เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 44

ระหว่างทาง จูเจียนเฉียงขับรถ ความเร็วราวกับสายฟ้าแลบไม่มีอาการตื่นเต้นแม้แต่น้อย

มีเซียวหยางติดตาม การทวงหนี้เหมือนกับการไปเล่น

แค่อาจารย์ออกหมัดสามครั้งเตะสองทีก็สามารถจัดการพวกนักเลงเหล่านั้น บุคคลนี้แค่ออกหมัดก็ระเบิดคู่ต่อสู้ได้ มีผู้อาวุโสที่เก่งกาจเช่นนี้ไปด้วย ตัวเองจะไปกลัวทำไม

จูเจียนเฉียงยังคิดว่า สักครู่ตัวเองต้องนำหน้า เพื่อให้อาจารย์ดูผลงานที่ตัวเองฝึกซ้อมเมื่อวาน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็ยิ่งขับรถเร็วขึ้นเล็กน้อย

น่าจะประมาณสี่สิบนาที ทั้งสองก็มาถึงหน้าลานสวนอุตสาหกรรมเฉิงหนานแห่งหนึ่ง

ภายในลานมีอาคารสำนักงาน มีโรงงานครอบคลุมพื้นที่อย่างน้อยสองพันกว่า ตร.ม.

หน้าประตูยังมีสุนัขตัวใหญ่หลายตัว น้ำลายไหลนอนอาบแดดอย่างขี้เกียจ

หลังจากจอดรถแล้ว จูเจียนเฉียงก็มาถึงหน้าประตู และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เดินเข้ามาทันที

“มีธุระอะไร มาหาใคร?”

น้ำเสียงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้ไม่เป็นมิตรเลย เขาสวมหมวกเฉียง มีกระบองคล้องอยู่ที่เอว สองแขนยกขึ้น และมีรอยสักรูปเสือที่แขน

“พวกเรามาจากหยุนซู กรุ๊ป มาทวงหนี้?”

หยุนซู กรุ๊ป? ทวงหนี้?

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยิ้มอย่างเยาะเย้ย ไม่คาดคิดว่าจะมาจริงๆ

เขาหยิบเครื่องรับส่งวิทยุ กดแล้วพูดว่า “คนของหยุนซู กรุ๊ปมาแล้ว"

หลังจากหนึ่งนาที เครื่องรับส่งวิทยุทางนั้นบอกให้พวกเขาเข้ามา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพยักหน้า และเปิดประตูให้มีช่องทางเดิน

“โอเค เข้ามาเลย”

จูเจียนเฉียงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ในใจเขารู้สึกหวาดกลัว “อาจารย์ พวกเรา……พวกเราจะเข้าไปไหม?”

“ไม่เข้าไปแล้วจะทำอะไร ชมทิวทัศน์หรือไง” เซียวหยางโบกมือแล้วเดินเข้าไปในลานกว้างอย่างไม่แยแส

ทันทีที่ทั้งสองเข้ามา ประตูเหล็กขนาดใหญ่ก็ปิดทันที เช่นนี้แล้ว เซียวหยางและจูเจียนเฉียงก็เท่ากับถูกขังอยู่ในลานนี้ คิดอยากจะออกไปก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

เซียวหยางยิ้มอย่างดูถูก ขยับข้อมือแล้วเดินเข้าไปข้างในต่อ

ทันใดนั้น มีคนสิบคนเดินออกมาจากอาคารสำนักงาน หัวหน้าคือชายหัวโล้นเปลือยท่อนบน มีรอยสักรูปมังกรที่หน้าอก และมือซ้ายจูงสุนัขพันธุ์ทิเบตัน มาสทิฟฟ์

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเซลลูไลท์ และดวงตาของเขาคมกริบราวกับใบมีด

ผู้ชายคนนี้เป็นเถ้าแก่ของบริษัทจื้อเต๋อ ชื่อซ่างเปียว หรือที่รู้จักในนามเฮียเปียว เป็นทรราชของเฉิงหนาน

เมื่อวานนี้เขาได้รับโทรศัพท์จากผู้จัดการฝ่ายขายของหยุนซู กรุ๊ป ซึ่งให้ค่าสินบนกับเขา คำเรียกร้องนั้นง่ายมาก ก็คือพรุ่งนี้มีคนมาจากหยุนซู กรุ๊ปจะมาทวงหนี้ ถึงเวลานั้นให้เขาจัดการสั่งสอนพนักงานขายที่มีตาแต่ไร้แววคนนั้น

หลังจากวันนี้ หนี้หนึ่งล้านก็จะถูกยกเลิก ไม่เพียงได้ค่าสินบน หนี้ก็ไม่ต้องจ่าย นี่คือยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

“ฉันอยากจะดูว่าคนงี่เง่าคนไหน มาหาที่ตายที่นี่”

