เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 44

ระหว่างทาง จูเจียนเฉียงขับรถ ความเร็วราวกับสายฟ้าแลบไม่มีอาการตื่นเต้นแม้แต่น้อย

มีเซียวหยางติดตาม การทวงหนี้เหมือนกับการไปเล่น

แค่อาจารย์ออกหมัดสามครั้งเตะสองทีก็สามารถจัดการพวกนักเลงเหล่านั้น บุคคลนี้แค่ออกหมัดก็ระเบิดคู่ต่อสู้ได้ มีผู้อาวุโสที่เก่งกาจเช่นนี้ไปด้วย ตัวเองจะไปกลัวทำไม

จูเจียนเฉียงยังคิดว่า สักครู่ตัวเองต้องนำหน้า เพื่อให้อาจารย์ดูผลงานที่ตัวเองฝึกซ้อมเมื่อวาน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็ยิ่งขับรถเร็วขึ้นเล็กน้อย

น่าจะประมาณสี่สิบนาที ทั้งสองก็มาถึงหน้าลานสวนอุตสาหกรรมเฉิงหนานแห่งหนึ่ง

ภายในลานมีอาคารสำนักงาน มีโรงงานครอบคลุมพื้นที่อย่างน้อยสองพันกว่า ตร.ม.

หน้าประตูยังมีสุนัขตัวใหญ่หลายตัว น้ำลายไหลนอนอาบแดดอย่างขี้เกียจ

หลังจากจอดรถแล้ว จูเจียนเฉียงก็มาถึงหน้าประตู และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เดินเข้ามาทันที

“มีธุระอะไร มาหาใคร?”

น้ำเสียงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้ไม่เป็นมิตรเลย เขาสวมหมวกเฉียง มีกระบองคล้องอยู่ที่เอว สองแขนยกขึ้น และมีรอยสักรูปเสือที่แขน

“พวกเรามาจากหยุนซู กรุ๊ป มาทวงหนี้?”

หยุนซู กรุ๊ป? ทวงหนี้?

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยิ้มอย่างเยาะเย้ย ไม่คาดคิดว่าจะมาจริงๆ

เขาหยิบเครื่องรับส่งวิทยุ กดแล้วพูดว่า “คนของหยุนซู กรุ๊ปมาแล้ว"

หลังจากหนึ่งนาที เครื่องรับส่งวิทยุทางนั้นบอกให้พวกเขาเข้ามา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพยักหน้า และเปิดประตูให้มีช่องทางเดิน

“โอเค เข้ามาเลย”

จูเจียนเฉียงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ในใจเขารู้สึกหวาดกลัว “อาจารย์ พวกเรา……พวกเราจะเข้าไปไหม?”

“ไม่เข้าไปแล้วจะทำอะไร ชมทิวทัศน์หรือไง” เซียวหยางโบกมือแล้วเดินเข้าไปในลานกว้างอย่างไม่แยแส

ทันทีที่ทั้งสองเข้ามา ประตูเหล็กขนาดใหญ่ก็ปิดทันที เช่นนี้แล้ว เซียวหยางและจูเจียนเฉียงก็เท่ากับถูกขังอยู่ในลานนี้ คิดอยากจะออกไปก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

เซียวหยางยิ้มอย่างดูถูก ขยับข้อมือแล้วเดินเข้าไปข้างในต่อ

ทันใดนั้น มีคนสิบคนเดินออกมาจากอาคารสำนักงาน หัวหน้าคือชายหัวโล้นเปลือยท่อนบน มีรอยสักรูปมังกรที่หน้าอก และมือซ้ายจูงสุนัขพันธุ์ทิเบตัน มาสทิฟฟ์

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเซลลูไลท์ และดวงตาของเขาคมกริบราวกับใบมีด

ผู้ชายคนนี้เป็นเถ้าแก่ของบริษัทจื้อเต๋อ ชื่อซ่างเปียว หรือที่รู้จักในนามเฮียเปียว เป็นทรราชของเฉิงหนาน

เมื่อวานนี้เขาได้รับโทรศัพท์จากผู้จัดการฝ่ายขายของหยุนซู กรุ๊ป ซึ่งให้ค่าสินบนกับเขา คำเรียกร้องนั้นง่ายมาก ก็คือพรุ่งนี้มีคนมาจากหยุนซู กรุ๊ปจะมาทวงหนี้ ถึงเวลานั้นให้เขาจัดการสั่งสอนพนักงานขายที่มีตาแต่ไร้แววคนนั้น

หลังจากวันนี้ หนี้หนึ่งล้านก็จะถูกยกเลิก ไม่เพียงได้ค่าสินบน หนี้ก็ไม่ต้องจ่าย นี่คือยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

“ฉันอยากจะดูว่าคนงี่เง่าคนไหน มาหาที่ตายที่นี่”

ซ่างเปียวเหล่ตามอง มีคนสองคน คนหนึ่งผอมกว่า ยังไม่ทันทำอะไรก็ตกใจจนตัวสั่นแล้ว

และอีกคนปานกลางพอใช้ได้ แต่สักครู่ก็คงตกใจกลัวจนฉี่ราดกางเกงแน่นอน

“ทวงหนี้ใช่มั้ย”

ซ่างเปียวชี้นิ้วไปที่จูเจียนเฉียงที่ถือข้อมูลเอกสารอยู่ “มานี่ เอาข้อมูลเอกสารให้กูดูหน่อย"

ตลอดเวลาเซียวหยางไม่ได้ให้ความสนใจซ่างเปียวเลย เขากำลังสังเกตสถานการณ์รอบตัวเขา มีอาคารโรงงานและโกดังอยู่ไม่ไกล ประตูเปิดอยู่ แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ คาดว่าข้างในต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน

“อาจารย์.....”

เซียวหยางเลิกคิ้วขึ้นและกวาดตามองทุกคนที่อยู่ข้างหน้า และยิ้มนิดๆ แล้วพูดว่า “ให้เขาดู”

จูเจียนเฉียงเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ยืดหลังตรง เดินไปวางข้อมูลเอกสารลงในมือของซ่างเปียว