เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 45

จูเจียนเฉียงตกตะลึงไปนานแล้ว ไม่กล้าขยับเขยื้อน

ในขณะนี้ เซียวหยางก้าวไปข้างหน้า มีเสียงเตะดังตูม ก็เตะสุนัขเบตัน มาสทิฟฟ์น้ำหนักร้อยโลกระเด็นออกไป

อู้วอ้ว……เจ้าสุนัขทิเบตันมาสทิฟฟ์ล้มลงกับพื้นและร้องโหยหวนอย่างน่าสังเวช

ซ่างเปียวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เจ้าหมอนี้กล้าเตะสุนัขที่ตัวเองรักมาก!

เขาไม่ได้โง่ ชั่วขณะเขารู้ทันทีว่าเซียวหยางมีความเก่งกาจ เตะเพียงครั้งเดียวก็สามารถเตะสุนัขพันธุ์ทิเบตันมาสทิฟฟ์กระเด็นออกไปซึ่งมันมีไม่กี่คนที่สามารถทำเช่นนี้ได้

แต่เขาเป็นหัวหน้าใหญ่แห่งเฉิงหนาน และการต่อต้านเขา คือการหาที่ตายชัดๆ

นอกจากนี้ เขามีลูกน้องที่อยู่เคียงข้างถึงสิบคน จะไปกลัวมันทำไม

ในขณะที่ซ่างเปียวกำลังจะสั่งลูกน้องเข้าโจมตีพร้อมกัน ก็ได้ยินเซียวหยางพูด

“คนไม่กี่คนมันไม่พอ ทางที่ดีบอกให้ลูกน้องของแกออกมาให้หมดดีกว่า!”

ซ่างเปียวมองไปที่เซียวหยางแล้วครุ่นคิด ไอ้หนุ่ม ช่างเป็นคนที่ทะนงตัวจริงๆ

ซ่างเปียวสะบัดแขน “แม่งแย่แล้ว เป็นผู้ชาย แกกำลังหาที่ตายเองอย่าโทษว่าฉันโหดเหี้ยมเกินไปล่ะ ลูกน้องทั้งหลาย ออกมาให้หมด!”

ในเวลาอันรวดเร็ว ก็มีคนสิบกว่าคนวิ่งออกมาจากโกดังและโรงงานที่อยู่ใกล้เคียง

ในมือของคนเหล่านี้ต่างมีอาวุธ ท่อเหล็กกัลวาไนซ์ ค้อนเหล็ก ไม้เบสบอล กลุ่มคนที่ดุดันเหล่านี้ต่างล้อมเซียวหยางกับจูเจียนเฉียงไว้

จูเจียนเฉียงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก และมองไปที่เซียวหยางราวกับขอความช่วยเหลือ

แม่งเอ้ย เขาและเซียวหยางได้ฝึกฝนเพียงวันเดียว และต้องเผชิญกับการต่อสู้แบบนี้ เขายังไม่ได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้เลยสักนิด

เซียวหยางยืนอย่างภาคภูมิใจ ดวงตาที่คมกริบกวาดไปทั่วใบหน้าของทุกคน

ในเวลานี้ ผู้ชายที่มีท่อเหล็ก คนแรกที่จะตีคือหัวของเซียวหยาง แต่ในขณะที่เขากำลังยกท่อเหล็กขึ้น เซียวหยางก็กระโดดเตะ

ชั่วขณะชายคนนั้นถูกเตะจนปลิวออกไป ต้องชนกับชายร่างใหญ่ถึงสองคนกถึงจะหยุดได้

ชั่วพริบตาท่อเหล็กก็ตกอยู่ในมือของเซียวหยาง เซียวหยางครุ่นคิดแวบหนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มเย้ยหยัน แล้วพุ่งเข้าไปในฝูงชนเอง

ร่างกายของเซียวหยาง เหมือนงูว่ายน้ำ ว่ายอยู่ท่ามกลางฝูงชนอย่างอิสระ

จุดที่ท่อเหล็กผ่าน จะมีคนล้มลงกับพื้น กุมหัวแน่น เลือดไหลออกจากหัว

ผู้ชายที่ถือค้อนเหล็กเลือกท่อเหล็กแข็งที่เซียวหยางถือ ยกค้อนเหล็กสูงเพื่อเผชิญกับท่อเหล็กกัลวาไนซ์ที่ฟาดลงมา

เมื่อมีเสียงเตี๊ยง ค้อนเหล็กก็ตกลงพื้น ชายร่างใหญ่ก็ร้องลั่นอย่างน่าสมเพช ระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้แตกเป็นเสี่ยงๆ และแขนก็สูญเสียความรู้สึกในการรับรู้

ทันใดนั้น ถูกท่อเหล็กของเซียวหยางฟาดจนล้ม

เซียวหยางรู้สึกโกรธ ท่อเหล็กในมือ ราวกับเคียวที่อันตรายถึงชีวิต บินขึ้นและลง กวาดล้างศัตรูนับพัน

เจ็ดคนติดต่อกัน ถูกท่อเหล็กเกี่ยวจนล้มลงและส่งเสียงร้องโหยหวน ต้นขา ซี่โครง และแขนของพวกเขาหักหมด

หลังจากจัดการไอ้พวกนี้แล้ว เซียวหยางก็โยนท่อเหล็กที่เปื้อนด้วยเลือดลงบนพื้น ตบมือ แล้วเดินไปหาซ่างเปียวและชายร่างใหญ่สองสามคนที่ปกป้องเขา

ซ่างเปียวรู้สึกมึนงง และเหงื่อก็ไหลออกมาตามแผ่นสันหลัง

เขาเป็นผู้มีพลังอำนาจอยู่ในเฉิงหนานมานานหลายปี ไม่เคยเจอนิสัยที่โหดเหี้ยมเช่นนี้?

