The king of War นิยาย บท 1145

หวางจ้านพยักหน้า “ล้วนเป็นฝีมือการแพทย์อันเก่งกาจของเสียวหว่าน ต่อให้เป็นหมอวิเศษของราชวงศ์ ก็คงไม่อาจทำให้ผมลุกขึ้นยืนได้ใหม่ในเวลาสั้นขนาดนี้ครับ”

เฝิงเสียวหว่านหัวเราะนิดหน่อย “สมรรถภาพร่างกายของคุณปู่จ้านเดิมทีดีมากอยู่แล้วค่ะ ฟื้นตัวเร็วขนาดนี้ สาเหตุใหญ่ส่วนหนึ่ง เกี่ยวข้องกับร่างกายของคุณปู่จ้านค่ะ”

เธอไม่ได้ถ่อมตัว แต่ว่าอธิบายความจริงเรื่องหนึ่ง

หวางจ้านในฐานะหนึ่งในผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งห้าแห่งราชวงศ์หลง สมรรถภาพร่างกายจะแย่ได้อย่างไรเล่า?

หยางเฉินถึงมองทางเฝิงเสียวหว่านถามว่า “เสียวหว่าน เธอไม่เป็นไรนะ?”

เฝิงเสียวหว่านส่ายหน้าแล้ว “มีพี่หยางอยู่ ฉันก็ไม่กลัว!”

ในใจหยางเฉินทอดถอนใจพอสมควร ตอนแรกหมอเทวดาเฝิงใช้การตายของตนเอง มาฝากฝังเสียวหว่านให้ตนเอง เดิมทีเพราะอยู่ข้างกายตนเองจะเป็นการเพิ่มภาระอย่างหนึ่ง

กลับนึกไม่ถึงว่า เดิมทีนี่ไม่ใช่ภาระ แต่ว่าเป็นลูกสุดที่รักคนหนึ่ง

เมื่อสักครู่นี้ ฉินยีวิ่งไปที่ห้องทำงานของเขาอย่างตื่นเต้น ดึงขากางเกงของตนเองขึ้นมาโดยเร็ว บอกหยางเฉินแบบตื่นเต้นว่า รอยแผลเป็นบนหัวเข่าของหล่อน หายไปเกือบครึ่งแล้ว

ถึงแม้จะเป็นหยางเฉิน ก็ตื่นตกใจเช่นกัน

ทันใดนั้นเขาสามารถเข้าใจได้ว่า ทำไมหลังจากลั่วปิงพบว่าประสิทธิภาพของยาทาตัวนี้ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ถึงไปหาตนเองอย่างรีบร้อนขนาดนั้น

เพราะยาทานี้ ประสิทธิภาพมหัศจรรย์เหลือเกินจริงๆ

ว่ากันว่ากลุ่มผู้เชี่ยวชาญของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปประเมินค่า คำนวณแนวโน้ม ถ้าเกิดยาทาประเภทนี้เข้าตลาด ประเมินแนวโน้มว่ายอดขายคงทะลุถึงระดับล้านล้าน

ประเด็นคือ ต้นทุนของทายาประเภทนี้ต่ำเหลือเกิน ย่อมสามารถกวาดเรียบทั้งตลาดได้เป็นแน่

ไม่กี่วันก่อนหวางจ้านเพิ่งหนีมาที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป ตอนนั้นเขาหายใจแผ่วเบา แม้กระทั่งหยางเฉินยังคิดว่า หวางจ้านจะต้องตายแน่

แต่ว่าวันนี้ หวางจ้านสามารถลงเตียงเดินเหินได้แล้ว

ไม่เพียงแค่นั้น หยางเฉินยังสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าภายในร่างกายของหวางจ้าน แอบมีกลิ่นอายวิถีบู๊

นี่ได้เพียงอธิบายว่า รากฐานวิถีบู๊ของหวางจ้านโดยพื้นฐานฟื้นตัวกลับมาแล้ว อนาคตจะกลับไปสู่แดนเทพอีกครั้ง ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีความหวัง

ส่วนทุกอย่างนี้ ล้วนเป็นเพราะมีเฝิงเสียวหว่านอยู่

“พี่หยาง พี่กับคุณปู่จ้านคุยกันไปก่อน ฉันจะไปทำงานแล้ว!”

เฝิงเสียวหว่านหัวเราะอยู่บอกไปสักหน่อย จากนั้นไปยังห้องเล็กที่ด้านในสุด

“คุณหยางครับ ผมสามารถถามท่านคำถามหนึ่งได้หรือเปล่า?”

หลังเฝิงเสียวหว่านออกไป หวางจ้านก็เอ่ยปากถามทันใด

“คุณถามมา!”

หยางเฉินพยักหน้า

“ผมอยากรู้ว่า ท่านเป็นจอมพลของชายแดนเหนือแห่งกองยุทธการหรือไม่ เทพสงครามแห่งชายแดนเหนือที่คนเดียวสามารถสู้ได้ครึ่งประเทศในตำนานคนนั้น หยางปูไป้?”

