เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 979

เมื่อใกล้เที่ยง มาร์คก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปข้างล่าง ดูเหมือนว่าเขากำลังจะออกจากบ้าน “เนคไทสีดำของฉันอยู่ที่ไหน” เมื่อเขาถามถึงเนคไทของเขา เขาไม่ได้แม้แต่จะชายตามองแมรี่หรือแอเรียนเลย

อย่างไรก็ตาม ในความคิดของเขานั้น มีเพียงแค่เขาและแอเรียนอยู่ในห้อง เขาแสดงออกได้อย่างชัดเจนว่าเขาต้องการเรียกร้องความสนใจจากแอเรียนแต่เพียงผู้เดียว แต่ถึงอย่างนั้นแอเรียนก็ไม่ได้มีท่าทีจะสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย

เพื่อช่วยมาร์คให้พ้นจากความอึดอัดและลำบากใจที่ไม่ได้รับความสนใจจากแอเรียน แมรี่จึงรีบพูดขึ้นทันควันเพื่อแก้สถานการณ์ว่า “ฉันว่าเดี๋ยวฉันช่วยหาดีกว่า”

เขาเริ่มโกรธ "ไม่ต้อง!" หลังจากนั้น เขาก็จัดปกคอเสื้อตัวเองด้วยความหงุดหงิดและเดินตรงดิ่งออกจากบ้าน

แอเรียนยิ้มเล็กน้อย “กล้าดียังไงถึงมาดุฉัน! ปกติเขาจะแต่งตัวดูดีและเหมาะสมตลอด เขาจะออกจากบ้านด้วยคอเสื้อที่โล่ง ๆ แบบนั้นจริง ๆ เหรอ? ฉันอยากจะรู้จริง ๆ ว่าเขาจะยึดมั่นในความคิดตัวเองได้นานแค่ไหน”

แมรี่เองก็อดยิ้มไม่ได้และพูดว่า “ผู้ชายมักจะหยิ่งจองหองและมั่นใจในตนเองสูงเหลือเกิน นี่เป็นเรื่องจริงมาก ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนอย่างเขา เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก เขามีความคิด ความอ่าน และความรู้สึกเป็นของตัวเองมาโดยตลอด

เธอแอบไปพบอเลฮานโดรโดยที่เขาไม่รู้มาก่อน มันก็เป็นเรื่องปกติที่เขาจะอารมณ์เสีย ยังไงก็ตาม ไม่เป็นไรหรอกนะ สุภาพบุรุษแบบเขานั้นคงจะเก็บอารมณ์ความโกรธแบบนี้ไปได้อีกไม่นานหรอก สิ่งที่สำคัญคือเราแก้ปัญหาได้แล้วต่างหาก”

ในตอนแรก มาร์คตัดสินใจจะพักผ่อนในวันนี้เนื่องจากมันเป็นวันอาทิตย์ แต่ถึงแม้มันจะเป็นเช่นนั้น ตอนนี้เขากลับออกมาจากบ้านแล้ว และในเมื่อวันนี้ไม่มีใครมาที่บริษัทเลย เขาถึงได้ลากเอริกไปที่สนามกอล์ฟแทน

เอริกพูดอย่างล้อเล่นติดตลกว่า “มันยากมากเลยนะกว่านายจะได้มีวันหยุด แล้วทำไมนายถึงไม่ได้พักผ่อนอยู่ที่บ้านกับภรรยาและลูกของนายล่ะ? ทำไมถึงได้ชวนฉันออกมา? หรือว่าแจ็คสันขอให้นายมาพบฉันเพราะตัวเองยกเลิกนัดกับฉันเพื่อไปส่งทิฟฟานี่? เอาจริง ๆ ฉันอยู่คนเดียวก็ไม่ได้เบื่ออะไรนะ”

มาร์คตัดพ้อ “ฉันคงไม่ต้องอยู่กับภรรยาและลูกตัวเองในวันนี้หรอก พวกเขาไม่ได้เห็นค่าอะไรในตัวฉัน แถมยังไม่ต้องการเห็นหน้าฉันที่บ้านอีก”