เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 48

เมื่อเซียวหยางกลับไปที่แผนกขาย มันก็เลยเวลาทำงานไปแล้ว แต่เขาก็ต้องประหลาดใจที่พบว่าไม่มีใครอยู่ที่โต๊ะทำงานของจูเจียนเฉียง

เขาถามเพื่อนร่วมงานที่ข้างๆ เพื่อนร่วมงานบอกว่าไม่เห็นจูเจียนเฉียง

“เจ้าหมอนี่ไปไหน? เมื่อวานยังบ่นกับฉันเรื่องรางวัลความขยัน วันนี้ก็ขาดงานแล้วเหรอ?”

อยู่ว่างๆไม่มีอะไรทำ เซียวหยางโทรหาแผนกลอจิสติกส์ และถามหญิงสาวในแผนกลอจิสติกส์ แต่ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าวันนี้จูเจียนเฉียงลางาน

เซียวหยางก็เพิกเฉย และเล่นเกมบนคอมพิวเตอร์ต่อไป

ในพริบตาเป็นเวลากลางคืน เย่หยุนซูทำโอทีที่ชั้น27 คราวนี้เย่หยุนซูเรียนรู้ที่จะฉลาด สั่งอาหาร แต่ที่น่าเศร้าคือ ไม่ได้สั่งเผื่อเซียวหยาง

เซียวหยางลูบท้องของตัวเอง เดินลงไปชั้นล่าง และเดินมาที่แผงขายบาร์บีคิวโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเสิ่นอ้าวจวินซึ่งเป็นเถ้าแก่เนี้ยเห็นเซียวหยาง และนึกถึงฉากซึ้งๆที่เคยมีกับเซียวหยาง ใบหน้าที่สะสวยของเธอก็ดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย

“ยังคงเหมือนเดิมไหม? บะหมี่เกี้ยวน้ำ?

“บะหมี่เกี้ยวน้ำไม่เอาล่ะ สั่งเสียบไม้ย่างกับเบียร์เย็นๆสองขวด”

ยังมีเวลาเหลือเยอะกว่าเย่หยุนซูจะเลิกงาน เซียวหยางวางแผนจะออกมาสูดอากาศข้างนอก

“ทำไมคุณถึงมาคนเดียวตลอด เมื่อไหร่คุณจะพาแฟนมา ฉันจะเลี้ยงคุณเอง” เสิ่นอ้าวจวินพูดด้วยรอยยิ้ม

“ผมกลัวว่าถ้าพาเธอมาที่นี่ ถ้าเธอเห็นเถ้าแก่เนี้ยเดี๋ยวจะหึงหวง” เซียวหยางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ให้ตายเถอะ พูดแต่เรื่องไร้สาระ” เสิ่นอ้าวจวินกลอกตา ยิ้มแล้วบอกให้คนในครัวไปเตรียมตัว

ในขณะนี้ เสิ่นอ้าวจวินได้รับสายโทรศัพท์ ใบหน้าที่สวยงามแสดงความตื่นตระหนก

ราวกับกำลังคาดการณ์ไว้แล้วว่าจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น เซียวหยางบังเอิญมาเห็นฉากนี้

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเสิ่นอ้าวจวิน

“สวัสดีค่ะคุณคือผู้ปกครองของหลี่เมิ่งนีใช่ไหม เมิ่งนีเป็นลมอยู่ในหอพัก คุณรีบมาดูหน่อย”เสียงตามสายคือเสียงของครูผู้หญิงซึ่งมีความรีบร้อนและวิตกกังวล

อะไรนะ?

ใบหน้าสวยของเสิ่นอ้าวจวินเปลี่ยนไป เขาเซจนเกือบล้ม เซียวหยางรีบพยุงขึ้นมา

เป็นไปตามคาด!

เสิ่นอ้าวจวินพูดอย่างกระวนกระวาย “รีบเรียกรถพยาบาล ฉันจะรีบมาเดี๋ยวนี้”

หลังจากพูดฝากฝังทางโทรศัพท์เรียบร้อย เสิ่นอ้าวจวินก็วางหูโทรศัพท์ แล้วเตรียมไปที่ถนนเพื่อเรียกรถแท็กซี่

แต่บังเอิญตอนนี้เป็นช่วงเย็นซึ่งเป็นช่วงพิคที่สุด เรียกแท็กซี่ยากมาก โบกมือเรียกแท็กซี่ตั้งนาน แต่ไม่มีคันไหนหยุดเลย ทำให้เสิ่นอ้าวจวินใจร้อนจนกระทืบเท้า

“เกิดอะไรขึ้น?” เซียวหยางถามอย่างสงสัย

แม้ว่าวันนั้นจะเจอนักเลง สีหน้าเธอก็ไม่เปลี่ยนเช่นนี้ เป็นไปได้ไหมที่บ้านเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น?

“ลูกสาวของฉันเป็นลมอยู่ที่โรงเรียน ฉันต้องไปที่นั่นทันที แต่เรียกแท็กซี่ไม่ได้ ฉันกังวลมาก”

เซียวหยางเลิกคิ้ว คิดไม่ถึงว่าเสิ่นอ้าวจวินจะมีลูกสาวแล้ว แต่ก็ไม่น่าแปลกใจ จูเจียนเฉียงเคยพูดว่าสามีของเธอเสียชีวิตแล้ว และเป็นเรื่องปกติที่ผู้หญิงแต่งงานแล้วจะมีลูก

การช่วยชีวิตผู้คนก็เหมือนการดับไฟ เซียวหยางตบไหล่ของเธอแล้วพูดว่า “รอผมที่นี่ อย่าไปไหน เดี๋ยวผมจะรีบกลับมา”

“เฮ้ คุณจะไปไหน?”

เสิ่นอ้าวจวินตะโกนเรียก และร่างของเซียวหยางก็เดินผ่านฝูงชนไปแล้ว