เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 167

บทที่ 167 หมวกถูกขโมย

“ไม่มีปัญหา!”

ฮั่วซือฉิงพยักหน้าอย่างหนักแน่นและพูดว่า “ถ้านายสามารถรักษาเธอได้สำเร็จ ฉันจะขอบคุณนายด้วยตัวเองเลย”

“ก่อนอื่น ฉันขอเวลาหาสมุนไพรทั้งหมดที่นายต้องการก่อน”

หญิงสาวสูดหายใจลึกพลางโบกมือไล่ “ฉันอยากอยู่เงียบ ๆ นายกลับไปได้แล้ว”

ซูเย่หมุนตัวเดินจากมา

เขากำลังคำนวณเวลาอยู่ในใจ

“วันนี้หญ้าเฉาก๊วยสวรรค์ที่เราเจอในป่าครั้งที่แล้ว ก็น่าจะโตเต็มที่พอดี แวะเข้าไปเก็บเลยก็ดีเหมือนกัน”

“แต่ก่อนไปที่นั่น เราลองแวะไปหาต้นเบญจมาศสวรรค์ ตามที่ตาลุงคนขายสมุนไพรเคยให้ที่อยู่เอาไว้ก่อนดีกว่า”

ดังนั้น ซูเย่จึงขับรถเช่าออกจากประตูหน้าของเรือนกระจกในอีกไม่กี่นาทีต่อมา

รถยนต์แล่นทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วแรง!

แต่ในความรู้สึกของซูเย่ ความเร็วของรถยนต์ก็ยังช้าเกินไปอยู่ดี

ซูเย่จอดรถทิ้งไว้ริมเนินเขาแห่งหนึ่ง จากนั้นจึงเดินเข้าไปในป่า ตรงไปยังบริเวณที่ชายชราคนขายสมุนไพรเคยบอกว่าพบเจอต้นเบญจมาศสวรรค์อยู่ที่นั่น

ในเวลาเดียวกันนี้

เมื่อซูเย่กลับไปแล้ว ฮั่วซือฉิงก็ยกโทรศัพท์โทรไปหาหลี่เคอหมิงทันที

หลังรอสายอยู่พักใหญ่ หลี่เคอหมิงกดก็รับสาย

“ฮัลโหล?”

“ทำไมต้องให้รอตั้งนานกว่าจะรับสาย เดี๋ยวนี้กลัวฉันถึงกับไม่กล้ามาเจอหน้ากันแล้วเหรอ?”

“เปล่าสักหน่อย ช่วงนี้ผมกำลังยุ่ง”

“ฉันไม่สนใจหรอกว่าคุณยุ่งหรือเปล่า แต่ขอฉันพูดให้ชัดเจนอีกครั้งนะว่า คุณไม่ต้องสนใจเรื่องนั้นแล้วก็ได้ มันก็แค่ความรักของเด็ก ๆ ตอนที่ฉันยังอ่อนต่อโลกมากเกินไป แต่ที่โทรมาหาตอนนี้น่ะ เพราะฉันมีเรื่องอื่นอยากสอบถามต่างหาก”

“หลี่เคอหมิง”

ฮั่วซือฉิงพูดชื่อของบุคคลปลายสายออกมาตรง ๆ “ลูกศิษย์ของคุณเป็นคนยังไงกันแน่?”

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? อยู่ดี ๆ ทำไมมาถามอะไรแบบนี้?”

หลี่เคอหมิงถามด้วยความตกใจ

“ก็เขาเล่นบอกว่าตัวเองสามารถรักษาเสี่ยวเหอได้น่ะสิ ถึงไม่รับปากว่าจะรักษาหายขาด แต่อย่างน้อยก็คงช่วยทำให้เธอไม่ต้องตายอีกแล้ว!”

ฮั่วซือฉิงพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอเล็กน้อย “เขาถึงกับเขียนใบสั่งยาให้ฉันจัดการ แต่สมุนไพรที่เขาอยากได้แต่ละตัว ฉันไม่รู้เลยว่าจะไปหาจากที่ไหน”

“ซูเย่บอกว่าเขาสามารถรักษาเสี่ยวเหอได้งั้นเหรอ?”