ตอนที่หวางจ้านถามประโยคนี้ออกมา สีหน้าประหม่าไร้ที่เปรียบ จ้องหยางเฉินดวงตาไม่กะพริบ

หยางเฉินตะลึงนิดหนึ่ง ถึงหัวเราะแล้วบอกว่า “ผมมาจากชายแดนเหนือ หม่าชาวเพื่อนสนิทของผมก็มาจากชายแดนเหนือ!”

ดูขึ้นมา เขาตอบไม่ตรงคำถาม แต่ทว่าคำตอบอันนี้ กลับทำให้หวางจ้านตกใจค้างถึงที่สุด สีหน้าฮึกเหิมขึ้นมาอย่างยิ่ง

“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง! ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง!”

หวางจ้านพูดอย่างตื่นเต้น

หยางเฉินและหม่าชาวล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งที่ออกมาจากชายแดนเหนือ นี่ก็ให้คำตอบเขาได้แล้ว

ถ้าหยางเฉินไม่ใช่จอมพลแห่งชายแดนเหนือ อายุน้อยแบบนี้ จะครอบครองความสามารถวิถีบู๊ที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร?

แต่ว่าหลังจากตื่นเต้น บนหน้าหวางจ้านเพิ่มความกังวลขึ้นอีกระดับหนึ่ง แล้วเอ่ยทันใด “คุณหยางครับ มีสักวันหนึ่ง ระหว่างท่านกับราชวงศ์หลง จะระเบิดความขัดแย้งใหญ่ขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่าครับ?”

รอยยิ้มบนหน้าของหยางเฉินค่อยๆ เลือนหาย พูดด้วยท่าทางนิ่งสงบ “นี่ต้องดูราชวงศ์หลงแล้ว ผมหยางเฉินไม่ยอมทำลายความมั่นคงของจิ่วโจวในตอนนี้ลง ดังนั้นไม่ว่าตระกูลเดอะคิงก็ดี ราชวงศ์ก็ตาม ขอเพียงไม่ล้ำเส้นแบ่งของผม ผมสามารถไม่ถือสาพวกเขาได้”

“ผมเข้าใจแล้วครับ!”

หวางจ้านพยักหน้า ตอนที่มองทางหยางเฉิน ในสายตามีความรู้สึกเคารพเพิ่มขึ้นมา

ไม่เสียแรงที่เป็นผู้แข็งแกร่งที่เดินมาจากกองยุทธการ ช่างเป็นผู้มีเมตตาตามคาด

ส่วนหยางเฉินพูดประโยคนี้มา ก็ทำให้เขาวางใจลงไม่น้อย

อย่างน้อยอธิบายว่า ขอเพียงราชวงศ์หลงไม่เป็นฝ่ายวอนหาที่ตาย ความขัดแย้งระหว่างหยางเฉินและราชวงศ์หลง ก็จะไม่ระเบิดขึ้นอีก

แต่ในตอนนี้ ประตูข้างนอกมีเสียงเบรกรถลอยมา ในขณะเดียวกัน ยังตามมาด้วยกลิ่นอายวิถีบู๊ที่ยิ่งใหญ่สองสามอัน

ชั่วขณะนั้นหวางจ้านสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ เพราะเขารู้ว่าผู้มาเยือนคือใคร

เมื่อสักครู่ยังกังวลอยู่ว่าหยางเฉินจะเกิดความขัดแย้งระหว่างราชวงศ์หรือไม่ ผลปรากฏว่าครั้งนี้ ราชวงศ์หลงมีคนมาเพิ่มขึ้นแล้ว

หยางเฉินขมวดคิ้วขึ้นมา ในสายตามีแรงอาฆาตแวววาวนิดๆ แวบผ่าน “ฉันวางมีดฆ่าสัตว์ลงแล้ว แต่ศัตรูกลับอยากบีบให้ฉันหยิบมีดฆ่าสัตว์ขึ้นมา!”

เพิ่งพูดจบลง ภาพคนสามคนก็รีบเข้ามาทันที

“หลงเฉียน หลงคุน คาดไม่ถึงพวกนายกล้ามาที่นี่!”

หวางจ้านระเบิดอารมณ์โมโหในชั่วพริบตา ขวางอยู่หน้าหยางเฉินโดยตรง

“ตึก!”

“ตึก!”

“ตึก!”

วินาทีต่อมา เรื่องราวที่ทำให้หวางจ้านตกตะลึงพรึงเพริดเกิดขึ้นแล้ว เห็นเพียงภาพคนสามคน คุกเข่าทั้งสองข้างลงพื้นกันหมด

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกไม่อยากเชื่อมากที่สุดคือ แม้แต่หลานชายคนโตของหลงหวง หลงเทียนหยู่ ก็คุกเข่าลงแทบเท้าของหยางเฉินเช่นกัน

“พวก......พวกนายนี่คือเล่นไม้ไหนกันอยู่?”