ซ่างเปียวเหล่ตามอง มีคนสองคน คนหนึ่งผอมกว่า ยังไม่ทันทำอะไรก็ตกใจจนตัวสั่นแล้ว

และอีกคนปานกลางพอใช้ได้ แต่สักครู่ก็คงตกใจกลัวจนฉี่ราดกางเกงแน่นอน

“ทวงหนี้ใช่มั้ย”

ซ่างเปียวชี้นิ้วไปที่จูเจียนเฉียงที่ถือข้อมูลเอกสารอยู่ “มานี่ เอาข้อมูลเอกสารให้กูดูหน่อย"

ตลอดเวลาเซียวหยางไม่ได้ให้ความสนใจซ่างเปียวเลย เขากำลังสังเกตสถานการณ์รอบตัวเขา มีอาคารโรงงานและโกดังอยู่ไม่ไกล ประตูเปิดอยู่ แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ คาดว่าข้างในต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน

“อาจารย์.....”

เซียวหยางเลิกคิ้วขึ้นและกวาดตามองทุกคนที่อยู่ข้างหน้า และยิ้มนิดๆ แล้วพูดว่า “ให้เขาดู”

จูเจียนเฉียงเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ยืดหลังตรง เดินไปวางข้อมูลเอกสารลงในมือของซ่างเปียว

“รีบคุกเข่าหัดเห่าเหมือนสุนัขสิ เห่าได้เหมือนจะมีรางวัลให้!”

จูเจียนเฉียงถูกคนกลุ่มนี้ล้อจนหัวหมุน กระสับกระส่ายแล้วหันไปมองเซียวหยาง

“เรื่องแค่นี้ยังจัดการไม่ได้ ยังอยากเป็นลูกศิษย์ของฉัน น่าอับอายขายหน้าจริงๆ “เซียวหยางด่าไปอย่างไม่พอใจ

ใบหน้าของจูเจียนเฉียงรู้สึกร้อนวูบวาบ ราวกับถูกอาจารย์ตบหน้า

แม่ง เพื่อเกม เพื่อสาวงาม และไม่พอใจกับความธรรมดาของตัวเอง ต้องสู้ๆ!

จูเจียนเฉียงก้าวไปข้างหน้า และพูดเสียงเย็นชา “กูคือจูเจียนเฉียงแผนกการขายของหยุนซู กรุ๊ป พวกมึงสามารถเรียกกูว่าเฮียเฉียง !"

“ฉันมาวันนี้เพื่อมาทวงหนี้ พวกนายเป็นหนี้หยุนซู กรุ๊ปหนึ่งล้าน เงินหนึ่งล้านนี่ในวันนี้ นายอยากให้ก็ต้องให้ ไม่อยากให้ก็ต้องให้!”

“งั้นถ้าหากกูไม่ให้ล่ะ?” ซ่างเปียวพูดอย่างน่าสนใจ

“ไม่ให้.....ถ้าไม่ให้กูก็จะแจ้งตำรวจ!”

ทันทีที่พูดเช่นนนี้ออกมา เสียงหัวเราะก็ดังขึ้น แต่ละคนหัวเราะจนท้องเป็นตะคริว

“แม่ง เจ้าโง่นี่ ยังจะแจ้งตำรวจอีก!”

“นี่เป็นเรื่องตลกที่สุดที่ฉันเคยได้ยินมา รอตำรวจมาถึง นายคงตายไปนานแล้วมั่ง นายลองแจ้งดูไหมล่ะ?”

เดิมทีเซียวหยางค่อนข้างจะพอใจ แต่เมื่อเขาได้ยินประโยคสุดท้ายของจูเจียนเฉียงบอกจะแจ้งตำรวจ เส้นเลือดดำสามเส้นปรากฏขึ้นที่หน้าผาก

ในขณะนี้ ซ่างเปียวก็เย้ยหยันอย่างติดตลก สายจูงสุนัขในมือของเขาก็คลายออก

สุนัขพันธุ์ทิเบตัน มาสทิฟฟ์คำรามและพุ่งไปหาจูเจียนเฉียง ซึ่งสูงเท้าเอวผู้ชาย มีน้ำหนักมากกว่าหนึ่งร้อยโล ไม่ต่างจากเสือที่โตเต็มวัย

จูเจียนเฉียงตกใจจนลูกตาแทบจะทะลักออกมา เมื่อเห็นท่าทางพลังการต่อสู้ของสุนัขพันธุ์ทิเบตัน มาสทิฟฟ์นี้ จะเอาชนะพวกอันธพาลตัวเล็กๆเขาก็ทำไม่ได้ แล้วสุนัขพันธุ์ทิเบตัน มาสทิฟฟ์ตัวใหญ่เช่นนี้เขาจะจัดการกับมันยังไงดี

สุนัขพันธุ์ทิเบตัน มาสทิฟฟ์ปรากฏเขี้ยวที่แหลมคมออกมา และกรงเล็บทั้งสี่ของมันคมมากเช่นกัน มันยึดพื้นไว้แน่น ห่างจากจูเจียนเฉียงห้าเมตร แล้วกระโดดขึ้น อ้าปากกว้างแล้วกัดไปทางหัวของจูเจียนเฉียง