ยอดฝีมือสิบคน ในเวลาไม่กี่วินาทีก็ถูกเขาจัดการจนล้มพับกับพื้น และทิเบตัน มาสทิฟฟ์ที่เขารัก ในขณะนี้ก็ล้มลงกับพื้น น้ำลายฟูมปาก จะเป็นหรือตายเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้

ผู้ชายคนนี้ โหดเหี้ยมเกินไป

เมื่อเห็นเซียวหยางเดินไปหาเขาด้วยเจตนาฆ่า ทันใดนั้นซ่างเปียวก็รู้สึกว่าขาของเขาอ่อนแรงเล็กน้อย ผลักผู้คนที่อยู่รอบตัวเขาออกไป และพูดอย่างเย็นชา

“พวกนายมัวนิ่งอึ้งอยู่ทำไมวะ แม่งเอ้ยออกไปสู้สิ ออกไป!”

เมื่อลูกน้องหลายคนเห็นดวงตาที่มีเจตนาฆ่าของเซียวหยาง จะมีความกล้าออกไปสู้ได้ไง สู้แล้วก็เหมือนหาที่ตาย ดังนั้นชั่วขณะพวกเขาจึงวิ่งหนีทันที

เซียวหยางไม่ปล่อยให้พวกเขามีโอกาสหลบหนี ชั่วพริบตาก็มาถึงด้านหน้า และด้วยเสียงหมัดที่ทุบลงไปไม่กี่หมัด ก็จัดการคนพวกนี้อย่างราบคาบ

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เขาก็อยู่ตรงหน้าซ่างเปียวแล้ว

โตจนป่านนี้ซ่างเปียวยังไม่เคยต้องทนรับเรื่องไร้สาระแบบนี้ แล้วจะทำยังไงได้

ใครให้คนที่อยู่เบื้องหลังคือเซียวหยาง ฝีมือของเจ้าหมอนั่น ถึงจะมีสิบคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

ซ่างเปียวได้แต่ยอมรับว่าตัวเองโชคร้าย ก้มหน้าลง และพูดอย่างไม่เต็มใจ

“คุณเก่งมาก ผมยอมแพ้”

จูเจียนเฉียงภูมิใจมาก และดูพอใจกับคำตอบนี้มาก

ในขณะที่ซ่างเปียวคิดว่าสามารถผ่านพ้นวิฤกนี้ จู่ๆจูเจียนเฉียงก็กำหมัดแน่น มีเสียงดังตูม ชกเขาหนึ่งหมัด กระแทกเข้าที่จมูกของเขาพอดี

“ให้ตายเถอะ ฉันรู้ว่านายไม่พอใจ ฉันขอบอกนาย ตัวต่อตัวฉันสามารถทุบนายให้ตายอย่างน่าสมเพช แกเชื่อไหม”

จมูกของซ่างเปียวเหมือนอ่างย้อมผ้า เต็มไปด้วยรสชาติที่หลากหลาย และพยักหน้าซ้ำๆ “ฉันเชื่อ ฉันเชื่อ!”

“ค่อยยังชั่วหน่อย รีบคืนเงิน หนึ่งล้าน ขาดไปหนึ่งสลึง พี่เจียนเฉียงไม่เห็นด้วยแน่!”

ซ่างเปียวกำลังบ่นด่าในใจ แม่งเอ้ย เพื่อต้องการแสดงความสามารถของตัวเอง ไม่มีมูลความจริงเลย

แต่ก็ไม่มีหนทางอื่น อยู่ใต้ชายคาเดียวกันจึงจำเป็นต้องก้มหัวยอม ได้แต่ไปโอนเงินที่ตึกสำนักงาน

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย จูเจียนเฉียงหันไปมองเซียวหยางที่นั่งอยู่ในรถแล้วถาม

เซียวหยางพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ชั่วขณะจูเจียนเฉียงดีใจจนหุบปากไม่ลง เดินไปที่รถอย่างมีความสุข

“อาจารย์ ท่วงท่าของท่านเมื่อครู่นี้เท่ห์มาก ท่านจะสอนผมเมื่อไหร่?”

เซียวหยางอมยิ้มแล้วพูด “ขั้นแรกให้ฝึกฝนพื้นฐานให้แน่นก่อนแล้วค่อยเรียนกระบวนท่าต่างๆ มิฉะนั้นทั้งหมดก็เป็นแค่การแสดง น่าดูแต่ใช้ประโยชน์ไม่ได้”

จูเจียนเฉียงลูบมือ และพยักหน้าหลายครั้ง “เฮ้อ โอเค ฟังคำสั่งของอาจารย์”

จูเจียนเฉียงแอบสาบาน นับจากนี้ไป ไม่ว่าอาจารย์จะทำอะไร เขาจะเป็นผู้นำ นำหน้า ต่อหน้าอาจารย์จะประพฤติตัวดี