เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 2

Chapter 2 ลูกสาวศัตรูนั้นหอมหวาน

‘หูเส่าหลิง’ ชื่อนี้ชายใดบ้างไม่รู้จัก ความแพศยา ความร่านตัณหา มั่วไม่เลือกหาใช่เพียงคำนินทา แต่เป็นความจริงที่คร่าชีวิตชายหนุ่มไปไม่น้อย

ใบหน้าหวานล้ำ ดวงตากลมโตราวกับแม่กวางสาวระแวงภัย ประกายตาแวววาวดั่งเด็กสาวเพิ่งพ้นวัยปักปิ่นแลดูใสซื่ออ่อนต่อโลก ริมฝีปากอวบอิ่มที่เม้มสนิทและสั่นเทิ้มยิ่งทำให้นางดูบอบบางน่าทะนุถนอม

เล่ห์กลมารยา!

เช่นนี้เองชายทั้งหลายจึงได้หลงกล แต่ต้องไม่ใช่เขา เขาที่รู้เช่นเห็นชาติคนสกุลหูเป็นอย่างดี

“ตกลงหรือไม่”

ถางเล่อถงทวนถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่นิ่งงัน ท่าทางหวาดกลัวหลุบเปลือกตาลงต่ำราวกับว่าการจ้องมองใบหน้าเขาเป็นเรื่องต้องห้ามยิ่งทำให้เขารู้สึกขวางหูขวางตา

“ข้าเลือกได้หรือ...”

เส่าหลิงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น นางถามกลับไปด้วยดวงตาหม่นเศร้า ยังผลให้หัวใจของคนตัวโตเผลอวูบไหวไปกับภาพมายาที่นางกำลังลวงล่อ

“มีหรือที่บุตรสาวของไอ้เฒ่าจุนเหลียนจะเลือกไม่ได้”

“นั่นสินะ”

นางพยักหน้าน้อยๆ แล้วแค่นยิ้มคล้ายเย้ยหยันอยู่ในที เรื่องราวในจวนสกุลหูใครเลยจะรู้ ฉากหน้าคือตระกูลขุนนางมั่งคั่งร่ำรวย มีบุตรชายบุตรธิดามากมายล้วนแล้วแต่เป็นผู้มีความสามารถโดดเด่นกันไปคนละทาง

แต่ไม่ใช่นาง...

“หึ! ข้าไม่ได้อยากต่อปากต่อคำกับเจ้า ข้ามาหาเจ้าในคืนนี้ก็เพื่อจะทำตามพระประสงค์ขององค์ฮ่องเต้เท่านั้น สืบพันธุ์กับเจ้า เมื่อเจ้าตั้งครรภ์เมื่อไหร่ก็ต่างคนต่างอยู่ไม่ยุ่งเกี่ยวต่อกันอีก”

“ข้าเข้าใจแล้ว”

เส่าหลิงตอบออกไปราวกับมีเพียงร่างกายที่ไร้วิญญาณ แต่คนตัวโตกลับมองว่านี่คือการเรียกร้องความสนใจ

“แล้วจำไว้ด้วยว่าเลือดเนื้อเชื้อไขที่เกิดจากเดรัจฉานสกุลหูจะไม่มีวันได้ทรัพย์สมบัติของสกุลถางแม้แต่เศษเสี้ยว เจ้าและบุตรของเจ้าจะมีชีวิตอยู่อย่างเหลือบไรที่คอยเกาะกินสกุลถางเท่านั้น”

ดวงตากลมโตคลอไปด้วยหยาดน้ำตาไหววูบเมื่อได้ยินเช่นนั้น

‘ลูกจะมีชะตากรรมไม่ต่างไปจากข้างั้นหรือ เช่นนั้นข้าจะไม่มีวันให้เขาได้เกิดมา’

หญิงสาวเผลอยกมือขึ้นกุมท้อง กำหมัดเข้าหากันแน่น ชีวิตที่น่าสมเพชราวกับผ้าขี้ริ้วจะต้องสิ้นสุดลงที่นางเพียงคนเดียวเท่านั้น

แม่ทัพหนุ่มแค่นยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นความโกรธที่ผุดขึ้นในแววตาของหญิงสาว ก่อนจะถอดเสื้อสีแดงตัวนอกออกอย่างไม่ยี่หระ เพียงอึดใจเดียวเขาก็ยืนเปลือยท่อนบน เผยให้เห็นแผงอกแกร่งกำยำที่เต็มไปด้วยร่องรอยแผลเป็นจากศึกสงคราม

เขายังคงสวมกางเกงสีขาวตัวในเอาไว้ ก่อนจะยืนประจันหน้ากับเจ้าสาวที่ยังคงนั่งนิ่งราวกับดวงวิญญาณได้หลุดลอยเตลิดไปไกลเสียแล้ว

มือหนาสากเอื้อมไปบีบปลายคางของเจ้าสาวแสนสวยจนใบหน้าแหงนเงย ก่อนจะก้มลงกดปลายจมูกโด่งไปตามแก้มนวลด้วยท่าทางกักขฬะ

เส่าหลิงนั่งนิ่ง ตัวแข็งทื่อ ด้วยไม่เคยใกล้ชิดกับชายใดเช่นนี้มาก่อน หัวใจของนางเต้นแรงจนแทบกระโจนออกมานอกอก มือเล็กสั่นและเย็นเฉียบคล้ายจะเป็นลมเสียให้ได้