เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 970

แจ็คสันอารมณ์เสียมากจนเขาเพิกเฉยต่อคำถามของทิฟฟานี่ เขากลับเร่งฝีเท้าและทิ้งผู้หญิงที่งงงันไว้ข้างหลัง

ในที่สุดทิฟฟานี่ก็นึกออก เธอจึงเร่งฝีเท้าและรีบตามเขาไป “คุณกำลังพูดถึงสิ่งที่ฉันพูดเมื่อตอนทานข้าวเย็นใช่ไหม?” เธอตะโกนถามเขา “คำตอบคือ ไม่ ฉันไม่ได้พูดเพราะฉันไม่ต้องการให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารอึดอัด ฉันพูดแบบนั้นเพราะฉันต้องการแบบนั้นจริง ๆ”

แจ็คสันหยุดเดิน เขาปล่อยให้เท้าของเขาหยุดนิ่งขณะที่ลมพัดโชกผ่านเขาและทำให้ผมของเขายุ่งเหยิงเล็กน้อย ทั้งคู่ต่างใจหวิว

เขาไม่กล้าที่จะหันกลับไปมองเธอราวกับว่าเขาไม่แน่ใจในความจริงของคำพูดเหล่านั้น "คุณพูดว่าอะไรนะ?"

“ฉันบอกว่า ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นเพราะฉันกลัวความอึดอัดบนโต๊ะ ฉันพูดในสิ่งที่ฉันพูดไปเพราะฉันหมายความตามนั้นจริง ๆ คุณและอาหารที่คุณทำก็เหมือนกันนั่นแหละ ทั้งอร่อยและเป็นในแบบที่ฉันชอบ”

ทิฟฟานี่มักจะคิดว่าตัวเองเป็นคนที่หนังหนามาตลอด แต่เมื่อคำพูดเหล่านั้นออกจากปากของเธอ เธอก็รู้สึกได้ว่าแก้มของเธออุ่นขึ้นและน่าจะแดงก่ำทันที

ในที่สุดแจ็คสันก็หันกลับมาอย่างช้า ๆ เขามองดูเธอที่ซับซ้อนและแทบจะไม่สามารถอ่านใจออกและเตือนว่า “อย่าทำอย่างนั้น อย่าล้อเล่นกับผม ผมไม่มีอารมณ์เล่นด้วยหรอกนะ… แถมมุขนั้นโคตรห่วยเลยด้วย”

ทิฟฟานี่ตกใจกับปฏิกิริยาของเขาเล็กน้อย แจ็คสัน เวสต์ที่เธอจำได้คือผู้ชายที่มั่นใจในตัวเองและจะอวดตัวเองให้ได้มากที่สุดเสมอ เขาเริ่มระมัดระวังเป็นพิเศษขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

เธอหยิบลอนผมที่ปลิวตามลมทัดหลังใบหูของเธอและตอบว่า “งั้นช่างมุขนั้นเถอะ ยังไงฉันก็คิดว่า… คิดว่าเราควรจะลองดูอีกครั้ง”

ในขณะนี้ เวลาดูเหมือนจะหยุดลง ดวงตาของแจ็คสันจับจ้องมาที่เธอโดยไม่ขยับเขยื้อนและแม้แต่จะกระพริบตาเป็นเวลาสองนาที

จากนั้นเขาก็โน้มตัว โอบแขนรอบทิฟฟานี่และดึงเธอเข้ามาที่หน้าอกเขาและกอดเธอแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ ราวกับว่าเขาต้องการหลอมรวมทิฟฟานี่เข้ากับตัวเอง

น้ำตาของทิฟฟานี่ไหลริน เธอใช้แขนโอบรอบเอวที่เป็นกล้าม ๆ ของเขาและสูดดมกลิ่นเฉพาะจากร่างกายของเขา กลิ่นของแจ็คสันเท่านั้นที่ยังคงทำให้เธอหลงใหลได้

ในเวลานี้เองที่เธอตระหนักว่าอ้อมกอดนี้คือสิ่งที่เธอโหยหามาตั้งแต่ที่พวกเขาเลิกกัน