เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 40

บทที่ 40 ขอยืมหมวก VR หน่อยนะ (ตอนปลาย)

ในตอนนี้จอมยุทธ์หนุ่มไม่ได้สนใจนายตำรวจอีกต่อไป

แต่สิ่งที่เขาสนใจก็คือ…

มีคนอื่นอยู่ที่นี่อย่างนั้นหรือ? เพราะการโจมตีเมื่อสักครู่ไม่มีทางที่จะเป็นฝีมือนายตำรวจคนนี้แน่ ๆ

“แกเป็นใคร?”

จอมยุทธ์หนุ่มกวาดตามองรอบกายและคำรามเสียงดังด้วยความเกรี้ยวกราด พรางคิดในใจ ‘มีตัวแส่เข้ามาเพิ่มอีกจนได้’

อาการบาดเจ็บที่ขาขวาของเขากลับมาเล่นงานอีกครั้งอย่างเจ็บปวดทรมาน

ใจหนึ่งชายหนุ่มก็อยากจะหลบหนี แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่กล้าขยับเขยื้อน

นายตำรวจหนุ่มในเสื้อแจ็คเก็ตหนังหันหน้ามองไปยังทิศทางที่ใบไม้ถูกยิงออกมา

ต้องมีจอมยุทธ์สักคนหนึ่งแฝงตัวอยู่บนต้นไม้แน่นอน!

โชคดีที่จอมยุทธ์คนนั้นเป็นคนดี

“ไม่ทราบว่าผู้มากฝีมือเป็นใคร ได้โปรดออกมาแสดงตัวด้วย”

จอมยุทธ์หนุ่มผู้บาดเจ็บประสานมือคำนับในความมืด

แต่ภายใต้ท้องฟ้าที่สุกสกาวด้วยดวงดาวนับไม่ถ้วน นอกจากเสียงแมลงกลางคืนและสายลมที่พัดผ่านแล้ว ก็ไม่มีเสียงใดตอบรับกลับมาอีกเลย

“เป็นถึงผู้มากฝีมือ ทำไมต้องซ่อนตัวทำร้ายผู้คนจากในเงามืด?”

จอมยุทธ์หนุ่มพูดอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ดุดันมากขึ้น เขาต้องการที่จะรู้ ‘ตัวตนของมันผู้นั้น’

ยังคงมีแต่ความเงียบ

ความเงียบคือคําตอบ

เมื่อไม่ได้คำตอบดังที่ตนเองหวังจอมยุทธ์หนุ่มรู้ตัวดีกว่าควรรีบไปจากที่นี่ นายตำรวจส่งสัญญาณเรียกกำลังเสริมมาแล้ว เพราะฉะนั้นเขาจะมัวเสียเวลาอยู่ที่นี่อีกไม่ได้

“ในเมื่อคุณไม่อยากปรากฏตัว ผมคงต้องขอตัวก่อน”

หลังจากกวาดตาสำรวจมองรอบตัวอีกหนึ่งรอบ

ยืนยันจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีการเคลื่อนไหวจากรอบบริเวณ จอมยุทธ์หนุ่มกล้ามระเบิดก็เดินลากขามุ่งตรงไปยังทิศทางฝั่งหนึ่ง หมายมั่นว่าจะหลบหนีให้สำเร็จให้ได้

เมื่อเห็นดังนั้น นายตำรวจในเสื้อแจ็คเก็ตที่ซ่อนตัวอยู่ในดงหญ้า ก็จำเป็นต้องรีบสะกดกลั้นความเจ็บปวด และวิ่งตามจอมยุทธ์หนุ่มไปอย่างไม่มีทางเลือก

“บ้าเอ๊ย!” นายตำรวจพยายามวิ่งสุดชีวิต แต่เพราะร่างกายที่บาดเจ็บทำให้ตามอีกฝ่ายไม่ทันอยู่ดี

พลัน ซูเย่กระโดดลงมาจากยอดไม้และทอดสายตามองไปยังทิศทางที่นายตำรวจกับหัวขโมยวิ่งหายไป เพียงเขาขยับปลายเท้าเล็กน้อย ตัวคนก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าและหายวับไปในความมืดมิดยามราตรีด้วยความเร็วที่น่าตกตะลึง

สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถตามจับตัวคนร้ายมาได้ นายตำรวจหนุ่มทำได้เพียงส่งตำแหน่งของตนเองให้ทีมส่งกำลังเสริมติดตามมา

เมื่อนายตำรวจวิ่งหายไปในความมืดได้ประมาณห้านาที ตรงจุดที่นายตำรวจยืนอยู่เมื่อสักครู่นี้

จอมยุทธ์หนุ่มกล้ามระเบิดก็มุดขึ้นมาจากหลุมดินใต้ต้นไม้ข้างทาง

เขาลุกขึ้นยืน ปัดเศษดินออกจากร่างกาย แค่นหัวเราะในลำคอด้วยความสะใจ กำลังจะเดินหลบหนีไปอีกทาง แต่แล้วก็เหมือนเขาจะสังเกตพบอะไรบางอย่าง จึงรีบหันกลับมาตั้งท่าพร้อมที่จะสู้

“ผลั่ก!”

แต่ก่อนที่จอมยุทธ์หนุ่มจะทันได้เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ท้ายทอยของเขาก็ถูกฝ่ามือปริศนากระแทกเข้าอย่างแรง ส่งผลให้จอมยุทธ์หนุ่มหมดสติล้มลงกับพื้นทันที

“น่าเสียดายจริง แต้มศีลธรรมของฉันต้องหลุดลอยไปเพราะแกคนเดียว”

“ถ้ารู้ว่าแกเป็นคนเลวนะ ฉันคงไม่ช่วยต่อกระดูกให้แกตั้งแต่แรกหรอก แถมจะจับตัวส่งตำรวจด้วยซ้ำ”

ซูเย่อดบ่นออกมาไม่ได้เมื่อจ้องมองร่างที่หมดสติของชายหนุ่มผู้บาดเจ็บ

ต่อจากนั้น เขาก็ค้นดูสิ่งของที่อยู่ในเป้ของฝ่ายตรงข้าม