เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 22

บทที่ 21 มาไวเกินไป

เสิ่นเฉียวกระชับสัญญาในมือ นิ้วสีขาวซีดเปิดฝาปากกา ลงชื่อลงที่ท้ายสัญญาแล้วยื่นให้เขา

เย่โม่เซินเลิกคิ้วด้วยความพึงพอใจ “ผู้หญิงหน้าเงินนี่ซื้อง่ายจริง ๆ”

เสิ่นเฉียววางสัญญาลงบนโต๊ะทำงาน เย่โม่เซินขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

“ไม่จำเป็นต้องใช้เงินซื้อฉัน ที่ฉันอยู่ตระกูลเย่ก็เพื่อสิ่งที่ฉันต้องการ ขอบคุณนะที่คุณไม่ได้บังคับให้ฉันทำแท้ง แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะขายตัวเองเพื่อเงิน!”

“อ้อ” เย่โม่เซินพูดด้วยน้ำเสียงและสายตาที่เย้ยหยัน “ผู้หญิงอย่างเธอน่ะเหรอที่ชีวิตนี้ไม่ได้อยู่เพื่อเงิน?”

“นี่คุณ!” เสิ่นเฉียว กำหมัดแน่นอยากจะแย้งคำพูดของเขาแต่ก็ปล่อยให้มันผ่านไปแล้วตอบกลับ “ก็จริง ในเมื่อคุณมองว่าฉันเป็นคนแบบนั้น ฉันก็จะเป็นคนแบบนั้นแหละเราก็แค่ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะยังไงสัญญาก็เซ็นไปแล้วพอถึงเวลานั้นเมื่อไหร่ฉันจะไปเอง”

เธอต้องหาทางแก้ปัญหาในระยะเวลาสั้น ๆ นี้ให้ได้

“ดี ฉันตั้งตารอวันนั้นมาก”

ร่างเล็กเดินออกไปโดยที่ไม่ได้เอาเช็คบนโต๊ะนั่นไปด้วย

ดวงตาเรียวเล็กของเย่โม่เซินเหล่มองตาม

เธอไม่แม้แต่จะมองดูเช็คที่เขียนเงินไว้จำนวนมากเลยด้วยซ้ำ เธอแสร้งทำหรือว่า...ไม่สนใจเงินจริง ๆ?

ถ้าไม่สนใจเงิน แล้วเธอจะแต่งเข้าตระกูลเย่ทำไม?

หลังจากเซ็นสัญญา ความสัมพันธ์ของเสิ่นเฉียวกับเย่โม่เซินก็ถือว่าเป็นเพียงตามในสัญญาเท่านั้น หลังจากที่ทะเลาะกันอยู่บ่อยครั้ง นายท่านเย่ก็แต่งตั้งให้เธอไปเป็นผู้ช่วยของเย่โม่เซินที่บริษัท

เสิ่นเฉียวไม่ได้เป็นคนโง่อะไรนักอีกทั้งยังทำงานพอไปวัดไปวา เพียงแค่ให้โอกาสเธอได้เรียนรู้ก็จะทำได้ด้วยตัวเอง

ผ่านไปไม่ถึงสัปดาห์ เซียวซู่ก็มองผู้หญิงคนนี้กลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“คุณชายเย่เธอเป็นคนมีความสามารถครับ”

เย่โม่เซิน เย้ยหยัน “เหรอ”

เซียวซู่พยักหน้า “งานที่คุณชายเย่สั่งให้เธอทำทั้งหมดออกมาไม่เลวเลยครับ”

ทำได้ดีและเป็นระเบียบเรียบร้อย

“แต่งเข้าตระกูลเย่มีเหรอจะไม่มีสมอง?”

คำพูดนี้ทำให้เซียวซู่เกือบสำลักตาย ไม่ได้ตอบกลับคำถามนั้นหันไปมองดูตารางงานแทน “เย็นวันนี้มีงานเลี้ยงครับ คุณชายเย่จะพาคุณหนูไปด้วยไหมครับ?”

