เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 117

บทที่ 117 เป็นไปตามสูตร

กระทู้นั้นถูกเผยแพร่ไปทั่วมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจี้หยางอย่างรวดเร็ว

แม้แต่นักศึกษาแพทย์แผนจีนจากมหาวิทยาลัยอื่น ๆ ก็ได้ยินข่าวนี้ด้วยเช่นกัน

“ตกลงเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าเนี่ย?”

“เขาคงไม่ได้ถูกใส่ร้ายหรอกใช่ไหม?”

“แต่ฉันเชื่อมั่นในตัวคณบดีหยาง ท่านเป็นคนดี จะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง? เขาไม่มีทางหักหลังลูกศิษย์คนอื่นแบบนี้หรอก”

“ฉันเองก็เชื่อมั่นในตัวคณบดีหยางเหมือนกัน พวกเราทุกคนรู้ดีว่าท่านคณบดีทำอะไรเพื่อมหาวิทยาลัยของเราบ้าง เพราะฉะนั้นฉันไม่เชื่อเด็ดขาดว่าเขาจะช่วยลูกศิษย์โกงคะแนนสอบ”

“ใช่แล้ว ฉันเชื่อมั่นในตัวคณบดีหยางหมดหัวใจ ท่านไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน”

“ท่านคณบดีถูกใส่ร้าย ถูกใส่ร้าย!”

ผู้คนจำนวนมากส่วนใหญ่ต่างก็มองว่าคณบดีหยางเหวินป๋อถูกผู้ไม่หวังดีใส่ร้าย

สำหรับพวกเขาแล้วคณบดีหยางคนนี้เป็นคนดี และทำงานอย่างซื่อสัตย์มาโดยตลอด

และยังเป็นหน้าเป็นตาให้แก่มหาวิทยาลัยของพวกเขาด้วยซ้ำ!

แต่ว่า

ความจริงก็คือความจริง

ถ้าไม่มีกระแสลม แล้วทะเลจะมีคลื่นได้อย่างไร

เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนใส่ร้ายป้ายสีโดยแต่งเติมข้อมูลเหล่านี้ขึ้นมาเองทั้งหมด

จึงมีคนอีกจำนวนไม่น้อยเช่นกันแสดงความสงสัยในตัวของหยางเหวินป๋อ

“ใครที่ไม่รู้ความจริงช่วยเงียบปากกันหน่อยได้ไหม? เรารอฟังคำตอบจากคณบดีหยางกันก่อนดีกว่า!”

นักศึกษาคนหนึ่งทิ้งข้อความเอาไว้เช่นนั้น

และมีนักศึกษาจำนวนมากสนับสนุนความคิดเห็นนี้

“ถูกต้อง เรารอฟังข้อมูลจากปากของท่านคณบดีหยางดีกว่า!”

“พวกลูกศิษย์ที่มีชื่ออยู่ในกระทู้นี้ก็สมควรออกมาแสดงความบริสุทธิ์ใจด้วยเหมือนกัน”

…

ในเวลาเดียวกันนี้ ณ อาคารฝ่ายบริหารของมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจี้หยาง

ห้องทำงานของคณบดี

หยางเหวินป๋อเพิ่งจะได้รับทราบข่าวนี้เป็นครั้งแรก สีหน้าของเขาเปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ชัด

หยางเหวินป๋อกำลังจะโทรศัพท์สั่งให้ลูกน้องลบกระทู้เจ้าปัญหาทิ้งไป แต่แล้วมือที่กำลังสัมผัสหน้าจอโทรศัพท์กลับหยุดชะงักลง

ถ้ากระทู้ต้นเรื่องถูกลบทิ้ง มันก็เหมือนกับยืนยันว่าข่าวลือนั้นเป็นความจริง

“ให้ตายสิ!”

มือดีที่แอบปล่อยลมยางรถยนต์ของเขายังหาตัวไม่เจอ นี่ก็มีศัตรูคนใหม่โผล่ออกมาป่วนอีกแล้วหรือ?

พวกมันต้องการอะไรจากเขากันแน่?

หยางเหวินป๋อข่มกลั้นความโกรธแค้น และความตื่นตระหนกในหัวใจอย่างยากลำบาก ก่อนเริ่มต้นอ่านเนื้อหาในกระทู้ด้วยความละเอียดถี่ถ้วน

แต่ยิ่งอ่านมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งตกตะลึงมากเท่านั้น

เพราะเนื้อหาที่อยู่ในกระทู้เป็นความจริงทุกประการ

ใช่แล้ว

เขาช่วยลูกศิษย์โกงผลการสอบ

รายละเอียดบางอย่างในกระทู้แม้แต่ตัวหยางเหวินป๋อเองก็ลืมไปแล้วเช่นกัน

“ใครเป็นคนทำ? ใครเป็นคนปล่อยเรื่องนี้ออกมา?”

หัวใจของหยางเหวินป๋อเต้นรัวเร็วด้วยความโกรธแค้น ก่อนที่จะต้องสูดหายใจลึก ๆ และอ่านกระทู้ทวนซ้ำอีกรอบเพื่อหาจุดอ่อนที่เขาจะสามารถใช้โต้กลับได้

แม้กระทั่งตอนนี้หยางเหวินป๋อรู้สึกว่าตนเองไม่ได้ทำอะไรผิด

ในความเห็นของเขา นี่คือการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กันต่างหาก วันนี้เขาให้ความช่วยเหลือกับนักศึกษาเหล่านั้น ในอนาคตข้างหน้า นักศึกษาที่ได้รับความช่วยเหลือก็จะต้องตอบแทนเขาเช่นกัน!

