The king of War นิยาย บท 1143

นอกจากหยางเฉินแล้ว ยังมีใครได้อีก?

นี่ไม่ใช่หมายความว่า ถ้าอยากเฉินอยากจะฆ่าเขา แม้กระทั่งไม่ต้องปรากฏตัว แค่ถือโอกาสหยิบของชิ้นหนึ่งขึ้น ก็สามารถฆ่าเขาอย่างไม่รู้สึกตัวแล้ว

ประเด็นคือ จนมาถึงตอนนี้ แม้แต่หน้าของหยางเฉินเขาไม่ได้เห็นสักนิด ยังเกือบตายอยู่ในมือของฝ่ายตรงข้ามแล้ว

“ภายในสิบลมหายใจ ไสหัวออกไปจากคลินิกอ้ายหมินซะ ไม่อย่างนั้น ตาย!”

และมีเสียงที่เย็นยะเยือกเสียงหนึ่งดังขึ้น

หลงคุนมองหวางจ้านอย่างลึกล้ำแวบหนึ่ง “ราชวงศ์หลง จะไม่ปล่อยนายไป!”

เสียงพูดจบลง เขาหมุนตัวถอยออกไปจากคลินิกอ้ายหมิน

จนหลงคุนออกไปแล้ว หวางจ้านถึงรู้สึกว่าแรงกดดันบนตัวหายไปในชั่วพริบตา ส่วนในใจเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

หลงคุนเป็นถึงผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นกลาง แต่ทว่าการมีอยู่ที่น่าสะพรึงกลัวระดับนี้ คาดไม่ถึงหยางเฉินไม่แม้แต่เปิดเผยตัว อาศัยแค่ปากกาด้ามหนึ่ง ก็สามารถทำให้หลงคุนสั่นสะเทือนล่าถอย

นั่นไม่ใช่หมายความว่า ความสามารถของหยางเฉิน อย่างน้อยอยู่ที่แดนเทพชั้นปลายเหรอ?

แต่ว่า หยางเฉินแค่อายุยี่สิบแปดปีเอง

ภายในโลกนี้ มีคนที่มีพรสวรรค์วิถีบู๊น่าสยองขวัญเช่นนี้จริงๆ เหรอ?

ถ้าไม่ใช่เห็นกับตาตนเอง เขาคงไม่เชื่อเด็ดขาด

ไม่เพียงแค่หลงคุน และยังมีผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุดสิบคนนั้น ในใจยิ่งตื่นตระหนกอย่างยิ่ง

ทันใดนั้นพวกเขามีความรู้สึกว่า หยางเฉินก็เหมือนหลุมที่ถมไม่เต็ม ไม่ว่าพบเจอศัตรูที่แกร่งมากแค่ไหน เขาล้วนสามารถจัดการจนแพ้ได้ง่ายดาย

“เสียวหว่าน ขอโทษนะ ทำหนูตกใจเข้าแล้ว”

หวางจ้านเก็บความคิดเอาไว้ มองทางเฝิงเสียวหว่าน ทำหน้ารู้สึกผิด

เฝิงเสียวหว่านส่ายหน้าเล็กน้อย “คุณปู่จ้าน ท่านรักษาตัวดีๆ มีเพียงท่านหายเจ็บแล้ว ถึงสามารถปกป้องตัวเองได้ค่ะ ไม่อย่างนั้น คนเหล่านั้นต้องไม่ปล่อยท่านไปแน่”

หวางจ้านพยักหน้าแล้ว เขาเข้าใจเป็นแน่ เพียงแต่สำหรับราชวงศ์หลง นับวันเขายิ่งหมดหวังจริงๆ

หลังหลงคุนออกมาจากคลินิกอ้ายหมิน ก็กลับไปยังคฤหาสน์ของหลงเทียนหยู่โดยเร็ว

“น้องหมอวิเศษคนนั้นล่ะ?”

หลงเฉียนถามแบบสงสัย

หลงคุนส่ายหน้าแล้ว สีหน้าอึมครึมไร้ที่เปรียบตอบว่า “เฝิงเสียวหว่าน แตะต้องไม่ได้! หวางจ้าน ก็แตะต้องไม่ได้! หยางเฉิน ยิ่งแตะต้องไม่ได้ใหญ่!”

“หลงคุน นี่คือนายเป็นอะไรแล้ว? ไปคลินิกอ้ายหมินมารอบหนึ่ง ทำไมถึงทอดถอนใจมากขนาดนี้?”

หลงเฉียนพูดแบบติดตลกอยู่บ้าง

หลงคุนกลับพูดด้วยท่าทางจริงจัง “ฉันไม่ใช่กำลังพูดล้อเล่นกับนาย แต่ว่าแจ้งเตือน! เมื่อกี้ ฉันปะทะมือกับหยางเฉินแล้ว”

“คุณเจอหยางเฉินแล้ว?”

ชั่วขณะนั้นหลงเทียนหยู่กระตือรือร้นขึ้นมาแล้ว รีบถามทันที “คุณโตโจมตีเขาจนแพ้แล้ว ถูกหรือเปล่า?”

หยางเฉินคือปีศาจในใจของเขา หยางเฉินไม่ตาย เกรงว่าวิถีบู๊ของเขายากจะพัฒนาขึ้นได้

ถ้าเกิดว่า หยางเฉินแพ้อยู่ในมือของหลงคุน ขอเพียงหลงเฉียนและหลงคุนลงมือพร้อมกัน คงต้องสังหารหยางเฉินทิ้งได้อย่างง่ายดายแน่

แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้หลงเทียนหยู่ผิดหวังคือ หลงคุนกลับส่ายหน้าแล้ว ก่อนจะพูดด้วยท่าทางขึงขัง “พูดให้ถูกต้อง ผมแพ้แล้ว!”

“อะไรนะ?”

วินาทีนี้ หลงเฉียนที่หยิ่งยโสโอหัง ตกใจค้างแล้ว

ความสามารถด้านวิถีบู๊ของเขากับหลงคุนเท่ากัน ถ้าแม้แต่หลงคุนยังแพ้อยู่ในมือของหยางเฉินแล้ว งั้นแค่พูดได้ว่า เขาเจอหยางเฉินเข้า มีเพียงพ่ายแพ้เหมือนกัน

หลงเทียนหยู่อึ้งค้างอยู่เลย “นี่เป็นไปได้อย่างไร?”