เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 10

บทที่ 10 หนทางการหาเงินอย่างแรก 50 ล้าน!

“แกว่าอะไรนะ?”

หวังเหวินสงสัยว่าเขาได้ยินผิดไป

“ผมถามว่าอยากเป็นตำรวจไหม?”

“อยากสิ!” หวังเหวินตอบรับทันที มันเป็นความฝันของเขามาเนิ่นนาน

“ไม่ได้เป็นตำแหน่งทั่วไปนะ แค่ตำรวจผู้ช่วย” ซูเย่กล่าว

“แค่ผู้ช่วยก็ได้!” หวังเหวินพยักหน้า แม้จะยังสับสนอยู่ว่าซูเย่หมายความว่าอย่างไร

“ได้” ซูเย่พยักหน้ากลับ “พรุ่งนี้ไปรายงานตัวที่สถานี”

“หืม?” หวังเหวินแปลกใจ

“หวังห่าวให้โอกาสคุณ เลิกโทษว่าเขาขโมยมันไป ตอนนี้โอกาสมาถึงแล้ว ขึ้นอยู่กับตัวคุณและผลงานว่าจะเลื่อนตำแหน่งได้หรือไม่ ยิ่งไปกว่านั้นเลิกเล่นพนันได้แล้ว ถ้าผมรู้ว่าคุณเล่นอีกผมจะกลับมาตบคุณ” ซูเย่กล่าวอย่างเย็นชา

“ที่พูดมานี่จริงเหรอ? ฉันจะได้เป็นตำรวจเหรอ?” หวังเหวินมองซูเย่อย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินและถามกลับอย่างตื่นเต้น

เขาเคยไปเข้าคัดเลือกและสอบสัมภาษณ์นับครั้งไม่ถ้วน แต่เนื่องจากมีประวัติการพนัน จึงถูกคัดออกตลอด แล้วในครั้งนี้มันจะเป็นไปได้จริงเหรอ?

“จริง” ซูเย่ตอบ

ในช่วงเวลานั้นเอง เขาได้เห็นประกายแสงสว่างปรากฏขึ้นในดวงตาของหวังเหวิน

“ที่เหลือขึ้นอยู่กับคุณ”

ซูเย่พูดจบก็ได้เดินผ่านหวังเหวินและออกห่างไป

“ขอบคุณ!”

ร่างของเขานิ่งไปครู่หนึ่ง จนกระทั่งซูเย่ลับสายตาไป ดวงตาของเขาที่เคยหม่นหมองกลับมาเป็นประกาย เขากล่าวขอบคุณซูเย่พร้อมทั้งน้ำตา

สิ้นสุดคำขอบคุณ น้ำตาของเขายังคงไหลไม่หยุด

และแล้วเขาก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

สิ่งที่เขารอคอยมาตลอด ในที่สุดโอกาสก็มาถึง ดังนั้นต้องคว้าเอาไว้ให้ได้!

เขาเช็ดน้ำตาแล้วรีบมุ่งหน้ากลับบ้าน

“พ่อ แม่” ทันทีที่เขาถึงบ้าน หวังเหวินตะโกนอย่างตื่นเต้นดีใจ

“เสี่ยวเหวิน วันนี้กลับไวจัง? ดูมีความสุขจังเลย เจออะไรดี ๆ มาเหรอ?”

แม่ของเขาเดินออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม

“หายากนะนี่ที่เสี่ยวเหวินมีความสุขขนาดนี้”

พ่อของเขาเองก็เดินออกมาอย่างร่าเริง “ทีหลังก็อย่ามัวอยู่แต่บ้าน ออกไปเดินเล่นบ้าง ถ้าลูกมีความสุขพวกเราก็มีความสุข”

“พ่อ แม่ ผมจะได้เป็นตำรวจ!” หวังเหวินบอกพวกเขาอย่างตื่นเต้น

“อะไรนะ? พูดจริงเหรอ?” ทั้งคู่ตกใจอย่างมาก

“จริงครับ” หวังเหวินพยักหน้ายืนยันแล้วกล่าวต่อ “เพื่อนเสี่ยวห่าวบอกให้ผมไปรายงานตัวพรุ่งนี้ ชายหนุ่มที่มาบ้านเราครั้งก่อน จำได้ไหม?”

