เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 125

บทที่ 125 โอกาสเหยียบย่ำซ้ำเติม

ประเด็นซึ่งเป็นที่ถกเถียงครั้งนี้ได้รับความสนใจจากผู้คนในวงกว้าง

นักศึกษาและอาจารย์จากมหาวิทยาลัยอื่น ๆ ตอนแรกพวกเขาก็แค่เฝ้าดูอย่างสนุกสนานเท่านั้น แต่เมื่อเหตุการณ์ดำเนินมาถึงตอนนี้ ทุกคนก็กระโดดเข้ามาร่วมวงก่นด่าผู้กระทำผิดทั้งสองคนด้วยเช่นกัน!

“พวกเราก็หลงเข้าใจมาตลอดว่ามหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจี้หยาง มีแต่คนเก่ง ๆ เรียนจบมาทั้งนั้น ที่แท้ขอแค่มีเงินก็สามารถเรียนจบจากที่นี่ได้แล้ว!”

“หน้าไม่อายจริง ๆ แบบนี้ทำให้วงการแพทย์แผนจีนเสื่อมเสียหมด!”

“ขนาดเกรดนักศึกษายังซื้อขายกันได้ ตำแหน่งต่าง ๆ ในมหาลัยก็คงซื้อได้ด้วยเงินเหมือนกันนั่นแหละ เฮ้อ นี่แหละหนาความโลภของมนุษย์!”

…

“หมดกัน! จบเห่แล้ว!”

หอพักอาจารย์

มันเป็นห้องคู่ขนาดความกว้าง 150 ตารางเมตร

หลี่ชิงฝูเดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องพักด้วยสีหน้าวิตกกังวล

หลังจากนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาก็รีบวิ่งไปยังโต๊ะวางโทรทัศน์ และหยิบแจกันใบใหญ่ที่มีราคาแพงใบหนึ่งมาทุบทิ้งลงไปบนพื้นห้อง

“ไม่ได้การ จะให้ใครรู้ว่าฉันรับสินบนไม่ได้เด็ดขาด ของสะสมทุกอย่างต้องกำจัดทิ้งไปให้หมด”

“รวมถึงเหล้าเหมาไถพวกนั้นด้วย”

ชายร่างอ้วนเตี้ยเดินไปกดรหัสผ่านที่ประตูห้องเก็บของ เมื่อประตูห้องเปิดออก เขาก็ก้าวเข้าไปในห้องที่มีชั้นวางสุราเหมาไถอยู่เต็มไปหมด

ในขณะที่คิดจะทำลายหลักฐานทั้งหมดนี้เอง

ทันใดนั้น หลี่ชิงฝูก็นึกขึ้นได้ว่าหลักฐานที่สามารถเอาผิดเขาได้นั้น ล้วนแต่ถูกโพสต์ลงไปในอินเทอร์เน็ตแล้ว

จบสิ้นกัน

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

ผู้เป็นรองอธิการบดีเดินลากร่างกายที่อ่อนระโหยของตนเองกลับมาที่ห้องนั่งเล่น และนั่งลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

อยากจะโทรไปด่าหยางเหวินป๋อสักหลาย ๆ คำ

แต่แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าโทรศัพท์ของพวกเขาอาจจะถูกดักฟัง

“กล้าดียังไงถึงมาดักฟังโทรศัพท์ของฉัน!”

หลี่ชิงฝูคำรามด้วยความโกรธแค้น ก่อนจะทิ้งโทรศัพท์ลงไปบนโซฟา สุดท้ายเขาก็ต้องล้มตัวนอนลงไปด้วยความหมดแรง

หลี่ชิงฝูไม่รู้อีกแล้วว่าตนเองควรทำอย่างไรดี

…

ในเวลาเดียวกันนี้ที่หอพักอาจารย์อีกหนึ่งแห่ง

หยางเหวินป๋อยืนอยู่ริมหน้าต่าง มือขวาที่สั่นเทาของเขาคีบบุหรี่อยู่หนึ่งมวน เขาไม่ใช่คนสูบบุหรี่ แต่ผู้เป็นคณบดีประจำคณะแพทย์แผนจีนจำเป็นต้องจุดมันทุกครั้งเวลามีเรื่องสำคัญให้ตัดสินใจ

กลิ่นของบุหรี่ที่ถูกเผาไหม้อย่างรวดเร็ว ทำให้เขาสามารถรวบรวมสมาธิได้ดีมากขึ้น

ใบหน้าของหยางเหวินป๋อบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น

“ใครกันนะ?”

“ใครกันที่ทำแบบนี้?”

จังหวะนั้น ใบหน้าของหยางเหวินป๋อเต็มไปด้วยแววอำมหิต เส้นเลือดในดวงตาของเขาแดงก่ำ ทำให้ชายวัยกลางคนดูน่ากลัวขึ้นมาในพริบตา

“ต่อให้ตายฉันก็ต้องรู้ให้ได้ว่าแกเป็นใคร”

หยางเหวินป๋อกระซิบใส่หน้าต่างด้วยความเดือดดาลใจ

…

เมื่อเรื่องนี้กลายเป็นข่าวใหญ่ในทุก ๆ สื่อประจำเมือง

ทางมหาวิทยาลัยก็ไม่สามารถอยู่นิ่งเฉยได้อีกต่อไป

คืนนี้ มหาวิทยาลัยที่ควรจะตกอยู่ภายใต้ความเงียบสงบ

กลับมีรถยนต์หลายคันแล่นมาจอดอยู่ที่หน้าตึก ซึ่งเป็นสำนักงานของผู้บริหารใหญ่