เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 96

บทที่ 96 นายไปกินยาอะไรมา อัพเลเวล 20 ในสามวันเนี่ยนะ

หลี่เคอหมิงทั้งประหลาดใจ และพึงพอใจ

คิดไม่ถึงเลยว่าซูเย่จะมีพรสวรรค์ในการฝังเข็มขนาดนี้

ชายหนุ่มลงมือฝังเข็มให้แก่คนไข้ด้วยความเยือกเย็น ไม่มีความประหม่าสักนิด

เหตุผลที่นักศึกษาแพทย์แผนจีนเหล่านี้ยังต้องตามมาดูอาจารย์ฝังเข็มคนไข้อยู่เป็นประจำ ก็เป็นเพราะว่าพวกเขากลัวว่าเวลาที่ตนเองเป็นผู้ลงมือฝังเข็มคนไข้จริง ๆ นั้น อาจจะเกิดความผิดพลาดเพราะปักเข็มบนร่างกายคนไข้ผิดตำแหน่งได้อย่างง่ายดาย

ถ้าไม่รู้มาก่อนว่านี่คือการฝังเข็มครั้งแรกของซูเย่ พวกเขาคงเข้าใจว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นแพทย์ฝังเข็มมืออาชีพ

นายแพทย์หัวหน้าแผนกฝังเข็มยืนมองซูเย่ลงมือฝังเข็มให้กับคนไข้ด้วยความประหลาดใจ

จากนั้น เขาก็หันหน้ากลับมามองลูกศิษย์ของตนเอง

ทันใดนั้น ไม่มีลูกศิษย์คนไหนกล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาอาจารย์เลยสักคน

ซูเย่บิดด้ามจับเข็มที่ฝังอยู่บนแขนคนไข้เล็กน้อย เพื่อดูว่าคนไข้จะเกิดความรู้สึกใดขึ้นมาหรือไม่

และชายหนุ่มก็รู้อีกเช่นกันว่าการใช้พลังลมปราณเข้าช่วยเหลือ จะสามารถช่วยยกระดับการฝังเข็มได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

นี่คือการส่งพลังลมปราณเข้าสู่ร่างกายของคนไข้ เพื่อกระตุ้นการไหลเวียนพลังลมปราณให้สะดวกมากกว่าเดิม

ก่อนหน้านี้ เขาลองบิดเข็มดูหลายเล่มแล้ว แต่มันก็ไม่ส่งผลใด ๆ กับคนไข้คนนี้เลย

จังหวะที่กำลังจะปักเข็มสุดท้ายลงไปบนแขนของคนไข้วัยชรา ซูเย่ก็มีความคิดที่อยากจะโคจรพลังลมปราณผ่านตัวเข็มลงไปสู่ร่างกายคนไข้ดูเล็กน้อย

“ถ้าใช้พลังลมปราณของเรา มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างไหมนะ?” คิดได้ดังนั้น ซูเย่ก็ลงมือทำทันที

ชายหนุ่มแกล้งทำเป็นหมุนเข็มเล่มสุดท้ายที่ปักลงไปบนแขนของชายชรา แต่ความจริงนั้น เขากำลังใช้ตัวเข็มเป็นสื่อกลางในการถ่ายทอดพลังลมปราณจากร่างกายของตนเองเข้าสู่จุดลมปราณในร่างกายของคนไข้

เมื่อถ่ายทอดพลังลมปราณลงไปแล้ว

ซูเย่ก็สังเกตพบว่าจุดลมปราณของชายชราเกิดการเคลื่อนไหว พลังลมปราณที่นอนแน่นิ่งอยู่เมื่อสักครู่นี้ เริ่มเกิดการไหลเวียน และเชื่อมต่อประสาทสัมผัสกับมือข้างนั้นโดยเร็วไว

“เอ๋ ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนจะขยับมือได้เลยล่ะ”

พลัน ชราส่งเสียงออกมาอู้อี้

แต่ทุกคนที่ได้ยินคำนั้นต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด

เป็นไปไม่ได้

ชายชราจะขยับมือได้ยังไง?

ทุกคนไม่เชื่อ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

แต่ในวินาทีนั้น

นิ้วมือของแขนข้างที่มีเข็มเงินปักอยู่เต็มไปหมดก็เริ่มขยับเล็กน้อยจริง ๆ

ไม่ใช่การขยับครั้งเดียวเพราะเป็นการกระตุกของกล้ามเนื้อ แต่นิ้วมือสามารถขยับได้ถึงสี่ครั้งซ้อน

นั่นเอง

กลุ่มคนที่อยู่ในห้องฝังเข็มจึงได้หันมามองหน้าซูเย่ด้วยความมหัศจรรย์ใจ

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ซูเย่ทำได้ยังไง? ทำไมคนไข้ถึงกระดิกนิ้วได้?

หรือว่าคนไข้ยังมีความรู้สึก?

การฝังเข็มครั้งนี้ทำให้ร่างกายของคนไข้กลับมามีความรู้สึกอีกครั้ง! เรื่องราวเช่นนี้ต่อให้เป็นปรมาจารย์ด้านการฝังเข็มมาลงมือด้วยตนเอง ก็ใช่ว่าจะทำได้สำเร็จทุกครั้งไป แล้วซูเย่สามารถทำได้อย่างไร?

ไม่มีใครคิดเอะใจเลยว่าซูเย่ใช้พลังลมปราณคอยช่วยเหลือการฝังเข็มด้วยอีกทางหนึ่ง หลี่เคอหมิงก็แปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน

เขารู้ดีว่าจุดฝังเข็มที่ตนเองบอกไปนั้น ไม่มีทางให้ผลลัพธ์ยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้แน่นอน

แม้แต่จะทำให้ลมปราณไหลเวียนก็ยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ

แล้วมันเกิดขึ้นได้อย่างไร?