“เขาเหรอ?” ทั้งคู่ต่างแปลกใจ

“เขาบอกว่าเสี่ยวห่าวเป็นคนช่วย” หวังเหวินเสริม

เมื่อได้ยินคำนั้น สีหน้าของพ่อและแม่ก็เปลี่ยนไป

ครอบครัวที่เคยตื่นเต้นดีใจ ทันใดนั้นเหลือเพียงความเงียบ

ทั้งบ้านมีแต่ความเงียบสงัด

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ใบหน้าของพวกเขาแสดงความรู้สึกผิดที่อธิบายออกมาไม่ได้

ไม่ใช่เพียงหวังเหวิน

ทั้งพ่อและแม่ต่างรู้ดีว่าพวกเขาเลี้ยงดูและปฏิบัติกับหวังห่าวมาไม่ดีตั้งแต่เล็ก ๆ

ที่จริงแล้วมีเหตุผลอยู่เบื้องหลัง

เนื่องจากตอนที่เขาเกิด ได้มีหมอดูเข้ามาทัก

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา พวกเขาจึงปล่อยปละละเลยหวังห่าวและปฏิบัติแย่ ๆ กับเขา ทุกครั้งที่พวกเขารู้สึกอยากเปลี่ยนไปทำดีกับหวังห่าว พวกเขาจะนึกถึงคำทำนายของหมอดู

การที่หวังห่าวแย่งโอกาสในการเป็นตำรวจของหวังเหวิน ยิ่งพิสูจน์ว่าคำทำนายของหมอดูเป็นเรื่องจริง

แต่ท้ายที่สุด หวังห่าวก็เป็นลูกแท้ ๆ ของพวกเขา

พอได้ลองไตร่ตรองแล้ว หวังห่าวตกเป็นเป้าของการปฏิบัติอย่างไม่เท่าเทียมมาตลอดหลายปี

ความรู้สึกผิดจึงก่อขึ้นในใจของพวกเขา

หลังจากที่ในบ้านเงียบเป็นเวลาอยู่ครู่ใหญ่

“ไว้เสี่ยวห่าวกลับบ้านมาเมื่อไร พวกเรามากินข้าวกันพร้อมหน้าสักครั้งนะ”

หวังผู้พ่อกล่าวพร้อมกับถอนใจเบา ๆ

……

ย้ายไปที่หอพักนักศึกษา

“หาเงิน 250 ล้านจากแหล่งเดียวไม่มีทางทันแน่ ต้องคิดหาวิธีเสริม” ซูเย่ครุ่นคิดกับตน

หนทางแรกคือการขยายแปลงปลูกกะหล่ำปลีพลังปราณ

มีเวลาเพียง 1 ปี ถ้าเปลี่ยนไปปลูกอย่างอื่นจะช้าเกิน

กุญแจสำคัญคือ

ถ้าคำนวณจากสถานการณ์ของภัตตาคารหมิงหูแล้ว จะสามารถทำเงินได้ 8.6 ล้านหยวนต่อปี หากขยายแปลงแล้วเพิ่มสาขา จะทำกำไรเพิ่มได้มากขึ้น

แต่จะได้มากหรือน้อยขึ้นอยู่กับปริมาณการเพาะปลูกที่จะขยาย

แล้วยังขึ้นอยู่กับทางภัตตาคารอีกด้วยว่าจะเปิดสาขาใหม่ได้กี่แห่ง ถ้าอีกฝ่ายไม่มีทุนสำหรับเปิดสาขาก็ไม่มีประโยชน์

“ลองดูก่อนแล้วกันว่าจะปลูกกำหล่ำปลีพลังปราณได้เท่าไร!”

ทันทีที่เขาคิดได้ ซูเย่ก็รีบออกไปยังหมู่บ้านฉีเจี๋ยซุนทันที

เขาสำรวจไปรอบ ๆ หมู่บ้าน เมื่อพิจารณาจากพื้นที่เพาะปลูกของหมู่บ้านฉีเจี๋ยซุนและหมู่บ้านใกล้เคียงแล้ว สามารถขยายแปลงสิบเท่าได้โดยไร้ปัญหา

สิบเท่า เป็น 86 ล้าน!

เขาสามารถหาพื้นที่ปลูกเพิ่มได้อีก ทว่าพื้นที่แถบนี้เหมาะสมที่สุด ปรับปรุงเพียงเล็กน้อยก็สามารถสร้างแปลงขนาดใหญ่ได้

หากเป็นที่อื่น สภาพดินอาจจะไม่ดีเท่า และเขายังขาดกำลังคนอีกด้วย

ถ้าไม่ได้ใช้เวลาตลอดปี จะไม่สามารถทำเงิน 86 ล้านได้

สิบสาขา ไม่รวมค่าจ้างพนักงาน เริ่มจากครึ่งหลังของปีจนถึงช่วงนี้ของปีถัดไป สามารถทำเงินได้ 50 ล้าน!

