เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 991

การประชุมใช้เวลาไม่นานนักเนื่องจากมาร์คไม่สามารถหยุดกังวลถึงแอริสโตเติลได้ การประชุมที่ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองชั่วโมงจึงถูกเร่งให้สั้นลงจนเหลือเพียงหนึ่งชั่วโมงเพราะลูกชายของเขา เขาข้ามผ่านทุกเรื่องที่ไม่ได้สำคัญหรือเร่งด่วนนัก

เมื่อมาร์คกลับมาที่ห้องทำงานตัวเอง เขาก็พบว่าแอริสโตเติลหยุดร้องไห้ไปแล้ว ต้องขอบคุณความพยายามอย่างมากในการปลอบเขาของเจนิซ หนุ่มน้อยจึงกำลังจ้องมองเธอด้วยความว่างเปล่า เขาดูไม่มีความสุข แต่อย่างน้อยเขาก็หยุดร้อง มาร์คถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเธอแล้วพูดว่า “คุณเลี้ยงเด็กเก่งจริง ๆ ด้วย ไม่มีใครสามารถปลอบสมอร์ได้เลยยกเว้นแม่ของเขา”

เจนิซเริ่มสงวนตัวมากขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขากลับมา เธอก้าวออกมายืนข้าง ๆ “สมอร์เหรอคะ? สมอร์น้อย? ช่างเป็นชื่อเล่นที่น่ารักมาก!”

มาร์คมองลูกชายตัวเองแล้วยิ้ม “ใช่ แม่ของเขาตั้งชื่อให้เขาน่ะ เราเรียกเขาแบบนั้นจนติดปากไปแล้ว ชื่อจริงของเขาคือแอริสโตเติล เทรมอนต์”

เจนิซจ้องมาร์คด้วยความงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง ทุกคนในสำนักงานต่างบอกว่าเขาไม่ได้ยิ้มมาเป็นเวลานานแล้ว เธอไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะดูดีขึ้นไปอีกเมื่อเขายิ้ม มันทำให้เขาดูอ่อนโยนขึ้นมาก เขาไม่ได้ดูน่ากลัวอย่างที่คนอื่นเล่าลือกันด้วยซ้ำ

เขาเปรียบเสมือนดั่งดวงดาวที่ส่องแสงบนท้องฟ้ายามค่ำคืน เมื่อเธอฟื้นคืนสติได้ เธอก็ชมเขาด้วยความจริงใจ “ช่างเป็นชื่อที่ดีจริง ๆ นะคะคุณเทรมอนต์ ฉันสามารถบอกได้เลยว่าคุณหลงรักคุณนายเทรมอนต์จริง ๆ”

เมื่อมาร์คนึกถึงแอเรียน รอยยิ้มของเขาก็หายไป แต่เขาไม่ได้พูดอะไร ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นหนีไปไหนต่อไหนแล้ว?

เจนิซสังเกตเห็นว่าเขาไม่คิดที่จะตอบกลับ แต่เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะออกไป เธอเพียงแต่เปลี่ยนหัวข้ออย่างช่ำชอง "คุณเทรมอนต์ ฉันคิดว่าคุณคงจำฉันไม่ได้ แต่ฉันจำคุณได้… ฉันจดจำคุณไว้เสมอ”

มาร์คมองเธออย่างระแวดระวัง “เราเคยเจอกันเหรอ?”