เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 86
สรุปบท ตอนที่ 86 ปล่อยข่าว: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]
ตอน ตอนที่ 86 ปล่อยข่าว จาก เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 86 ปล่อยข่าว คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายกำลังภายใน เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
บทที่ 86 ปล่อยข่าว
“เขาเก่งมากเลยนะพี่จ๋า”
ไป๋จือเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงอิจฉาในความสามารถของชายหนุ่ม แต่คิดไปคิดมาก็ทำให้รู้สึกอับอายอีกครั้งที่เคยแอดเพื่อนไปในแอปวีแชทแล้วถูกปฏิเสธถึงสองครั้งสองหน หลังจากนั้น ไป๋จือเหยียนก็เหมือนกับจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มือถือกลับขึ้นมาอีกครั้ง
“ครั้งนี้ฉันจะแนะนำตัวเลยว่าฉันเป็นใครมาจากไหน ดูซิว่านายยังจะกล้าไม่รับแอดฉันอยู่อีกหรือเปล่า!”
เมื่อกรอกเบอร์โทรศัพท์ลงไปแล้ว ไป๋จือเหยียนก็จัดการแอดเพื่อนไปที่ไอดีวีแชทของซูเย่โดยทันที
หลังจากนั้น เธอก็ส่งข้อความแนะนำตัวว่า
“สวัสดี ฉันคือไป๋จือเหยียนจากสถาบันดนตรีซิงเหมิง พวกเราเคยเจอกันแล้ว หวังว่านายคงจำได้”
…
ข่าวคราวของนักศึกษาหนุ่มที่ไม่ได้มาจากคณะแพทย์แผนจีน แต่กลับกำลังจะได้รับแต่งตั้งให้เป็นลูกศิษย์คนใหม่ของฮั่วเหรินเซิง กลายเป็นประเด็นที่ได้รับความสนใจในวงกว้าง
หลังจากตรวจสอบ และได้รับคำยืนยันว่านี่ไม่ใช่ข่าวปลอม ทุกคนก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากตกตะลึง
“ทำไมฮั่วเหรินเซิงต้องรับลูกศิษย์คนใหม่เป็นเด็กจากคณะอื่นด้วยนะ?”
“ซูเย่คงมีความสามารถมากพอตัวละมั้ง แต่เขาไม่ใช่คนจากคณะแพทย์แผนจีนโดยตรงนี่นา เฮ้อ”
“พวกคนที่อยู่ในคณะแพทย์แผนจีนคงโกรธมากแน่ ๆ”
ในขณะเดียวกันนั้น บรรดานักศึกษาที่เรียนอยู่ในคณะเดียวกับซูเย่ ต่างก็ส่งข้อความมาถามเขาทางวีแชทเป็นจำนวนมากว่านี่ใช่เรื่องจริงหรือเปล่า
เพราะในยุคสมัยนี้บางข่าวเหมือนเรื่องจริง แต่ก็เป็นข่าวปลอม ส่วนบางข่าวเหมือนข่าวปลอม แต่ดันเป็นข่าวจริง
ณ หอพักชายในมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจี้หยาง
ซูเย่เพิ่งกลับมาถึงที่พัก เขาเพียงอ่านข้อความจากทุกคน โดยไม่ได้ตอบกลับสักข้อความเดียว
หัวคิ้วของเขาขมวดมุ่นเล็กน้อย
ใครเป็นคนปล่อยข่าวกันนะ คนที่ปล่อยข่าวต้องเป็นคนวงในแน่นอน
แต่ที่แน่ ๆ ต้องไม่ใช่หลี่เคอหมิง เพราะว่าอาจารย์หลี่กำลังรับประทานอาหารอยู่กับเขาตอนที่กระทู้นั้นถูกโพสต์ลงไป
แล้วจะเป็นใครได้อีก?
ซูเย่หรี่ตาลง กำลังนึกทบทวนเหตุการณ์ตอนที่หลี่เคอหมิงรับโทรศัพท์ระหว่างรับประทานอาหารร่วมกับเขา
จังหวะนั้นประตูห้องพักก็ถูกเคาะด้วยความร้อนรน
เป็นซูชือกับจินฟานที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกในสภาพเหนื่อยหอบ เมื่อทั้งสองหนุ่มเห็นหน้าซูเย่ พวกเขาก็ต้องถามด้วยความตื่นตะลึง “เสี่ยวเย่ ฮั่วเหรินเซิงที่เป็นปรมาจารย์แพทย์แผนจีนคนนั้นน่ะ อยากจะรับนายเป็นลูกศิษย์จริง ๆ เหรอวะ”
ซูชือกับจินฟานมองหน้าซูเย่เขม็ง
“ตอนนี้ก็ยังแน่ใจไม่ได้หรอก”
ซูเย่ตอบเสียงเรียบ
เมื่อได้ยินดังนั้น เพื่อนร่วมห้องทั้งสองคนของชายหนุ่มก็แสดงสีหน้าตกตะลึงมากกว่าเดิม
“แต่หมายความว่าเขาอยากจะรับนายเป็นลูกศิษย์จริง ๆ ใช่ไหม?”