และที่ทำแบบนี้ หยางเหวินป๋อก็มีเจตนาทำเพื่อความก้าวหน้าของมหาวิทยาลัยทั้งนั้น ถึงบางครั้งเขาจะทำเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวด้วยเช่นกัน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้มหาวิทยาลัยต้องเสียผลประโยชน์สักหน่อย

ก็แค่ช่วยแก้คะแนนให้นักศึกษาเรียนจบ มันจะไปเสียหายอะไรนักหนา!

หลังอ่านกระทู้จบอีกรอบ หยางเหวินป๋อก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

เจ้าของกระทู้ไม่ได้มีหลักฐานแน่นหนาอะไรเลย

“แค่ปฏิเสธไปก็สิ้นเรื่องแล้ว”

หยางเหวินป๋อยกมือนวดขมับตัวเอง

เรื่องนี้ต้องรีบจัดการให้เร็วไว มิฉะนั้นแล้ว มันอาจจะส่งผลต่อการเลื่อนตำแหน่งในอนาคตของเขาก็ได้

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก…”

พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“นั่นใครน่ะ?”

หยางเหวินป๋อตวาดด้วยความหงุดหงิด

“ผมเองครับ ท่านคณบดีหยาง”

ลูกน้องคนหนึ่งเปิดประตูแล้วเดินเข้ามารายงานว่า “มีนักข่าวหลายสำนักเดินทางมาขอสัมภาษณ์ท่านครับ ไม่ทราบว่าท่านคณบดีจะอนุญาตให้พวกเขาสัมภาษณ์ไหมครับ?”

“ไม่ให้สัมภาษณ์!”

หยางเหวินป๋อปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด

เขาคาดไม่ถึงเลย

เรื่องรู้ไปถึงหูนักข่าวแล้วหรือนี่

คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้เตรียมการเอาไว้แล้วสินะ!

“ว่าแต่มันเป็นใครกัน?”

หยางเหวินป๋อขมวดคิ้วด้วยใบหน้าตึงเครียด

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงอาจารย์หลายคนที่แก่งแย่งแข่งขันช่วงชิงตำแหน่งพร้อมกันมาตลอดหลายปี แล้วดวงตาของคณบดีหยางก็เป็นประกายวูบวาบขึ้นมาทันที

“ดูเหมือนเราคงต้องรีบจัดการเรื่องนี้โดยเร็วซะแล้ว”

“ฉันช่วยเหลือพวกนายเอาไว้ตั้งเยอะ ถึงเวลาที่พวกนายจะต้องตอบแทนฉันบ้าง”

“อีกอย่าง พวกนักศึกษาที่มีชื่ออยู่ในกระทู้คงอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว พวกเขาควรออกมาตอบโต้อะไรสักหน่อย”

หยางเหวินป๋อลุกขึ้นยืน และรีบเดินออกจากห้องทำงานของตนเอง

…

อีกด้านหนึ่ง

ห้องดื่มน้ำชาสำหรับคณะอาจารย์

หลี่เคอหมิงซึ่งเพิ่งเสร็จสิ้นการสอนประจำวันกำลังเดินไปกดน้ำอุ่นจากตู้น้ำดื่ม ก็ได้ยินเสียงบทสนทนาของอาจารย์คนอื่น ๆ เกี่ยวกับกระทู้ใส่ร้ายหยางเหวินป๋อ

“โกงคะแนนสอบให้นักศึกษาเรียนจบ?”

หลี่เคอหมิงรีบเข้าสู่ระบบในโทรศัพท์มือถือและอ่านกระทู้นั้นด้วยตาของตนเองอย่างประหลาดใจ

หยางเหวินป๋อจะทำเรื่องเช่นนี้จริง ๆ หรือ?

ไม่น่าเป็นไปได้

แต่เมื่อนึกถึงนิสัยใจคอของคนผู้นี้ หลี่เคอหมิงก็ชักจะไม่แน่ใจขึ้นมาเช่นกัน

หยางเหวินป๋อเป็นคนที่เมื่อต้องการสิ่งใดแล้ว ก็ยินดีทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งนั้นมาครอบครอง

จึงใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เสียทีเดียวที่หยางเหวินป๋อจะใช้อำนาจหน้าที่ของตนเองช่วยเหลือนักศึกษาเหล่านั้นให้กลายเป็นบุญคุณ สำหรับการเหยียบย่ำขึ้นสู่ตำแหน่งที่สูงมากกว่าเดิม

“แต่ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่นา!”

หลี่เคอหมิงถอนหายใจ ส่ายศีรษะและเลิกคิดถึงเรื่องนี้ไปโดยปริยาย

เพราะมันเป็นหน้าที่ของคณะตรวจสอบจริยธรรมประจำมหาวิทยาลัย ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาสักหน่อย

หลี่เคอหมิงเป็นแค่อาจารย์คนหนึ่งเท่านั้น

แค่สอนลูกศิษย์ให้ดีก็พอแล้ว

…

ณ หอพักชายมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจี้หยาง

“555!”