เจ้าสาวของนายน้อยลี่ นิยาย บท 2

บริษัทลี่ซื่อ

หลินเซิ่งห่อเอกสารกองหนึ่งเข้ามาในห้องทำงานของท่านประธาน

"คุณชายลี่ครับ นายท่านยื่นคำขาดว่าภายในเดือนนี้ต้องแต่งงานกับคุณหนูรองแห่งตระกูลเจียง เจียงเถาหลี่ครับ"

หลินเซิ่งเอารูปถ่ายหนึ่งใบวางบนโต๊ะทำงาน ลี่ซุ่ยหานไม่แม้แต่จะมองแค่ปราดเดียวก็โยนทิ้งที่ถังขยะทันควัน

ถึงแม้ตระกูลลี่จะเป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งในเมืองไป๋ เป็นผู้กุมสภาวะเศรษฐกิจของเมืองไป๋ ทว่าสังคมชั้นสูงต่างลือสนั่นว่า ลี่ซุ่ยหาน ประธานบริษัทลี่ซื่อนับจากประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์แล้วก็มีโรคที่ไม่อาจเปิดเผยได้ ซึ่งก็คือมีเพศสัมพันธ์ไม่ได้

ข้างกายเขาไม่เคยมีหญิงสาวมาก่อน จึงยืนยันได้ว่าข่าวลือนี้เป็นความจริงอย่างประจวบเหมาะ มิฉะนั้นเขาผู้มั่นมีเงินทอง คงมีหญิงสาวเสนอตัวไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่

บรรดาคุณหนูตระกูลสูงส่งในเมืองไป๋ ย่อมไม่ยินดีเป็นทองแผ่นเดียวกับเขา

แค่คิดก็รู้ว่าตระกูลลี่สรรหาผู้หญิงประเภทไหนมาแต่งงานกับเขา

"สืบเรื่องที่เกิดขึ้นในประเทศเนเธอร์แลนด์ได้หรือยัง?" ลี่ซุ่ยหานกวาดสายตาอ่านประวัติส่วนตัวของเจียงเถาหลี่ พลางถามเนือยๆ

หลินเซิ่งพูดตะกุกตะกักว่า "คุณชายลี่ครับ คืนนั้นคุณโดนวางยาในไวน์ครับ และไปโรงพยาบาลไม่ได้ ดังนั้นจึง......"

ลี่ซุ่ยหานตัดบทพูดของเขา "สืบได้หรือยังว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?"

"กล้องวงจรปิดในคืนนั้นน่าจะมีคนจงใจทำให้เสียครับ ตอนนี้ยังซ่อมไม่เสร็จครับ ใช้ต่างหูดอกทิวลิปหนึ่งข้างตามหาคน มันยากมากครับ"

ลี่ซุ่ยหานเจอสิ่งนี้ในแขนเสื้อตัวเองตอนที่จะออกจากห้องนั้น ดังนั้นต่างหูดอกทิวลิปหนึ่งข้าง จึงเป็นเบาะแสเดียวที่เขามีอยู่

ประเทศเนเธอร์แลนด์มีต่างหูรูปดอกทิวลิปลักษณะนี้เต็มท้องตลาด การตามหาหญิงปริศนาจึงเป็นดั่งงมเข็มในมหาสมุทร

ตอนโดนวางยาตอนนั้น หลินเซิ่งหาผู้หญิงไร้มลทินให้เขาโดยผ่านพ่อค้าคนกลาง ซึ่งใช้เงินสดกว่าห้าแสนยูโรในการซื้อตัว เพราะเป็นการแลกเปลี่ยนที่มีเงื่อนไขว่าต้องเก็บทุกอย่างเป็นความลับสุดยอด ดังนั้นจึงไม่รู้ประวัติของอีกฝ่ายเลยสักนิด

อัมสเตอร์ดัมไม่ใช่เมืองไป๋ที่คิดจะสืบค้นเรื่องนี้อย่างละเอียดได้โดยง่าย ต้องยากเย็นนานัปการอยู่แล้ว และด้วยสาเหตุนี้จึงมีคนฉวยโอกาสลอบทำร้ายเขาได้

"สืบต่อไปจนกว่าจะเจอ" ลี่ซุ่ยหานรู้สึกหงุดหงิด พลางคลายเนคไทออกด้วยจิตใต้สำนึก

......

เจียงตานจวี๋ลงเครื่องก็นั่งรถไฟฟ้าใต้ดินตรงไปยังโรงพยาบาล โดยคุณยายยังคงสลบไสลอยู่

เธอเดินเข้าห้องน้ำ มองตัวเองผ่านกระจกพลันเห็นใบหน้าที่ซีดขาว ดวงตาที่บวมระบมราวกับไข่ไก่ ผมเผ้ารุงรังเสมือนคนบ้า แอบให้กำลังใจตัวเองว่าต้องเข้มแข็งเข้าไว้ จะล้มตอนนี้ไม่ได้

เจียงตานจวี๋ไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลที่เคาน์เตอร์ชั้นหนึ่ง เห็นเงินในบัญชีน้อยลงไปทุกทีแล้วก็เศร้า ไม่รู้จะประคับประคองได้สักกี่น้ำ

ช่วงนี้เจียงตานจวี๋เฝ้าไข้คุณยายอยู่แต่โรงพยาบาลทุกวี่ทุกวัน กระทั่งมีคนรับใช้โทรมาแจ้งว่า เจียงผานกับหลิวหมิ่นหลานกลับมาแล้ว เธอถึงจะกลับบ้านตระกูลเจียง

ยังไม่ทันเดินเข้าห้องรับแขกก็มีเสียงของหลิวหมิ่นหลานกับเจียงเถาหลี่ส่งออกมา

"คุณแม่ค่ะ ป่านนี้แล้วเจียงตานจวี๋ยังไม่กลับมาเลยค่ะ คิดสั้นฆ่าตัวตายที่ต่างแดนแล้วหรือเปล่าคะ?"

"นิสัยอย่างหล่อนคงไม่ตายง่ายๆหรอก ตายแล้วก็ต้องเอาศพกลับมา แผนการสับเปลี่ยนคนของพวกเรายังไม่บรรลุเป้าหมายเลย"

"คุณหนูใหญ่กลับมาแล้วเหรอคะ" แม่บ้านจางยกรังนกสองแก้วเดินผ่านเธอพอดี

ภายในห้องรับแขกเงียบกริบทันที

เจียงตานจวี๋ชำเลืองมองเจียงเถาหลี่ปราดหนึ่ง ก่อนจะขึ้นไปยังห้องหนังสือชั้นบน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เคาะประตูเสร็จไม่รอให้ด้านในขานรับ เธอก็ตรงเข้าไปในห้องหนังสือทันควัน

"คุณพ่อรู้เรื่องเจียงเถาหลี่กับกู้จ้งเซินแต่แรกแล้วใช่ไหมคะ?" เจียงตานจวี๋ซักไซ้เจียงผานด้วยท่าทางดุร้าย