The king of War นิยาย บท 1144

เดิมทีก่อนจะมาเมืองเยี่ยนตู เขายังอยากจะแสดงฝีมือ เตรียมพร้อมมาเมืองเยี่ยนตู อยากช่วยเหลือหลงเทียนหยู่ไปล้างแค้นหยางเฉิน

แต่ว่าตอนนี้ เขาถึงรู้ว่า ความคิดของตนเองน่าตลกมากแค่ไหน

จอมพลชายแดนเหนือเป็นใครกัน?

นั่นเป็นถึงการมีตัวตนที่เทียบเท่าผู้นำของราชวงศ์

ถึงแม้เป็นหลงหวงมาถึงด้วยตนเอง ยังไม่แน่ว่าจะกล้าหาเรื่องจอมพลแห่งชายแดนเหนือ

ส่วนหลงเทียนหยู่ ในวินาทีนี้ รู้สึกเพียงว่าพลังทั่วทั้งตัวถูกสูบจนแห้ง ท่าทางเศร้าสร้อย

เขารู้ว่า เขาอยากจะไปแก้แค้นหยางเฉินกับหม่าชาว เกรงว่าชาตินี้คงไม่มีความหวังแล้ว

“ตอนนี้ พวกเราควรทำอย่างไร?”

หลงเฉียนมองทางหลงคุนแล้วถามขึ้น

“รายงานต่อหลงหวง ดูหลงหวงสั่งการแล้วปฏิบัติตาม”

หลงคุนพูดจบ รีบต่อสายไปหาหลงหวงทันที

หลงหวงที่อยู่เมืองราชวงศ์หลงไกลออกไป หลังจากรับสายโทรศัพท์ของหลงคุน ก็รู้ทุกอย่างนี้แล้ว

“เป็นเรื่องเกี่ยวกับหยางเฉินสินะ?”

หลงหวงเอ่ยปากถามโดยตรง

เขาสั่งการลูกน้องไปทำธุระ แต่ไหนแต่ไรจะไม่ติดต่อเขาก่อนเอง โดยเฉพาะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพของราชวงศ์หลง

แต่ครั้งนี้ เขาส่งผู้แข็งแกร่งแดนเทพสองคนออกไปยังเมืองเยี่ยนตู หลงคุนโทรศัพท์มาหา ต้องเป็นเรื่องของเมืองเยี่ยนตูแน่ แต่การเดินทางไปเมืองเยี่ยนตูครั้งนี้ เรื่องที่ทำเขากังวลมากสุด ก็คือหยางเฉิน

หลงคุนพูดด้วยเสียงแข็ง “หลงหวงครับ ผมแน่ใจแล้ว หยางเฉินก็คือจอมพลแห่งชายแดนเหนือ ไม่เพียงแค่นี้ ข้างกายเขายังมีเก้ากษัตริย์แห่งชายแดนเหนือที่ครอบครองกำลังสู้รบแดนเทพชั้นต้นไว้คนหนึ่ง......”

ต่อจากนี้ หลงคุนเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังเขาไปคลินิกอ้ายหมินรอบหนึ่งด้วย

หลงหวงฟังอย่างสงบมาโดยตลอด จนกระทั่งหลงคุนพูดจบ เขาถึงถอนหายใจยาวทีหนึ่ง “ครั้งนี้ การแย่งตี้ชุน ราชวงศ์หลงอยากจะแบ่งมาสักนิด เกรงว่าคงยากไม่น้อย”

“หลงหวง งั้นตอนนี้พวกเรา ควรทำอย่างไรครับ?”

หลงคุนพูดว่า “หยางเฉินไม่ได้ฆ่าผม เพียงแค่ใช้ปากกาด้ามหนึ่งมาขู่ขวัญผมครับ เกรงว่าคงไม่อยากเป็นศัตรูกับราชวงศ์หลง”

หลังจากหลงหวงเงียบงันครู่หนึ่ง พูดเสียงทุ้มว่า “แจ้งตระกูลหลงแห่งเยี่ยนตู บอกว่าราชวงศ์หลงยินยอมรับพวกเขากลับคืน! อีกอย่าง......”

หลังเงียบนิ่งไปอีก หลงหวงก็พูดต่อไป “อีกอย่าง ให้หลงเทียนหยู่ไปหาถึงที่ แล้วขอโทษซะ!”

“อะไรนะ? ให้องค์ชายไปขอโทษถึงที่?”

หลงคุนตกใจค้างเช่นกัน “ไปขอโทษตระกูลหลงเหรอครับ?”

“มีปัญหาอะไรเหรอ?”