หลี่เคอหมิงสะกดกลั้นความรู้สึกที่อยากจะตรวจสอบชีพจรคนไข้เอาไว้

เขาสูดหายใจลึก และบอกให้ซูเย่เริ่มดำเนินการต่อ

หลังจากนั้นซูเย่ก็เริ่มต้นการฝังเข็มที่ช่วงล่างลำตัว และขาของคนไข้ ซึ่งจุดฝังเข็มนั้นประกอบไปด้วย : จุดหวนเตียว จุดจื้อเปียน จุดเฟิงฉือ จุดหยางหลิงเฉวียน จุดจู๋ซานหลี่ จุดเฉิงซาน จุดซานยินเจียว จุดคุนหลุน และ จุดหย่งเฉวียน

ครั้งนี้ชายหนุ่มลองโคจรพลังลมปราณลงไปตั้งแต่เข็มแรก

เมื่อจุดลมปราณของคนไข้ถูกเปิด พลังลมปราณในร่างกายช่วงล่างก็ไหลเวียนได้โดยสะดวก ยิ่งทำให้ผลการรักษาปรากฏแก่สายตาทุกคนอย่างรวดเร็ว

ไม่นานหลังจากนั้น

จุดลมปราณทั้งเก้าจุดก็ถูกกระตุ้นโดยการฝังเข็ม

การไหลเวียนของพลังลมปราณในลำตัวช่วงล่างของคนไข้เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างชัดเจน

“ฉันรู้สึกเหมือนจะขยับขาได้เลยนะ” คนไข้ชราส่งเสียงพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นอีกครั้ง

เมื่อพูดจบแล้ว ขาที่ไม่สมควรจะขยับเขยื้อนได้ของคนไข้ กลับยกขึ้นมาได้อย่างน่ามหัศจรรย์

ให้ตายสิ!

บรรดานักศึกษาแพทย์แผนจีนที่ยืนรวมตัวอยู่รอบข้างถึงกับชะงักไปทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น

ไม่นานหลังจากนั้น

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมใส่เสื้อเชิ้ต และกางเกงขายาวก็วิ่งเข้ามาในห้องฝังเข็มด้วยความร้อนรน

“พ่อครับ พ่อขยับแขนขาได้แล้วจริง ๆ เหรอ? ผมรออยู่ข้างนอกแค่แป๊บเดียวเองนะ พ่อไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม?”

ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปเกาะข้างเตียง และถามด้วยความประหลาดใจ

“เรามีความหวังแล้ว เรามีความหวังแล้ว” ชายชราตอบกลับมาด้วยความตื่นเต้น “ยังไม่รีบขอบคุณคุณหมอแทนพ่ออีก!”

เมื่อได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มก็หันหน้ามาอย่างรวดเร็ว และคลี่ธงสามเหลี่ยมขนาดเล็กที่ถืออยู่ในมือออกมา

บนผืนธงเขียนข้อความเอาไว้ว่า : คุณหมอฟ้าประทาน!

ด้านล่างข้อความนั้นเป็นชื่อของซูเย่กับหลี่เคอหมิง

“ขอบคุณคุณหมอทั้งสองคนมากนะครับ” ชายหนุ่มเข้ามาจับมือหลี่เคอหมิงกับซูเย่ด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่จะยัดธงสามเหลี่ยมผืนนั้นใส่ในมือหลี่เคอหมิง

หลี่เคอหมิงรับธงมาถือไว้ในมือด้วยความงงงวย

เขาเคยได้รับผืนธงเช่นนี้มานับจำนวนไม่ถ้วน แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะทำให้นายแพทย์ใหญ่พูดอะไรไม่ออกเหมือนครั้งนี้มาก่อน

คุณหมอคนอื่น ๆ ที่อยู่ในห้องรวมถึงบรรดานักศึกษาแพทย์แผนจีนต่างก็ตกตะลึงกันถ้วนหน้า

ผืนธงขอบคุณจากคนไข้?

มีคนในโรงพยาบาลนี้ได้รับผืนธงด้วยหรือ?

และมันเป็นผืนธงที่มอบให้แก่หลี่เคอหมิงกับซูเย่

นี่คือวันแรกที่ซูเย่เพิ่งมาทำงานในโรงพยาบาลแห่งนี้ เขาก็ได้รับธงชมเชยเสียแล้ว!

บรรดาคุณหมอที่อยู่ในห้องอดย้อนความหลังไม่ได้ว่า ตอนที่ตนเองมาทำงานในโรงพยาบาลวันแรก พวกเขาไม่เคยได้รับผืนธงขอบคุณจากคนไข้เลยสักผืนเดียว

“…”

กลุ่มนักศึกษาแพทย์แผนจีนยิ่งจ้องมองซูเย่ด้วยแววตาอิจฉาริษยามากกว่าเดิม

นี่คือครั้งแรกที่มีคนนอกเข้ามาในห้องฝังเข็ม แต่กลับสร้างผลงานได้ดีเด่นจนญาติคนไข้ต้องขอบคุณอย่างออกหน้าออกตา

นี่คือครั้งแรกที่มีคนนอกเข้ามาเรียนรู้วิธีการฝังเข็ม และสามารถจดจำตำแหน่งต่าง ๆ ได้อย่างแม่นยำ…

จากนั้นบรรดานักศึกษาแพทย์แผนจีนต่างก็ก้มหน้ามองตำราเล่มใหญ่ที่ตนเองถืออยู่ในมือ

ช่องว่างทางฝีมือในครั้งนี้มันหมายความว่าอย่างไร?

Related