกระพริบตาเป็นเวลาสองนาที

จากนั้นเขาก็โน้มตัว โอบแขนรอบทิฟฟานี่และดึงเธอเข้ามาที่หน้าอกเขาและกอดเธอแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ ราวกับว่าเขาต้องการหลอมรวมทิฟฟานี่เข้ากับตัวเอง

น้ำตาของทิฟฟานี่ไหลริน เธอใช้แขนโอบรอบเอวที่เป็นกล้าม ๆ ของเขาและสูดดมกลิ่นเฉพาะจากร่างกายของเขา กลิ่นของแจ็คสันเท่านั้นที่ยังคงทำให้เธอหลงใหลได้

ในเวลานี้เองที่เธอตระหนักว่าอ้อมกอดนี้คือสิ่งที่เธอโหยหามาตั้งแต่ที่พวกเขาเลิกกัน

หัวใจของทิฟฟานี่เต้นแรง แต่ภายนอกเธอกลับแสร้งไม่เต็มใจ “โอ๊ย ฉันว่าคราวนี้ฉันคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องเชื่อใจคุณแล้วแหละ…”

หลังจากที่เดินมาได้ครึ่งชั่วโมง แจ็คสันก็เริ่มบ่นว่าอยากกลับบ้าน เขาได้บ่นว่าเหนื่อยสองสามครั้งตั้งแต่ที่พวกเขาเริ่มเดินออกจากบ้านแล้ว ทิฟฟานี่จึงรู้สึกว่าเขาคงจะเหนื่อยจริง ๆ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ยืนกรานที่จะเดินเล่นต่อ

เมื่อทั้งสองคนอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็เป็นเวลาเพิ่งจะสองทุ่ม ทิฟฟานี่ที่ยังไม่ง่วงนอนเลยกำลังนั่งพิงหัวเตียงขณะที่เล่นโทรศัพท์ ในขณะเดียวกันแจ็คสันก็ลงมานอนข้าง ๆ เธอ

“นี่ บางทีคุณควรจะไปนอนห้องอื่นดีไหม?” เธอแนะนำอย่างลังเล “แบบว่า พ่อแม่คุณยังไม่รู้เลยว่าเรากลับมาคบกันแล้ว ดังนั้นมันคงจะดูไม่ดีแน่ถ้าเราจะนอนด้วยกันแบบนี้ ถูกไหม? มันจะดู เอ่อ รีบร้อนเกินไปหน่อยรึเปล่า?”

เขาจับต้นขาที่อ่อนนุ่มของเธอแล้วดึง ทำให้หญิงสาวต้องร้องด้วยความตกใจขณะที่เธอล้มลงบนเตียง จากนั้นเขาก็ดึงเธอเข้าไปกอดแล้วสูดดมกลิ่นของเธอ "คุณคิดว่าพ่อแม่ผมจะสนใจเรื่องนี้จริง ๆ เหรอ? ที่รัก พวกเขากระตือรื้อร้นที่จะให้พวกเรากลับมาคบกันมากกว่าผมอีก หืมม ตัวคุณหอมจังเลย…”

ลมอุ่น ๆ เล็ดลอดออกมาจากเขาและกระทบท้ายทอยของเธอ ทำให้เธอต้องหดคอด้วยความจั๊กจี้ “นะ-นี่ หยุดเลยนะ! ฉันจั๊กจี้! โอเค ๆ ! คุณไปนอนและหยุดแกล้งฉันเถอะ ฉันจะเล่นโทรศัพท์อีกสักหน่อย นอนไปเลยนะ คุณเหนื่อยมากไม่ใช่เหรอ? ก็นอนซะสิ!”