หลงหวงถามกลับอย่างสงบนิ่งไร้ที่เปรียบ

“หลงคุนไม่กล้าครับ! ผมจะไปแจ้งให้องค์ชายทราบครับ!” หลงคุนรีบตอบทันที

หลงเทียนหยู่ที่อยู่ด้านข้าง หลังจากได้ยินบทสนทนาระหว่างหลงคุนกับหลงหวง สีหน้าซีดเผือดพักหนึ่ง เขาเป็นรุ่นหลานที่ดีเลิศที่สุดของรุ่นสามแห่งราชวงศ์หลงอันน่าเกรงขาม คาดไม่ถึงต้องไปสาขาย่อยแห่งหนึ่งที่ถูกราชวงศ์เนรเทศไปร้อยปี เพื่อไปขอโทษ?

หลังวางสายโทรศัพท์ หลงคุนไม่รู้ว่าจะพูดกับหลงเทียนหยู่อย่างไร

ผ่านไปตั้งนาน หลงเทียนหยู่ถึงหัวเราะเยาะตัวเองทันใด “สุดท้าย ผมยังทำลายตัวเองแล้วสินะ!”

“องค์ชาย!”

หลงคุนทนไม่ได้เท่าไร

“คุณปู่จ้าน คุณปู่ไม่ต้องกังวลแล้วค่ะ มีพี่หยางอยู่ จะไม่มีใครทำร้ายคุณได้เด็ดขาด”

เฝิงเสียวหว่านยิ้มแย้มด้วยท่าทางอ่อนโยน มองทางหวางจ้านแล้วบอกไป

สิ่งที่หวางจ้านสงสัยอยู่บ้างคือ เมื่อสักครู่เผชิญหน้ากับหลงคุนผู้แข็งแกร่งแดนเทพที่เกรียงไกรเช่นนี้ เฝิงเสียวหว่านกลับไม่มีความกลัวเลย เหมือนไม่กังวลสักนิดว่าหลงคุนจะฆ่าเธอ

ถ้าเฝิงเสียวหว่านเป็นผู้แข็งแกร่งด้านวิถีบู๊คนหนึ่งก็ว่าไป แต่ทั้งที่เธอเป็นเพียงหมอวิเศษที่ครอบครองวิชาการแพทย์วิเศษไว้คนหนึ่ง และไม่มีแดนด้านวิถีบู๊

“เสียวหว่าน หนูไม่กลัวสักนิดเลยจริงๆ เหรอ?”

หวางจ้านถามอย่างสงสัยพอสมควร

เฝิงเสียวหว่านกะพริบตา แต่มึนงงครู่หนึ่ง พูดแบบสงสัย “ทำไมหนูต้องกลัวด้วยล่ะคะ?”

“พี่หยางก็อยู่ตรงข้ามกับคลินิกอ้ายหมิน ที่นี่คือเมืองจิ่วโจวของพี่หยาง จะมีใครทำร้ายหนูได้กันคะ?”

ฟังคำพูดของเฝิงเสียวหว่านแล้ว หวางจ้านถึงตอบสนองเข้ามา ไม่ใช่ว่าเฝิงเสียวหว่านใจกล้าบ้าบิ่น แต่ว่าเธอไว้ใจต่อหยางเฉินแบบไร้เงื่อนไข

หวางจ้านมองทางเยี่ยนเฉินกรุ๊ปด้านตรงข้ามโดยจิตใต้สำนึก บนหน้าค่อนข้างเคร่งขรึม ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงรู้สึกเป็นกังวลแทนราชวงศ์หลงฉับพลัน

ถึงแม้จะโดนราชวงศ์ตามฆ่า แต่โดยเฉพาะเขาเติบโตที่ราชวงศ์มาตั้งแต่เด็ก บางทีก็มากบางทีก็น้อย เขายังคงมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อราชวงศ์หลง

ถ้าไม่ใช่ความไร้หัวใจของราชวงศ์หลง ต่อให้เขาต้องตาย ก็คงสู้เพื่อราชวงศ์หลง

ตอนนี้เอง หยางเฉินเดินเข้ามาในคลินิกกะทันหัน

“คุณหยาง!”

หวางจ้านรีบลุกขึ้นยืน พูดจาอย่างซาบซึ้งใจที่สุด “คุณหยางช่วยชีวิตผมไว้อีกครั้งหนึ่งแล้ว ชาตินี้กลัวว่าจะไม่มีทางชดใช้บุญคุณของคุณหยางได้แน่!”

หยางเฉินหัวเราะส่ายหน้าแล้ว หลังมองหวางจ้านอย่างละเอียดครู่หนึ่ง จึงหัวเราะบอกว่า “ดูแล้ว คุณฟื้นตัวได้ไม่เลวเลย อย่างน้อยสภาพจิตใจดีขึ้นมาก”