เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1686

บทที่ 1685 มีเสน่ห์มาก

ตระกูลเย่กับตระกูลถางสองตระกูลตัดสินใจเรื่องแต่งงานในเวลาไม่นาน มีการจัดพิธีหมั้นอย่างยิ่งใหญ่ ทั้งสองแลกเปลี่ยนแหวนหมั้นกัน

ในวันหมั้น หยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ต่างแต่งตัวมากันอย่างฉูดฉาดหรูหรา หลังจากสนิทกับถางหยวนหยวน บุคลิกจึงส่งอิทธิพลซึ่งกันและกัน

ตอนนี้ทั้งสองคนปรับปรุงตัวดีขึ้นมาก และจะไม่เล่นเพ้อฝันกันอีกต่อไป หรือแม้แต่แกล้งล้อถางหยวนหยวนก็ตาม

“ทั้งทั้งที่เป็นงานหมั้นของเธอ ปรากฏว่าเราแต่งตัวฉูดฉาดหรูหรากว่าเธออีกนะ เธอคงจะไม่โกรธพวกเราใช่ไหม”

จางเสี่ยวลู่รีบพูดว่า “เธอจะโกรธอะไร ชายที่หล่อที่สุดในเมืองเป่ยกลายมาเป็นสิ่งของในกระเป๋าของเธอแล้ว และผู้ชายคนนั้นก็จะไม่เหลือบมองมาที่พวกเรา เธอสุขใจจนไม่มีเวลาเหลือแล้วล่ะ”

เมื่อพูดจบ จางเสี่ยวลู่ก็เบียดเข้าไปเกาะถางหยวนหยวน “ฉันพูดถูกไหม”

ถางหยวนหยวนแก้มแดงเรื่อ มีอาการเขินอายเล็กน้อย เป็นความจริงที่เธอไม่ได้สนใจว่าพวกเธอทั้งคู่แต่งตัวอย่างไร เพราะพวกเธอทั้งสองก็เป็นแบบนี้ปกติ มีบุคลิกเปิดเผย

“ไม่ว่ายังไงก็ขอแสดงความยินดีกับงานหมั้นของเธอด้วยนะ ขอให้สมหวังดังปรารถนา”

“ขอบใจจ้ะ” ถางหยวนหยวนพูดทั้งแก้มแดงก่ำ

“จริงสิ ตอนนี้เธอไม่ได้ติดต่อกับเมิ่งเข่อเฟยแล้วเหรอ” ทันทีที่จางเสี่ยวลู่ถามออกไป หยวนเย่าหันก็รีบห้ามเธอทันที “ทำไมถามแบบนี้ล่ะ”

จางเสี่ยวลู่ชะงักไป จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้ม “ถึงเรื่องมันผ่านไปนานมากแล้ว แต่ถามหน่อยไม่ได้เหรอ”

เมื่อพูดถึงเมิ่งเข่อเฟ่ย มันเป็นหนามกลางใจของถางหยวนหยวนอย่างแท้จริง “ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันเปิดมุมมองแล้ว เราไม่ได้ติดต่อกันอีกแล้ว”

“ก็ดีแล้ว ยังไงคนเราก็เป็นแบบนี้ คนรอบข้างมาแล้วก็ไป บางทีตอนที่จบมหาวิทยาลัย พวกเราก็ต้องแยกจากกันไปแล้ว”

พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วก็รู้สึกสะเทือนใจ

“แต่ถึงไม่ได้ติดต่อกัน ตราบใดที่เธอมีคนอยู่เคียงข้างเสมอ มันก็เพียงพอแล้ว”

นั่นก็จริง ตราบใดที่ยู่ฉือยี่ซูอยู่เคียงข้างเธอเสมอ มันก็เพียงพอแล้ว

หลังจากงานหมั้นจบลง หยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ได้รู้จักเพื่อนหลายคนในงานเลี้ยง นัดกันออกไปข้างนอกหลายครั้ง ไม่นานทั้งสองก็ไม่โสดอีก ดังนั้นจึงใช้เวลาอยู่ร่วมกันน้อยมาก

เนื่องจากเรื่องหน้าที่การงานของยู่ฉือยี่ซู ดังนั้นทั้งสองคนอยู่ด้วยกันไม่นานก็ต้องแยกจาก อีกทั้งเพราะถางหยวนหยวนยังต้องไปศึกษา ดังนั้นเมื่อทั้งสองฝ่ายหมั้นกันแล้ว จึงไม่มีเรื่องอะไรอีก

ระหว่างเรียนมหาวิทยาลัย ถางหยวนหยวนเจอเมิ่งเข่อเฟยเมื่อเข้าชมรมหนังสือพิมพ์

ทั้งสองมองหน้ากัน ถางหยวนหยวนคิดว่าอีกฝ่ายจะหลบเลี่ยงสายตาของเธอ คิดไม่ถึงว่าเมิ่งเข่อเฟยจะมาทักทาย เดินมาถึงตรงหน้าเธอ

“เธอก็เข้าชมรมนี้ด้วยเหรอ”

ได้ยินเสียงของเมิ่งเข่อเฟยอีกครั้ง ถางหยวนหยวนรู้สึกตกอยู่ในภวังค์

ทั้งคู่ดูเหมือนจะไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว เธอยังคิดว่าถางหยวนหยวนจะไม่คุยกับตัวเองอีก

“อืม”

“ฉันก็เข้าชมรมนี้ ถ้าเธอรังเกียจ จะไปหาชมรมอื่นอีกก็ได้”

ได้ยินอย่างนั้นแล้วถางหยวนหยวนก็ชะงักไป

“จริงสิ เรื่องก่อนหน้านี้เป็นฉันที่ไม่ดี”

เมิ่งเข่อเฟยฉีกยิ้ม “ตอนนี้ทุกครั้งที่คิดขึ้นมา รู้สึกว่าฉันเด็กเกินไป ในสมัยนั้นเธอมอบใจมอบความรู้สึกให้ฉัน แต่ฉันกลับเอาแต่ใจตัวเองไปไม่พอใจเธอ”

ถางหยวนหยวนไม่ได้ตอบ แค่รู้สึกจุกในใจเล็กน้อย

“ตอนนี้ฉันคิดแล้วก็เข้าใจ เพียงแต่ยังเป็นหนี้คำขอโทษเธอ”