เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 981

“ไม่มีอะไร...” แจ็คสันหยิบเข็มกลัดใส่กระเป๋าตัวเองและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ผมจะไม่อยู่ทานอาหารกลางวันด้วยแล้วนะ สั่งมาพอดีกับที่คุณจะทานก็พอ พรุ่งนี้เช้าผมมีงานที่ต้องทำ เพราะฉะนั้นผมจะกลับบ้านเพื่อไปพักผ่อนก่อน”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทิฟฟานี่ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ผู้คนมักพูดว่าเมื่อคนรักกันไม่ได้อยู่ด้วยกัน หัวใจพวกเขาจะโหยหากันมากขึ้น พวกเขาเพิ่งจะกลับมาคบกัน แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่สนิทสนมแน่นแฟ้นกันเหมือนแต่ก่อน

“คุณจะกลับไปตอนนี้เลยเหรอ? คุณกำลังจะกลับทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะมาส่งฉันเนี่ยนะ? ทำไมไม่อยู่กับฉันอีกสักหน่อยล่ะ?” เธอหยุดครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าคุณยุ่งมาก คุณไปเถอะ ฉันไม่อยากรั้งคุณเอาไว้และทำให้คุณต้องเสียเวลา”

...

ระหว่างทางกลับบ้าน อารมณ์ของแจ็คสันก็เหมือนดั่งท้องฟ้าที่มืดมิดไปด้วยเมฆปกคลุม เขายังไม่ได้เป็นอะไรเมื่อเขาไปส่งเธอ แต่ตอนนี้สภาพอากาศนั้นได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว ในไม่ช้าจะมีพายุฝนฟ้าคะนอง

เขารู้ว่าเขาดูไม่ผิด นั่นคือเข็มกลัดของผู้ชายอย่างเห็นได้ชัด เขาคิดในใจว่า 'มันเป็นของใครกันแน่? ของอเลฮานโดรรึเปล่า? อเลฮานโดรได้ไปที่อพาร์ตเมนต์ของเธอรึเปล่า? แล้วเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่พวกเขาอยู่ด้วยกันสองต่อสองรึเปล่า? ลูกในท้องของเธอเป็นของเขารึเปล่า?’

ยิ่งเขาคิดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหงุดหงิดและอารมณ์เสียมากขึ้นเท่านั้น เขาอดไม่ได้ที่จะกำพวงมาลัยรถแน่น และความเร็วของรถก็เพิ่มขึ้นอย่างมากเช่นกัน

เขาสงบลงเล็กน้อยแล้วเมื่อตอนที่โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาใส่อุปกรณ์บลูทูธแล้วรับสาย "สวัสดีครับ?"

ที่ปลายอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์คือเอริก “นายกำลังกลับบ้านเหรอ? นายได้ไปส่งเธอรึเปล่า? คืนนี้นายอยากไปทานข้าวด้วยกันไหม?”

เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “ใช่ ฉันไปส่งเธอมาแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังกลับ เจอกัน”

ในตอนกลางคืน ทั้งสามคนก็มาพบกันที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ มาร์คไม่อยากกลับบ้าน และอารมณ์ของแจ็คสันก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาเลย เอริกเป็นคนเดียวที่ดูจะสบายดีที่สุด

มีเพียงพวกเขาสามคนในห้องอาหารส่วนตัว มันจึงค่อนข้างเงียบทีเดียว ระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟ แจ็คสันก็หยิบเข็มกลัดออกมา “ฉันได้มันมาจากอพาร์ตเมนต์ที่ทิฟฟานี่เช่าอยู่ในตอนนี้ มันเป็นเข็มกลัดของผู้ชายแน่นอน แต่มันไม่ใช่ของฉัน เธอไม่รู้ว่าฉันเจอมันและเอามันมาด้วยด้วยซ้ำ… ฉันไม่รู้ว่าฉันจะต้องทำยังไงดีเลยว่ะ”

ถ้า… และฉันกำลังพูดถึงความเป็นไปได้ ถ้าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกฉันจริง ๆ และเธอเคยนอนกับอเลฮานโดรมาก่อน แล้วฉันควรจะทำยังไง? มันคงจะยากมากสำหรับฉันที่จะกลับไปคบเธออีกนะ เราจะเลิกกันแบบนั้นจริง ๆ เหรอ? นี่… ฉันกลัวว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายจริง ๆ… ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ฉันคงต้องคิดให้ดีก่อน”

เอริกถอนหายใจ “ถ้าเธอนอนกับอเลฮานโดรตอนที่นายไม่ได้คบกัน แล้วยังไงล่ะ? ก็นายไม่ได้คบกันหนิ มันไม่ใช่เรื่องของนายว่าเธอจะอยู่กับใคร หรือทำอะไร ฉันไม่เห็นว่าจะมีอะไรผิดปกติเลยตราบใดที่เธอไม่ได้ทำแบบนั้นตอนที่เธออยู่ในความสัมพันธ์กับนาย แต่เรื่องเด็กนั้น นายจะต้องจัดการเอาเอง มันไม่เหมาะสมสำหรับฉันที่จะพูดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนั้น ถ้าเกิดว่าเด็กนั้นเป็นของนายจริง ๆ ล่ะ?”

ถึงอย่างนั้นแจ็คสันก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจและตะขิดตะขวงอย่างมาก เขากำลังหลงทางและไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกหมดหนทางและรู้สึดถึงความสูญเสียในควาสัมพันธ์ ในตอนนี้อนาคตของเขาดูเยือกเย็นและมืดหม่นมากสำหรับเขา

“พวกนายทั้งคู่รู้แต่วิธีมากินของฟรีเท่านั้นแหละ พวกนายควรให้คำแนะนำฉันบ้างสิ อย่าพูดถึงแต่สิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจสิ สรุปเรื่องเข็มกลัดนี้ฉันควรจะทำยังไงดี?”

มาร์คและเอริกต่างเห็นตรงกันว่า “ถามเธอเลย วิดีโอคอลหาเธอตอนนี้และถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ไม่ต้องลังเล พวกฉันจะช่วยนายสังเกตอาการของเธอจากตรงนี้และให้คำแนะนำนายเอง”