เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 4

บทที่ 4 เหล่าคนเหล็กรวมตัว (ตอนปลาย)

“แปะ แปะ แปะ ๆ”

ทั้งสองคนตบมือให้อย่างสุดหัวใจ พวกเขารู้สึกราวกับพบเจอผ้าขี้ริ้วห่อทองห่อเพชรในขณะที่มองไปยังซูเย่

“ไม่คิดเลยว่านอกจากนักร้องสุดเทพสองคนแล้ว วงเรายังมีมือกีตาร์สุดเทพอีกด้วย นี่มันขุมทรัพย์ทางศิลปะชัดๆ “

จินฟานยกย่องอย่างจริงใจ

ซูชือพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

ในขณะที่ความรู้สึกอันน่าตื่นเต้นนี้ยังอยู่ ทำให้เกิดความคิดชั่ววูบขึ้นมา ดวงตาของซูชือดูเปล่งประกายในขณะที่กล่าวออกมา “ฉันนึกอะไรออกแล้ว! ทำไมเราสามคนไม่ลองไปเล่นดนตรีที่จัตุรัสกลางดูล่ะ? ซ้อมความเข้ามือกันไง!”

หลังจากที่จินฟานได้ยินแบบนั้น ก็ดวงตาลุกวาวไม่ต่างกัน “ไอเดียบรรเจิด!”

“เสี่ยวเย่ นายพอจะเล่นได้กี่เพลง?”

ทั้งสองรีบมองไปยังซูเย่

ซูเย่พูดด้วยเสียงราบเรียบ “ก็พอเล่นได้หลายเพลงอยู่”

ซูชือไม่พูดอะไรต่อ ก่อนจะเขียนรายชื่อเพลงเป็นโหล ๆ ที่พวกเขาฟังมาตลอดช่วงเที่ยง ก่อนจะส่งลิสต์ในกระดาษพร้อมปากกาให้กับซูเย่แล้วถามว่า “คิดว่าไง มีเพลงไหนที่เล่นได้บ้าง?”

ซูเย่รับมาทั้งกระดาษและปากกา ก่อนจะอ่านรายชื่อเพลงบนกระดาษ

เขาไม่ได้เขียนหรือทำสัญลักษณ์ใด ๆ ลงไปและส่งกระดาษคืน

“ได้หมด “

“จริงอะ?”

จินฟานและซูชือถึงกับตะลึงนิ่งไปครู่หนึ่ง นี่คือเซ็ตเพลงที่พวกเขาปรึกษาพูดคุยกันตลอดช่วงบ่ายที่ผ่านมา เพื่อหาเพลงที่ทุกคนสามารถเล่นได้และเข้าถึงได้อย่างเท่าเทียม

ช่างเป็นเรื่องบังเอิญอะไรขนาดนี้ที่พวกเขาสามารถเล่นกันได้ทุกเพลงโดยไม่ต้องตัดเพลงไหนออก?

พวกเราเป็นกลุ่มนักดนตรีฟ้าประทานจริง ๆ เหรอเนี่ย?

“พูด ๆ ไปแล้วเหมือนหลงตัวเองเลยแฮะ แต่นั่นก็หมายความว่าอย่างน้อยเราก็เล่นได้มากกว่าหนึ่งในสามของเพลย์ลิสต์ที่คิดไว้ แค่นั้นก็พอแล้ว”

ซูชือปรบมือขณะที่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม

ทั้งสองคนรีบลงมือทันทีโดยเริ่มจากไปยืมอุปกรณ์เครื่องเสียงและไมโครโฟนจากห้องกิจกรรมนักศึกษา

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หนึ่งหนุ่มถือกีตาร์ หนึ่งหนุ่มถือขาตั้งไมค์โครโฟน และอีกหนึ่งหนุ่มลากเครื่องเสียงไปยังจัตุรัสส่วนกลาง

จัตุรัสกลางคือจุดรวมพลขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง เป็นจุดศูนย์กลางที่รายล้อมไปด้วยสถานศึกษาต่าง ๆ

ในทุก ๆ คืนจะมีนักศึกษามากมายมาที่นี่ เพื่อสร้างความบันเทิงและพูดคุยเกี่ยวกับความรัก

เมื่อซูเย่เดินทางมาถึงจัตุรัสกลาง เขาสังเกตได้ถึงนักเรียนหลากหลายกลุ่มที่นี่เต็มไปด้วยกลิ่นไอความเยาว์วัยของหนุ่มสาวที่มีใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง

จัตุรัสนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ผู้คนที่มาเล่นสเก็ตบอร์ด โรลเลอร์สเก็ต บางกลุ่มก็กำลังเต้นสตรีทแดนซ์ บางกลุ่มก็กำลังโชว์การแสดงกระบองสองท่อน

หรือเรียกได้ว่าผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมด

“แน่ใจเหรอว่าเราจะร้องเพลงกันที่นี่?”

จินฟานและซูเย่ถึงกับตะลึงกับผู้คนมากมายจนเริ่มรู้สึกอายนิด ๆ พวกเขาไม่คิดว่าจะต้องมาพบกับผู้คนมากมายขนาดนี้ แถมยังเป็นครั้งแรกที่พวกเขามาที่นี่เสียด้วย

“คนเยอะก็หมายถึงเงินเยอะ!”

ซูชือลูกคุณหนูรุ่นที่สองของตระกูลผู้ร่ำรวยกล่าวขึ้นพร้อมดวงตาที่เปร่งประกาย

“ถ้ามาที่นี่ก็จะได้กำไรเป็นกอบเป็นกำ แล้วพวกเราสามคนจะต้องดังระเบิดแน่ ๆ”

จินฟานพยายามเสริมทัพอย่างเต็มที่

“เหมือนจะมีคนที่คิดเหมือนกันนะ”