หลี่เคอหมิงตกตะลึงเช่นกันเมื่อได้ยินดังนั้น และกำลังจะพูดออกมาว่า “เป็นไปไม่ได้…”

แต่อย่างไรก็ตาม

คำพูดยังไม่ทันพ้นริมฝีปาก ผู้เป็นอาจารย์ก็นึกถึงความแปลกประหลาดที่ไม่เหมือนใครของซูเย่

อย่างเช่น เรื่องบ้านเก่าแก่ของบรรพบุรุษที่ซูเย่มักจะเอ่ยถึงอยู่บ่อย ๆ

แล้วไหนจะเรื่องที่เขาเคยรักษาคนไข้ขาหักถาวรให้หายดีในเวลาเพียง 24 ชั่วโมงเท่านั้น

เมื่อคิดถึงเรื่องราวเหล่านี้แล้ว

หลี่เคอหมิงก็พูดออกไปว่า “คุณส่งใบสั่งยาของเขามาให้ผมหน่อย เดี๋ยวผมจะเอาไปให้อาจารย์ดูเอง!”

“ได้สิ เดี๋ยวฉันจะถ่ายรูปส่งไปให้นะ”

หลังจากนั้น ฮั่วซือฉิงก็กดวางสาย จัดการถ่ายรูปใบสั่งยาที่ซูเย่เขียนเอาไว้ส่งไปให้หลี่เคอหมิง

เมื่อได้รับรูปถ่ายใบสั่งยา

หลี่เคอหมิงก็พบว่าสมุนไพรแต่ละชนิดในใบสั่งยานี้ค่อนข้างแปลกประหลาด มันไม่ใช่สมุนไพรที่จะถูกใช้ในการปรุงยาทั่วไป เพราะร่างกายของคนปกติไม่มีทางรับผลข้างเคียงที่รุนแรงของสมุนไพรเหล่านี้ได้เด็ดขาด อย่าว่าแต่ฮั่วเสี่ยวเหอมีร่างกายอ่อนแอถึงขนาดนั้น

แต่ว่า

หลี่เคอหมิงก็ยังไม่หมดความมั่นใจเสียทีเดียว เขาโทรศัพท์ไปหาซูเย่โดยไม่ลังเล

“สวัสดีครับอาจารย์?”

ซูเย่ที่กำลังเดินขึ้นเขาหยุดชะงักเพื่อรับโทรศัพท์จากหลี่เคอหมิง

คุณลุงที่เป็นคนเก็บสมุนไพรป่าเดินผ่านมาพอดีก็ชำเลืองมองเขาด้วยความไม่อยากเชื่อ

เพราะชายหนุ่มคนนี้มีความรวดเร็วมากเกินไป ความรวดเร็วระดับนี้ น่าจะจับกระต่ายป่าด้วยมือเปล่าได้ด้วยซ้ำ!

“ใบสั่งยาที่นายเขียนมา สามารถเอาไปใช้รักษาฮั่วเสี่ยวเหอได้จริง ๆ ใช่ไหม?”

หลี่เคอหมิงถามอย่างตรงไปตรงมา

“ได้แน่นอนครับ” ซูเย่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ดีแล้วล่ะ”

หลี่เคอหมิงพยักหน้า กดวางสาย และนำใบสั่งยาของซูเย่ไปให้ปรมาจารย์ฮั่วตรวจสอบ

สิบนาทีหลังกดวางสายจากหลี่เคอหมิง

ซูเย่ก็มาถึงตำแหน่งที่ตั้งของต้นเบญจมาศสวรรค์

ที่นี่แตกต่างไปจากป่าแห่งอื่น ๆ

ป่าแห่งนี้มีต้นไม้ขึ้นอยู่เพียงน้อยนิด แต่กลับมีดอกไม้ป่าขึ้นอยู่เต็มหุบเขา เช่นเดียวกับบ่อน้ำและลำธารที่ปรากฏอยู่มากมาย

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]