เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 91

บทที่ 91 เดี๋ยวคนอื่นจะผิดสังเกต

ซูเย่ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

ผ่านไปสักพักถึงนึกได้ว่าตนเองสั่งหมวก VR เอาไว้เมื่อเดือนที่แล้ว

ดังนั้น ตามกฎหมายจึงระบุว่าซูเย่ควรเดินทางไปที่สถานีตำรวจท้องถิ่นพร้อมกับบัตรประชาชน เพื่อไปกรอกรายละเอียดส่วนตัวสำหรับการรับหมวกมาเล่นเกม

เมื่อเดินทางไปรับหมวก VR เรียบร้อยแล้ว ซูเย่ก็เดินทางกลับไปที่หอพัก และพบว่าเพื่อนร่วมห้องทั้งสองคนยังไม่กลับมา

เขานำหมวก VR ทั้งสองใบมาวางไว้คู่กัน

พวกมันมีลักษณะเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว

“ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้เลยนะว่าใบไหนถูกขโมยมา แต่ดูเหมือนว่าเราคงต้องซ่อนหมวกใบแรกเอาไว้ก่อน คืนนี้เราจะใช้หมวกใบใหม่เข้าไปเล่นเกม และลองสำรวจดูซิว่าแผนที่ระดับ 20 เปิดให้เข้าเล่นแล้วหรือยัง ส่วนหลังจากนั้น จะเอายังไงต่อก็ค่อยว่ากันอีกที”

ซูเย่นำหมวก VR ที่เขาขโมยมาเดินขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้าของหอพัก และซ่อนมันไว้ในกองข้าวของเหลือใช้ที่นักศึกษานำมาวางทิ้งเอาไว้กองพะเนิน

เรียบร้อยดีแล้ว เขาก็เดินกลับลงมาหาของรับประทานที่ด้านล่างหอพัก

หลังรับประทานอาหารจนอิ่มท้อง ซูเย่ก็เดินกลับขึ้นหอพักไปอีกครั้ง แล้วเขาก็ต้องประหลาดใจที่พบว่าซูชือกับจินฟานยังคงไม่กลับมา

“เจ้าสองคนนั้นมัวไปทำอะไรอยู่นะ?”

…

“บ้าเอ๊ย ใครจะไปนึกวะว่าคณบดีเป็นคนอยู่เบื้องหลังแผนการขัดขวางความสำเร็จของซูเย่ คิดมาลองดีกับเด็กคณะวิจัยสมุนไพรอย่างพวกเรา คณบดีหยางก็ต้องได้รับบทเรียนเสียบ้าง! ว่าแต่นายดูจนแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าคณบดีจะไม่โผล่มาจับพวกเรากลางคันน่ะ?”

ความมืดมิดแผ่ปกคลุมรอบตัว บัดนี้เป็นเวลาย่ำค่ำแล้ว ซูชือกับจินฟานแอบย่องเข้าไปในลานจอดรถของตึกฝ่ายบริหาร ในมือของพวกเขาถืออุปกรณ์สำหรับเปิดจุกลมยางอยู่คนละชิ้น

ดวงตาของสองหนุ่มกวาดมองรอบบริเวณอย่างระมัดระวัง

“แน่ใจสิ ว่าแต่นายเถอะ จัดการกล้องวงจรปิดหมดแล้วใช่ไหม?”

“ไม่มีเหลือ! รับรองว่าไม่มีกล้องตัวไหนจับภาพพวกเราได้แน่ ฉันถนัดเรื่องแบบนี้ยิ่งกว่าอะไรดี แถมตอนนี้เรายังสามารถใช้พลังลมปราณได้ด้วย จะบอกให้ว่าฉันคล่องตัวมากกว่าเดิมอีกไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า ว่าแต่นายหาป้ายทะเบียนเจอแล้วหรือยัง?”

“เจอแล้ว ไม่ต้องห่วง”

“งั้นพวกเราลงมือเลยดีกว่า!”

ซูชือกับจินฟานเคลื่อนไหวไปในความมืดของลานจอดรถด้วยความปราดเปรียว เพียงเวลาพริบตาเดียว พวกเขาก็พบรถเก๋งยี่ห้อโฟล์คสวาเกนสีดำคันหนึ่งจอดนิ่งอย่างสวยเด่นเป็นสง่า

“แน่ใจนะเว้ยว่าเป็นคันนี้?”

ซูชือกระซิบถามจินฟาน ดวงตาเป็นประกายวาวโรจน์

จินฟานยื่นมือออกไปเทียบเลขบนแผ่นป้ายทะเบียนกับเลขที่เขียนอยู่บนฝ่ามือของเขา

“ใช่ คันนี้แหละ!”

“เออ งั้นเล่นแม่งเลย!”

สองหนุ่มคุกเข่าลง แยกเป็นซ้ายขวา คลานไปที่ล้อรถคนละข้าง จากนั้น พวกเขาก็ใช้อุปกรณ์เปิดจุกล้อยางรถยนต์ด้วยความฉับไว

“ฟี้”

เสียงลมระบายออกมาจากด้านในตัวล้อดังขึ้นทันที

แม้ว่าอัตราลมยางที่ถูกปล่อยออกมาจะไม่รวดเร็ว แต่ก็เห็นได้ชัดเจนว่าระดับความสูงของรถยนต์หยางเหวินป๋อก็กำลังลดลงอย่างเชื่องช้า เมื่อปล่อยลมยางทั้งสองล้อเสร็จแล้ว ซูชือกับจินฟานก็ไม่ปล่อยให้อีกสองล้อเหลือรอด

เมื่อปล่อยลมยางครบทั้งสี่ล้อเสร็จแล้ว สองหนุ่มสุดแสบก็หายตัวไปในความมืดพร้อมกับรอยยิ้มมีความสุขบนใบหน้า

สิบนาทีต่อมา หยางเหวินป๋อที่วันนี้มีประชุมล่วงเวลาเดินมาถึงลานจอดรถ และเปิดประตูขึ้นรถโดยไม่พบความผิดปกติใด ๆ

เขาสตาร์ทเครื่องยนต์ และขับรถออกไป

แต่แผงหน้าปัดของรถยนต์ก็ขึ้นสถานะคำเตือนอย่างกะทันหัน

“ยางแบนได้ยังไงนะ?”

หยางเหวินป๋อจอดรถเข้าข้างทาง และเดินลงมาดูล้อยางซึ่งแบนหมดทั้งสี่ข้างด้วยความพิศวง

จนเจ้าตัวต้องยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น

“หรือว่าจะมีคนแอบมาปล่อยลมยาง?”

ต้องมีคนเจตนากลั่นแกล้งเขาแน่นอน

“อย่าให้รู้นะว่าเป็นฝีมือใคร!”

…

“พวกนายหายไปไหนมา?”

เมื่อซูชือกับจินฟานกลับมาถึงหอพักตอนเวลา 22:00 น. ซูเย่เพิ่งเห็นหน้าก็รับรู้เลยว่าระดับพลังลมปราณในตัวเพื่อนทั้งสองเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

เจ้าแสบสองคนนี้คงแอบไปนั่งดูดซับพลังปราณธรรมชาติที่ไหนมาแน่ ๆ