1 ใน 5 ของเป้าหมาย

เท่านั้นยังไม่พอ

“การขยายแปลงปลูกสิบเท่า ก็ต้องใช้หยกปราณมากขึ้น”

หลังจากตกลงกันเรื่องขยายสาขาเสร็จ ซูเย่จึงเริ่มคิดคำนวณต่อในขณะที่ออกจากภัตตาคารหมิงหู

ด้วยพื้นที่เพาะปลูกที่ใหญ่ขนาดนั้น พลังปราณจากโลกอย่างเดียวคงไม่เพียงพอ

ถึงแม้จะเปลี่ยนสถานที่ ก็ยังมีขนาดใหญ่เกินไปที่จะตั้งค่ายกลรวบรวมปราณ

เนื่องจากกระแสปราณบนโลกนั้นเบาบางเป็นอย่างมาก ถึงรวบรวมมาก็ยังมีปริมาณไม่เพียงพอ ทว่าหากเป็นในดินแดนภูผามหานทีก็พอเป็นไปได้

“ถ้าใช้หยกปราณเพื่อการร่ายคาถารวบรวมปราณ…” ซูเย่คำนวณในใจ “ต้องใช้อย่างน้อย 1,000 ก้อน”

การรวบรวมปราณปริมาณมากพอที่จะครอบคลุมพื้นที่เพาะปลูกขนาดใหญ่ และคงอยู่ได้เป็นเวลานานต้องใช้หยกปราณอย่างน้อย 1,000 ก้อนเพื่อเสริมกำลัง”

“ดูเหมือนทางออกของปัญหาคือต้องไปดินแดนภูผามหานที” ซูเย่เอ่ยพร้อมถอนใจ

บนโลกนี้เป็นไปไม่ได้เลย การจะหาหยกปราณปริมาณมากต้องหาจากดินแดนภูผามหานทีเท่านั้น

สัญญาว่าไว้ว่าห้ามนำของจากดินแดนภูผามหานทีมาขาย แต่ไม่ได้ระบุว่าห้ามนำของจากที่นั่นมาใช้ ซูเย่ไม่ได้ละเมิดสัญญาใด ๆ

ทันใดนั้น ซูเย่ขมวดคิ้ว

“หยกปราณ 1,000 ก้อนเพียงพอสำหรับการรวบรวมปราณ แต่ยังไม่พอสำหรับการฝึกตน”

การฝึกตนของเขาหรือการเลื่อนขั้นก็ต้องใช้หยกปราณจำนวนมากเพื่อรวบรวมปราณ

และยังคงต้องการแต้มคุณธรรม 10,000 แต้มเพื่อพัฒนาพลังแห่งห่าวหราน ซึ่งแปลงออกมาเป็นเงินกว่า 500 ล้าน!

จบการคำนวณเพียงเท่านี้

“หนทางอีกยาวไกล”

ซูเย่กระซิบแผ่วเบา ขยับตัวยืดเส้นยืดสาย ความมุ่งมั่นและความทะเยอทะยานปรากฏขึ้นในสายตา เช่นเดียวกับรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก

หลังจากผ่อนคลายมา 2,500 ปี ในที่สุดก็ได้เวลาขยันแล้ว!

หลังจากมีความรักครั้งแรกในรอบ 2,500 ปี เขาจะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปง่าย ๆ เด็ดขาด!

และเขาควรทำงานหนักเพื่อพ่อและแม่ของเขาด้วย

“ปี๊บ”

เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นจากโทรศัพท์

ซูเย่หยิบโทรศัพท์ออกมาและเห็นข้อความที่ส่งมาจากเสี่ยวจุน

“มาที่ห้องฝึก 8 โมงเช้าวันพรุ่งนี้ เริ่มการสำรวจดินแดนภูผามหานที 3 วัน และเข้าเขตระดับสี่”

พอได้เห็นข้อความ ซูเย่ก็ยิ้มออกมา

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังกังวลเรื่องหยกปราณอยู่ โอกาสก็มาหาเขา

การไปดินแดนภูผามหานทีครั้งนี้ เขาต้องนำหยกปราณพันก้อนกลับมาให้ได้!