เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 33

Chapter 33 ยินดีต้อนรับนายหญิง

“เพราะข้ารักเจ้าอย่างไรเล่าเส่าหลิง... หลิงเอ๋อร์ของข้า ข้ารักเจ้า”

คำบอกรักที่นางเฝ้ารอคอย แต่กลับมาได้ยินในสถานการณ์คับขัน หัวใจดวงน้อยราวกับถูกบีบกระชากรุนแรง นางซุกหน้าลงกับอกของเขากอดเขาเอาไว้แน่น

“ท่านพี่...ท่านต้องไม่ตายนะ ท่านต้องมีชีวิตอยู่เพื่อข้าและเสี่ยวเหริน ข้ากับลูกต้องการท่าน”

แม่ทัพถางเสียเลือดมาก เขาเริ่มรู้สึกง่วงจนเปลือกตาหนักอึ้ง แต่เมื่อได้ยินภรรยาสาวเรียกเขาว่า ‘ท่านพี่’ อีกทั้งยังพูดว่านางกับลูกต้องการเขา เขาก็ถึงกับยิ้มกว้างด้วยความดีใจ

“เจ้ายกโทษให้ผัวชั่วคนนี้แล้วหรือหลิงเอ๋อร์”

“ใช่แล้ว ข้ายกโทษให้ท่าน ข้าไม่โกรธท่านอีกต่อไปแล้ว”

“ดีใจจัง”

ชายหนุ่มปิดเปลือกตาลงสนิท มือที่จับใบหน้าของนางทิ้งตกลงข้างลำตัว

“ไม่! ไม่! ข้ารักท่านฟื้นขึ้นมาฟังคำบอกรักจากข้าก่อนสิท่านพี่ ฟื้นขึ้นมา”

จังหวะนั้นทหารและหมอก็ตรงเข้ามา แยกภรรยาท่านแม่ทัพออกไปก่อนจะรีบเคลื่อนย้ายคนเจ็บกลับไปที่กระท่อมเพื่อรับการรักษาอย่างเร่งด่วนที่สุด

สามวันสามคืนที่แม่ทัพถางเล่อถงตกอยู่ในห้วงแห่งความเป็นความตาย เส่าหลิงคอยเฝ้าดูแลอาการของสามีไม่ห่างจนผล็อยหลับไปข้างเตียงด้วยความอ่อนล้า

“หลิงเอ๋อร์”

ริมฝีปากที่แห้งระแหงค่อยๆ ขยับเอื้อนเอ่ย มือหนาค่อยๆ ยกขึ้นวางลงบนศีรษะของภรรยารักแผ่วเบา

“ท่านพี่!”

เส่าหลิงรู้สึกตัวตื่นด้วยความง่วงงุน แต่เมื่อเห็นว่าสามีฟื้นคืนสติแล้วก็ถึงกับร้องไห้โฮด้วยความดีใจ

“ท่านพี่ฟื้นแล้ว ได้โปรดอย่าจากข้าไปอีก”

นางจับมือของเขาแนบลงบนใบหน้าตัวเอง ที่ผ่านมาแม้นางจะสั่งหัวใจให้หยุดรักเขา แต่หัวใจกลับไม่เคยทำตามได้เลยสักครั้ง ยิ่งเขามาคอยเฝ้าทำดีอย่างสำนึกผิดนางก็ยิ่งหวั่นไหว และตั้งใจว่าพอหมดฤดูฝนจะเอ่ยปากให้อภัยเขา แต่ไม่คิดเลยว่าถิงฟางจะมาทำให้ทุกอย่างผิดพลาด

จนนางเกือบจะเสียเขาไปตลอดกาล

“ขอบคุณชิดเอี๊ยะโป้ยเอี๊ยะ ที่ยังไม่นำตัวข้าไปยังปรโลก แต่ได้ให้โอกาสข้ากลับมาอยู่กับเจ้าและเสี่ยวเหรินอีกครั้ง ข้าขอสัญญาว่าต่อจากนี้จะรักจะทะนุถนอมดูแลเจ้าและลูกเป็นอย่างดี ข้ารักเจ้านะหลิงเอ๋อร์”

“ข้าก็รักท่านเจ้าค่ะ”

แม่ทัพถางเล่อถงประคองโอบภรรยาที่อุ้มบุตรก้าวเข้ามาในจวนสกุลถางที่ประดับตกแต่งด้วยดอกไม้มากมายเพื่อต้อนรับการกลับมาของทั้งสาม เมื่อเดินมาจนสุดทางจึงพบกับฮูหยินผู้เฒ่าที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านของเรา”

“คารวะท่านแม่ขอรับ / คารวะท่านแม่เจ้าค่ะ”

สองสามีภรรยายอบกายคารวะมารดา ก่อนที่เส่าหลิงจะถูกถางฮูหยินสวมกอดลูกสะใภ้และหลานชายตัวน้อยในอ้อมกอดเอาไว้ด้วยความรัก

“พ้นทุกข์พ้นโศกแล้วนะหลิงเอ๋อร์ ต่อจากนี้แม่ขอให้เจ้ามีความสุข แม่กับท่านพี่ของเจ้าจะกางปีกปกป้องเจ้าเอง เมื่อเจ้าแก่ชราบุตรชายในอ้อมกอดของเจ้าก็จะกางปีกปกป้องเจ้า จะไม่มีใครมารังแกเจ้าได้อีกต่อไปแล้ว”

“ขอบพระคุณเจ้าค่ะท่านแม่”

เส่าหลิงเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เป็นการมาเยือนจวนสกุลถางที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ครั้งแรกนางนั่งเกี้ยวเจ้าสาวเข้ามาที่จวน ไม่มีใครออกมาต้อนรับ มีเพียงบ่าวไพร่ออกมายืนก่นด่าสาปแช่งขว้างปาข้าวของ

ทว่าครั้งนี้นางเข้ามาที่จวนอย่างเป็นที่รัก จนน้ำตาแห่งความปีติยินดีไหลอาบแก้มอิ่ม นางส่งบุตรชายให้กับผู้เป็นย่าที่เห่อหลานชายจนออกนอกหน้า ก่อนจะหันไปมองสามีที่กางสองแขนโอบกอดนางไว้อย่างปลอบประโลม

มารดาของนางและบิดาเลี้ยงไม่ได้ตามมาด้วย เพราะติดพันส่งผลไม้จนไม่ว่างต้องเปิดรับคนงานมาช่วยตากผลไม้ แต่สัญญาว่าจะตามมาในภายหลังเพื่อคารวะฮูหยินผู้เฒ่าและฝากฝังบุตรสาวไว้กับสกุลถาง

เวลานี้เส่าหลิงมีความสุขมากเหลือเกิน...