จินฟานถามออกมาโดยไม่รู้ตัว ด้วยความอยากรู้
ซูเย่พยักหน้า
“คนที่แนะนำฉันก็คืออาจารย์หลี่เคอหมิงนั่นแหละ”
“บ้าไปแล้ว!!!”
ซูชือกับจินฟานหันมองหน้ากัน และกระโดดเข้ามาขนาบข้างซ้ายขวาของซูเย่
“เสี่ยวเย่…” ซูชือพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมกับใช้กำปั้นทุบไหล่ซูเย่เบา ๆ “ฟังนะ ถ้านายได้เป็นลูกศิษย์ของปรมาจารย์ฮั่วเหรินเซิงเมื่อไหร่ อย่าลืมพวกเราด้วยก็แล้วกัน นายช่วยพาพวกเราไปแนะนำตัวกับปรมาจารย์ฮั่วหน่อยได้ไหม?”
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว”
จินฟานพยักหน้าสนับสนุนความคิดของซูชือ และช่วยทุบไหล่ซูเย่อีกข้างหนึ่ง
“ฉันรับปากไม่ได้หรอกนะว่าจะได้เป็นลูกศิษย์ของเขาหรือเปล่า”
ซูเย่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ “ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว อยู่ดี ๆ ก็มีคนเอาข่าวนี้ไปปล่อยในเว็บบอร์ดรวมมิตรมหาลัย เห็นได้ชัดว่ามีคนไม่อยากให้ฉันได้เป็นลูกศิษย์คนใหม่ของอาจารย์ฮั่ว”
“ใครวะ?”
สองเพื่อนซี้ถึงกับชะงักไปทันที
ซูเย่ส่ายหน้า เพราะเขาเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน
“ต้องเป็นพวกคณะแพทย์แผนจีนแหงเลย” ซูชือคำรามออกมาด้วยความฉุนเฉียว “รีบปล่อยข่าวซะขนาดนี้ แม่งต้องมีเจตนาไม่ดีอยู่แล้ว อย่าให้ฉันรู้นะว่ามันเป็นใคร กล้ามาขัดขวางอนาคตที่สดใสของพวกเรา ถ้าเจอตัวนะ ฉันจะอัดมันให้เละไปเลย!”
“ถูกต้อง ฉันจะกระทืบแม่งให้จมดิน!” หลังจากส่งเสียงคำรามออกมาแล้ว จินฟานก็ปรับเปลี่ยนน้ำเสียงอีกครั้งในขณะที่พูดว่า “สงสัยนายคงมีชื่อเสียงโด่งดังมากเกินไปไงล่ะ ก็เลยมีคนอิจฉา”
หมอนี่มันอยากจะมีเรื่องกับฉันใช่ไหม?
หรือว่าฉันยังสวยไม่พอ?
หญิงสาวหันหน้าไปมองทางพี่สาวฝาแฝด และถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
“พี่จ๋า พี่ว่าฉันสวยไหม?”
“สวยมากเลยล่ะ”
ไป๋จือหรานตอบกลับมาพร้อมกับอมยิ้ม
เมื่อได้ยินดังนั้น ไป๋จือเหยียนก็ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข
คำตอบไม่มีทางต่างไปจากนี้ได้เลย เพราะว่าฝาแฝดย่อมมีหน้าตาเหมือนกันอยู่แล้ว
ไป๋จือหรานมีหน้าตาที่สวยงามอย่างไร ไป๋จือเหยียนก็ต้องมีหน้าตาที่สวยงามอย่างนั้น
แต่ในเมื่อมีสาวสวยเป็นฝ่ายแอดเพื่อนไปขนาดนี้
ซูเย่มีเหตุผลอะไรที่ต้องปฏิเสธนะ?
ยิ่งคิด ไป๋จือเหยียนก็ยิ่งรู้สึกขมขื่นหัวใจ
ซูเย่ เรื่องระหว่างเราไม่มีทางจบง่าย ๆ แน่
…
ณ มหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจี้หยาง หอพักอาจารย์
“พ่อคะ อาจารย์ฮั่วอยากจะรับซูเย่เป็นลูกศิษย์คนใหม่เหรอคะ?”
หลี่ชินเอ้อเห็นข่าวจากเว็บบอร์ดรวมมิตรมหาลัย จึงถือโทรศัพท์รีบวิ่งมาถามบิดาที่กำลังนั่งพักผ่อนอยู่บนโซฟาด้วยความร้อนรน
“ก็ยังไม่แน่หรอก ประมาณ 80% น่าจะได้”
หลี่เคอหมิงพยักหน้าตอบ แต่แล้วกลับชะงักกึกเพราะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงรีบถามออกมาทันที “ลูกรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”
“จะไม่ให้หนูรู้ได้ยังไงคะ เพราะมีคนเอาข่าวนี้”
Related
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]