เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 17

ตอนที่ 17 ในที่สุดก็เจอเธอ

หยางหยางกำลังมองเบลล่าที่เห่าอย่างบ้าคลั่ง

เรียก เรียก เรียกแกว่าเชี่ยสิ ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องกำจัดแกอยู่ดี

เขาหัวเราะอย่างสดใส

แสงแดดยามเช้าอบอุ่นเป็นพิเศษ

โลกที่กำลังหลับสนิท กำลังยิ้มรับแสงอาทิตย์รุ่งอรุณ

แสงสว่างสีทองแต่ทว่า กู้ฮอนกลับไม่มีอารมณ์รับเช้าวันใหม่อันสดใสนี้เลย

“แม่ หยางหยางกลับบ้านหรือยังคะ”

“ยังเลย…...ฮอนฮอน ยังหาหยางหยางไม่เจอใช่ไหมลูก……”นิ้วที่กู้ฮอนกำลังจับโทรศัพท์มือถือสั่นเล็กน้อย “ค่ะ”

“ทำยังไงดี แม่กลัวว่าหยางหยางเขา……” เสียงร้องไห้ของหยูฟืน ดังขึ้นทางโทรศัพท์

เสียงร้องยิ่งทำให้ใจของกู้ฮอนยุ่งเหยิงและไม่สงบใจมากกว่าเดิม

“แม่ อย่าเพิ่งร้อง หยางหยางต้องไม่เป็นอะไรแน่ค่ะ”

ห้าปีที่พาลูกชายฝ่าอุปสรรคมามากมาย เธอมั่นใจว่าลูกชายของเธอจะไม่เป็นไร

“ฮอนฮอน ......ลูกตามหามาทั้งคืนแล้ว ถ้ายังหาไม่เจอต้องไปแจ้งความแล้วนะ”

กู้ฮอนหัวเราะอย่างขมขื่น ยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าไปแจ้งความตำรวจก็คงไม่รับเรื่องแน่

“แม่ ไม่ต้องห่วงนะ แม่ยังไม่ได้นอนเลย หนูเป็นห่วงสุขภาพของแม่มากกว่า รีบไปหลับสักหน่อยก่อนนะแม่ ถ้าได้เรื่องยังไงเดี๋ยวหนูจะรีบโทรหานะ”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ กู้ฮอนก็พยายามที่จะระงับความตื่นตระหนกในใจของเธอ

เธอต้องเดินหน้าต่อไป

เธอกลัวว่าจะพลาดจากจุดเล็กๆไป…...***ทะเล เมืองAตอนนี้เป็นช่วงฤดูน้ำขึ้นคลื่นที่กระทบชายฝั่งที่ทอดยาว และกระทบหินตามแนวชายฝั่ง

ดวงอาทิตย์ที่รูปร่างคล้ายกับไข่เค็มโผล่ขึ้นจากขอบฟ้า แสงสีทองแผ่กระจายไปทั่วท้องทะเลสีฟ้า

ตอนพระอาทิตย์ขึ้นเหมือนภาพวาดสีน้ำมันไม่ผิด งดงามเกินพรรณนา กู้ฮอนรู้สึกกระวนกระวายใจ เธอเดินตามริมทะเล และคอยมองรอบๆอย่างใจจดใจจ่อ

“ว้าย เด็กน้อยทางนั้นกำลังจะจมน้ำแล้ว…...”

ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นมาจากฝูงชน‘เด็กน้อย’ สองคำนี้เจ็บปวดจนแทบจะทำให้หัวใจของกู้ฮอนเต้นผิดจังหวะ

เธอรีบหมุนตัว และทันใดนั้นเธอก็เห็นเด็กชายนั่งเงียบๆอยู่บนแนวชายฝั่งหัวใจของกู้ฮอนบีบแน่น

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยคุ้นกับเสื้อคลุมสีขาวที่เด็กชายสวมอยู่ก็ตาม แต่แผ่นหลังนั้นเธอไม่มีทางจำผิดแน่

หยางหยาง！หยดน้ำตาพรั่งพรูออกมาไม่หยุด

ทันใดนั้นคลื่นทะเลลูกใหญ่ซัดขึ้น และม้วนเป็นเกลียวคลื่นสูงกลางอากาศกำลังเข้าใกล้โขดหินริมทะเล——กู้ฮอนกลัวจนแทบหยุดหายใจ

“หยางหยาง——”

เธอรีบวิ่งไปอย่างบ้าคลั่ง

***เฉิงเฉิงที่กำลังนั่งเงียบๆอยู่บนโขดหินมองไปที่ทะเลกว้างอย่างเงียบๆแสงแดดสีทอง ผืนน้ำสีฟ้า ลมทะเลที่เย็นสบาย และเสียงนกนางนวลร้องทั้งหมดนี้ทำให้เขารู้สึกสบายใจและปลอดภัยเทียบกับห้าปีที่ผ่านมา เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นโลกภายนอกที่ไม่ใช่ตระกูลเป่หมิง

ไม่ต้องเรียนตำราเล่มหนาเตอะไม่ต้องรับศึกษาของชนชั้นสูงที่ซับซ้อนมากมาย

ไม่ต้องคอยแบกรับเกียรติและชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลเขาสูดลมหายใจลึก เหมือนกับว่าจะนำอากาศทั้งหมดกลับไปด้วยเขาชอบบรรยากาศเช่นนี้นี่คือ กลิ่นอายของความอิสระทันใดนั้นเขาเห็นคลื่นขนาดใหญ่ เหมือนเป็นคลื่นลูกใหญ่ที่กำลังจะโถมเข้ามา

ใบหน้าเฉิงเฉิงเรียบสงบ