เจ้าสาวของนายน้อยลี่ นิยาย บท 3

เจียงตานจวี๋นั่งจ้องตัวเองผ่านกระจกในห้องแต่งตัว ปล่อยให้ช่างแต่งหน้าทำหน้าที่เขียนคิ้ว แต่งหน้าตามใจชอบอย่างไม่รู้สึกรู้สา

เห็นเจียงเถาหลี่ปรากฏกายด้านหลัง เจียงตานจวี๋ก็กลอกตามองบน "ไสหัวออกไปจากห้องฉัน"

"พี่สาว ฉันมาช่วยพี่ใส่ชุดแต่งงานนะ ทำไมถึงไล่ฉันล่ะ" เจียงเถาหลี่ยิ้มเย้ยหยันอย่างไม่ปิดบัง "ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่จะโดนถีบหัวส่งแล้ว"

เจียงตานจวี๋รู้ดีว่าตัวเองจะถูกตระกูลเจียงไล่ตะเพิดออกจากบ้านแล้ว แต่ก็อ่อนแอต่อหน้าเจียงเถาหลี่ไม่ได้ "แต่ฉันก็แต่งเข้าบ้านตระกูลลี่ ไม่รู้ว่าดีกว่าตระกูลเจียงที่ใกล้จะล้มละลายกี่เท่า"

เจียงเถาหลี่เข้าใกล้มากขึ้น พลางกระซิบข้างหูเธอ "ลี่ซุ่ยหานจะรวยแค่ไหนก็เป็นคนขาพิการ พี่จะได้สัมผัสชีวิตที่ถูกคนโรคจิตทรมานบนเตียงแน่ ต้องเสพสุขดีๆนะ"

ความกลัดกลุ้มเกาะกุมอยู่ในใจของเจียงตานจวี๋ คาดไม่ถึงว่าพึ่งออกจากถ้ำเสือก็ต้องเข้ารังหมาป่าซะแล้ว

เธอถลึงตาใส่เจียงเถาหลี่ "น้องคิดว่ากู้จ้งเซินเป็นคนดีเหรอ เขาทิ้งพี่แล้วมาอยู่กับน้องอย่างหน้าไม่อาย น้องรอวันที่เขาทอดทิ้งน้องได้เลย"

"ฮาๆ ทอดทิ้งเหรอ มีแต่เจียงเถาหลี่อย่างฉันที่ทิ้งคนอื่น คนอื่นไม่มีทางทิ้งฉันหรอก" สิ้นเสียงของเธอก็มีเสียงแม่บ้านจางเร่งให้ไปโดยเร็วจากด้านนอก

เจียงตานจวี๋ไม่ปะทะฝีปากกับเธอต่อ เริ่มจัดเก็บเสื้อผ้าของตนเอง

เจียงเถาหลี่ออกไปอย่างรู้ความ เพียงแต่ตอนเดินไปถึงหน้าประตูก็ย้อนกลับมา "ใช่แล้ว ยังมีอีกเรื่องที่ต้องบอกพี่ สามีผู้ร่ำรวยของพี่ก็เป็นคนที่ฉันทิ้งมาให้พี่"

"เธอ......"

เจียงตานจวี๋จุกจนพูดไม่ออก ลงมาชั้นล่างอย่างใจหายใจคว่ำ

หน้าประตูบ้านตระกูลเจียงมีรถสปอร์ตมูลค่าสิบล้านเรียงรายกันเป็นแถวอยู่ตรงนั้น ซึ่งบนรถประดับดอกไม้สดอันงดงามไว้ทุกคัน ด้านข้างรถมีบอดี้การ์ดสวมสูทสีดำยืนรออยู่

ไร้เจ้าบ่าวมารับตัวเจ้าสาว เจียงตานจวี๋ต้องนั่งแถวหลังคนเดียว ในสมองเต็มไปด้วยคำที่เจียงเถาหลี่กล่าวยามเช้า หรือว่าต่อจากนี้เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับโรคจิตจริงๆ

ขบวนรถเคลื่อนมายังคฤหาสน์เฉิงหนาน ประตูใหญ่ลายดอกไม้สีดำก็เปิดกว้างช้าๆ ที่นี่เป็นคฤหาสน์ชานเมือง

เจียงตานจวี๋ลงจากรถแล้วก็ตามแม่บ้านที่เรียกตัวเองว่าแม่บ้านติงขึ้นไปในห้องนอนชั้นสอง "คุณเจียงค่ะ นี่เป็นห้องนอนของคุณชายค่ะ คุณพักผ่อนก่อนนะคะ มีอะไรก็ใช้โทรศัพท์ในห้องโทรได้เลยค่ะ"

คนรับใช้เรียกเธอว่าคุณเจียง เห็นชัดว่าไม่เห็นเธอเป็นคุณนายลี่เลย

เธอกวาดสายตามองรอบห้องหนึ่งครั้ง สไตล์การตกแต่งห้องสีเทาดำอย่างเรียบง่าย ช่างแตกต่างจากเครื่องตกแต่งอันหรูหราที่ชั้นล่างเสียจริง คล้ายกับเป็นสองโลกสองใบกันเลยทีเดียว

เจียงตานจวี๋นั่งพิงโซฟา พลางรอคอยการมาเยือนของผู้ชายอย่างกระวนกระวาย

เมื่อคืนเฝ้าคุณยายอยู่ที่โรงพยาบาล ไม่ได้พักผ่อนเลยสักนิด บวกกับการรอคอยที่วิตกกังวลทำให้เธอยิ่งดูอิดโรยมากขึ้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ด้านนอกมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เข้ามาค่ะ" เธอพูดเสียงเบาบาง

แม่บ้านติงยกน้ำชามาเสิร์ฟที่โต๊ะ ตอนออกไปกล่าวว่า "คุณเจียงค่ะ คุณชายรับแขกอยู่ที่บ้านตระกูลลี่ค่ะ ไม่กลับมาแล้วนะคะ คุณอยากทานอะไรค่ะ ดิฉันจะให้คนครัวทำให้ค่ะ"

ความกังวลราวกับหัวใจถูกแขวนขึ้นสามารถวางลงชั่วคราว

เธอรอจนใกล้ย่ำรุ่งก็ไม่เห็นเงาของลี่ซุ่ยหานเลย

รู้สึกทรมานเหลือหลายกับการต้องใส่ชุดแต่งงานทั้งวัน ในเมื่อผู้ชายไม่กลับมา ตัวเองก็จะอาบน้ำนอนแล้ว

วันนี้เธอไม่ได้พกของอะไรมาสักชิ้น ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเธอไม่อยากรบกวนคนรับใช้ของตระกูลลี่

ว่าแล้วเจียงตานจวี๋ก็เปิดตู้เสื้อผ้า พลางเห็นชุดนอนที่แขวนเรียงเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ เธอสุ่มเลือกมาหนึ่งชุด ก่อนจะเดินอาดๆเข้าห้องอาบน้ำไป

พอเธอออกมาก็เห็นด้านในห้องมีผู้ชายเพิ่มขึ้นหนึ่งคน กำลังนั่งเก้าอี้วีลแชร์โดยหันหลังให้เธอ

หัวใจเธอเต้นรัวแรงฉับพลัน

ผู้ชายหันมามองประเมินเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยแววตาเย็นเยียบ