“พาเธอไปด้วย?” เย่โม่เซินเคาะนิ้วลงบนโต๊ะทำงาน ดวงตายังคงตรงไปที่งานในแล็ปท็อป “จะพาเธอไปให้อายคนเขาทำไม?”

เซียวซู่เงียบไม่กล้าพูดอะไร

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็คุยงานเรื่องอื่นกันต่อ เซียวซู่กำลังจะเดินออกจากห้อง

เย่โม่เซินก็สั่งออกมาอย่างรวดเร็ว “ตามเสิ่นเฉียวมา”

“ครับ” เซียวซู่ทำหน้ามู่ทู่เดินออกมาจากห้องทำงาน

ช่วงนี้รู้สึกเหมือนถูกคุณชายเย่ตบหน้าอยู่บ่อยครั้ง เมื่อกี้ยังบอกว่ากลัวเสิ่นเฉียวทำให้ขายหน้า แต่ตอนนี้เขากลับให้ตามเข้าไปหา หรือว่าจะไปงานเลี้ยงกับเธอ?

เสิ่นเฉียวทำงานอยู่ที่ห้องถัดไป ตอนที่เซียวซู่โทรไปเธอกำลังยุ่งอยู่กับเอกสาร

“อีกสองนาทีฉันจะรีบไปค่ะ”

“คุณไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ?” เซียวซู่เอนหลังแล้วพูดอย่างจริงจัง “คุณชายเย่เรียกคุณเข้าไปหาคุณกล้าที่จะไปสายเหรอ?”

เสิ่นเฉียวทำได้เพียงทำหน้ามุ่ยแล้ววางเอกสารลง หายใจเฮือกใหญ่ “เข้าใจแล้วค่ะ”

แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องทำงาน

เสิ่นเฉียวพึ่งจะเข้าไปในห้องทำงาน เซียวซู่ก็เข้าไปเอาหูอิงกับประตูเพื่อแอบฟัง

“คุณชายเย่เรียกหาฉันเหรอคะ?” เย่โม่เซินให้เธอทำงานที่บริษัทตามคำสั่ง อยู่ที่ทำงานเธอเป็นเพียงผู้ช่วยของเขาเท่านั้นจะให้คนอื่นรู้ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ได้ เมื่อพบกันต้องให้เกียรติและเรียกเขาว่าคุณชายเย่เหมือนกับคนอื่น ๆ

ช่วงแรก ๆ เสิ่นเฉียวยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ มาช่วงหลังที่เรียกบ่อย ๆ ก็เริ่มมึน

เย่โม่เซินไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงยื่นบัตรเชิญสีทองให้เธอ

เสิ่นเฉียวนิ่งไปสักพักถึงเข้าไปรับมาดูแล้วถาม “คุณชายเย่ต้องไปร่วมงานเลี้ยงนี้เหรอคะ?” สมองของเสิ่นเฉียวพลันหมุนวน ดวงตาสวยส่องประกาย “ฉันจำได้ว่า บริษัทตระกูลลู่ก็ได้รับเชิญ ไม่แน่เขาอาจจะไปร่วมงานนี้ด้วย คุณชายเย่ คุณสามารถใช้โอกาสนี้พูดคุยกับเขาเรื่องการร่วมงานกันก่อนได้นะคะ”

เกิดประกายแวววาวผ่านดวงตาสีดำหมึกของเย่โม่เซิน

อืม รีแอคชั่นของผู้หญิงคนนี้เร็วจริง ๆ ความจำก็ไม่เลว

“อือ”

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปเตรียมการให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

“คุณไปกับผม”

เสิ่นเฉียวกำลังจะเดินออกจากห้องแล้ว พอได้ยินเย่โม่เซินพูดแบบนั้นก็ต้องหยุดกะทันหันแล้วกลับไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “คุณชายเย่จะให้ฉัน...?”