The king of War นิยาย บท 1145

หวางจ้านพยักหน้า “ล้วนเป็นฝีมือการแพทย์อันเก่งกาจของเสียวหว่าน ต่อให้เป็นหมอวิเศษของราชวงศ์ ก็คงไม่อาจทำให้ผมลุกขึ้นยืนได้ใหม่ในเวลาสั้นขนาดนี้ครับ”

เฝิงเสียวหว่านหัวเราะนิดหน่อย “สมรรถภาพร่างกายของคุณปู่จ้านเดิมทีดีมากอยู่แล้วค่ะ ฟื้นตัวเร็วขนาดนี้ สาเหตุใหญ่ส่วนหนึ่ง เกี่ยวข้องกับร่างกายของคุณปู่จ้านค่ะ”

เธอไม่ได้ถ่อมตัว แต่ว่าอธิบายความจริงเรื่องหนึ่ง

หวางจ้านในฐานะหนึ่งในผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งห้าแห่งราชวงศ์หลง สมรรถภาพร่างกายจะแย่ได้อย่างไรเล่า?

หยางเฉินถึงมองทางเฝิงเสียวหว่านถามว่า “เสียวหว่าน เธอไม่เป็นไรนะ?”

เฝิงเสียวหว่านส่ายหน้าแล้ว “มีพี่หยางอยู่ ฉันก็ไม่กลัว!”

ในใจหยางเฉินทอดถอนใจพอสมควร ตอนแรกหมอเทวดาเฝิงใช้การตายของตนเอง มาฝากฝังเสียวหว่านให้ตนเอง เดิมทีเพราะอยู่ข้างกายตนเองจะเป็นการเพิ่มภาระอย่างหนึ่ง

กลับนึกไม่ถึงว่า เดิมทีนี่ไม่ใช่ภาระ แต่ว่าเป็นลูกสุดที่รักคนหนึ่ง

เมื่อสักครู่นี้ ฉินยีวิ่งไปที่ห้องทำงานของเขาอย่างตื่นเต้น ดึงขากางเกงของตนเองขึ้นมาโดยเร็ว บอกหยางเฉินแบบตื่นเต้นว่า รอยแผลเป็นบนหัวเข่าของหล่อน หายไปเกือบครึ่งแล้ว

ถึงแม้จะเป็นหยางเฉิน ก็ตื่นตกใจเช่นกัน

ทันใดนั้นเขาสามารถเข้าใจได้ว่า ทำไมหลังจากลั่วปิงพบว่าประสิทธิภาพของยาทาตัวนี้ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ถึงไปหาตนเองอย่างรีบร้อนขนาดนั้น

เพราะยาทานี้ ประสิทธิภาพมหัศจรรย์เหลือเกินจริงๆ

ว่ากันว่ากลุ่มผู้เชี่ยวชาญของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปประเมินค่า คำนวณแนวโน้ม ถ้าเกิดยาทาประเภทนี้เข้าตลาด ประเมินแนวโน้มว่ายอดขายคงทะลุถึงระดับล้านล้าน

ประเด็นคือ ต้นทุนของทายาประเภทนี้ต่ำเหลือเกิน ย่อมสามารถกวาดเรียบทั้งตลาดได้เป็นแน่

ไม่กี่วันก่อนหวางจ้านเพิ่งหนีมาที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป ตอนนั้นเขาหายใจแผ่วเบา แม้กระทั่งหยางเฉินยังคิดว่า หวางจ้านจะต้องตายแน่

แต่ว่าวันนี้ หวางจ้านสามารถลงเตียงเดินเหินได้แล้ว

ไม่เพียงแค่นั้น หยางเฉินยังสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าภายในร่างกายของหวางจ้าน แอบมีกลิ่นอายวิถีบู๊

นี่ได้เพียงอธิบายว่า รากฐานวิถีบู๊ของหวางจ้านโดยพื้นฐานฟื้นตัวกลับมาแล้ว อนาคตจะกลับไปสู่แดนเทพอีกครั้ง ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีความหวัง

ส่วนทุกอย่างนี้ ล้วนเป็นเพราะมีเฝิงเสียวหว่านอยู่

“พี่หยาง พี่กับคุณปู่จ้านคุยกันไปก่อน ฉันจะไปทำงานแล้ว!”

เฝิงเสียวหว่านหัวเราะอยู่บอกไปสักหน่อย จากนั้นไปยังห้องเล็กที่ด้านในสุด

“คุณหยางครับ ผมสามารถถามท่านคำถามหนึ่งได้หรือเปล่า?”

หลังเฝิงเสียวหว่านออกไป หวางจ้านก็เอ่ยปากถามทันใด

“คุณถามมา!”

หยางเฉินพยักหน้า

“ผมอยากรู้ว่า ท่านเป็นจอมพลของชายแดนเหนือแห่งกองยุทธการหรือไม่ เทพสงครามแห่งชายแดนเหนือที่คนเดียวสามารถสู้ได้ครึ่งประเทศในตำนานคนนั้น หยางปูไป้?”

ตอนที่หวางจ้านถามประโยคนี้ออกมา สีหน้าประหม่าไร้ที่เปรียบ จ้องหยางเฉินดวงตาไม่กะพริบ

หยางเฉินตะลึงนิดหนึ่ง ถึงหัวเราะแล้วบอกว่า “ผมมาจากชายแดนเหนือ หม่าชาวเพื่อนสนิทของผมก็มาจากชายแดนเหนือ!”

ดูขึ้นมา เขาตอบไม่ตรงคำถาม แต่ทว่าคำตอบอันนี้ กลับทำให้หวางจ้านตกใจค้างถึงที่สุด สีหน้าฮึกเหิมขึ้นมาอย่างยิ่ง

“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง! ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง!”

หวางจ้านพูดอย่างตื่นเต้น

หยางเฉินและหม่าชาวล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งที่ออกมาจากชายแดนเหนือ นี่ก็ให้คำตอบเขาได้แล้ว

ถ้าหยางเฉินไม่ใช่จอมพลแห่งชายแดนเหนือ อายุน้อยแบบนี้ จะครอบครองความสามารถวิถีบู๊ที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร?

แต่ว่าหลังจากตื่นเต้น บนหน้าหวางจ้านเพิ่มความกังวลขึ้นอีกระดับหนึ่ง แล้วเอ่ยทันใด “คุณหยางครับ มีสักวันหนึ่ง ระหว่างท่านกับราชวงศ์หลง จะระเบิดความขัดแย้งใหญ่ขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่าครับ?”

รอยยิ้มบนหน้าของหยางเฉินค่อยๆ เลือนหาย พูดด้วยท่าทางนิ่งสงบ “นี่ต้องดูราชวงศ์หลงแล้ว ผมหยางเฉินไม่ยอมทำลายความมั่นคงของจิ่วโจวในตอนนี้ลง ดังนั้นไม่ว่าตระกูลเดอะคิงก็ดี ราชวงศ์ก็ตาม ขอเพียงไม่ล้ำเส้นแบ่งของผม ผมสามารถไม่ถือสาพวกเขาได้”

“ผมเข้าใจแล้วครับ!”

หวางจ้านพยักหน้า ตอนที่มองทางหยางเฉิน ในสายตามีความรู้สึกเคารพเพิ่มขึ้นมา

ไม่เสียแรงที่เป็นผู้แข็งแกร่งที่เดินมาจากกองยุทธการ ช่างเป็นผู้มีเมตตาตามคาด

ส่วนหยางเฉินพูดประโยคนี้มา ก็ทำให้เขาวางใจลงไม่น้อย