หวางจ้านสอบถามแบบพูดติดอ่าง

“คุณหยาง ก่อนหน้านี้เป็นผมวิสัยทัศน์สั้น ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เพราะความอวดดีในฐานะตัวเองเป็นหลานชายคนโตของราชวงศ์หลง อยากจะเป็นศัตรูกับคุณหยาง”

“ขอคุณหยางยกโทษให้ด้วยครับ!”

หลงเทียนหยู่พูดจาแบบสัตย์จริงสุดๆ

เวลานี้ เขายังมีความยโสโอหังแบบเมื่อวานที่ไหน?

มีเพียงความเคารพยำเกรงที่เผชิญหน้าผู้แข็งแกร่ง ยังมีความเคียดแค้นสักนิดที่ไหน?

เห็นหลงเทียนหยู่ที่กำลังทำหน้าตาเคารพนับถือ และคุกเข่าตรงหน้าตนเอง หยางเฉินก็แปลกใจอย่างมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เขาเจอหลงเทียนหยู่ในครั้งแรก ช่างแตกต่างกับตอนนี้มากเหลือเกินจริงๆ

หวางจ้านอึ้งทึ่งตั้งนาน ถึงเหมือนจะตอบสนองเข้ามา คนเหล่านี้มาเพื่ออะไรกัน

เขาหัวเราะเยาะขึ้นกะทันหัน “ทำไมกัน? องค์ชายเข้าใจแล้วเหรอว่า อยากจะฟื้นฟูรากฐานวิถีบู๊ ได้แต่มาที่คลินิกอ้ายหมิน ดังนั้นจึงคิดจะกล้ำกลืนความอัปยศอดสู มาแลกกับความเห็นใจของคุณหยาง จากนั้นขอร้องเสียวหว่านให้ลงมือรักษา?”

“หวางจ้าน นายหุบปากไปเลย! องค์ชายทำเรื่องอะไร ยังไม่ถึงขั้นที่นายจะมาวิจารณ์มั่วๆ!”

หลงเฉียนโมโหเดือดดาลทันที ตะคอกใส่หวางจ้าน

หลงคุนยักคิ้วขึ้น ตำหนิไปทางหลงเฉียน “นายก็หุบปากไปให้ฉันด้วย!”

วันนี้พวกเขามาหาหยางเฉิน อยากจะได้รับความเห็นใจของหยางเฉินจริงๆ จากนั้นแลกมาด้วยเฝิงเสียวหว่านลงมือช่วยรักษา

แน่นอนว่า จุดที่สำคัญยิ่งกว่า เป็นเพราะพวกเขารู้สถานะของหยางเฉินแล้ว

บุคคลยิ่งใหญ่ระดับแบบนี้ เป็นถึงระดับเดียวกับหลงหวง ถึงแม้หลงหวงมาเจอหยางเฉิน ก็ยังต้องไว้หน้าเขาบ้าง

นับภาษาอะไรกับพวกเขาที่เป็นผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์หลงเหล่านี้

หลงเทียนหยู่หน้าไม่เปลี่ยนสี มองทางหยางเฉินแล้วพูดว่า “คุณหยาง ผมยอมรับ มายอมรับผิดต่อท่าน และอยากจะได้รับการรักษาของเฝิงเสียวหว่านจริงๆ ครับ”

“แต่ว่า ผมเพียงแค่รอคอย ต่อให้เฝิงเสียวหว่านปฏิเสธการรักษา ผมคงแค่เสียใจอยู่บ้าง แค่นี้เท่านั้น และจะไม่โกรธเกลียดคุณหยางในใจเลย”

“ที่มาวันนี้ นอกจากขอโทษต่อคุณหยางแล้ว ยังอยากจะแสดงความซาบซึ้งใจ”

หยางเฉินมองหลงเทียนหยู่เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ความซาบซึ้งใจ? องค์ชายหลงอยากขอบคุณผม ที่ไม่ได้ลงมือฆ่าคนงั้นเหรอ?”

ใครจะรู้ หลงเทียนหยู่พยักหน้าจริงแล้วอย่างคาดไม่ถึง พูดจาด้วยท่าทางจริงใจ “ด้วยวิธีการเหนือชั้นของคุณหยาง ถ้าอยากจะฆ่าผมคงง่ายดายมาก แต่ว่าท่านก็ไม่ได้ทำ”

“ไม่เพียงแค่ไม่ได้ฆ่าผม ยังปล่อยหลงคุนไปด้วย ไม่ว่าอย่างไร พวกเราราชวงศ์หลง ล้วนติดหนี้ท่านสองชีวิต”

พูดจบ สายตาเขาตกไปบนตัวหวางจ้านทันใด “พูดให้ถูกต้อง น่าจะสามชีวิต!”

“เหอะ!”

หวางจ้านทำเสียงเย็นชา ไม่ได้ตอบรับ