เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 650

ตอนที่ 650 ความสามารถของพ่อที่ซ่อนไว้

เขาปล่อยหนังยางรัดไปที่พื้น จากนั้นมองพื้นรอบๆ ดูว่ามีกิ่งไม้ที่เหมาะสมไหม

แป๊บหนึ่งเขาก็หาอันที่ค่อนข้างหนา ดูทนแข็งแรง

เป่หมิงโม่มองไก่ฟ้าคอแหวนอีกครั้ง มันยังคงร้อง“กุ๊กกุ๊ก”อยู่ พร้อมกับก้มหน้าลงจิกอาหารใต้ต้นไม้

เขาไม่กล้าละเลย รีบเอาหนังยางทั้งสองด้านมัดไว้ที่กิ่งไม้ทั้งสองฝั่ง

แป๊บหนึ่ง หนังสติ๊กธรรมดาๆก็เสร็จเป็นรูปเป็นร่างออกมา

หยางหยางแอบที่หลังของเป่หมิงโม่ มองขั้นตอนเขาทำหนังสติ๊ก ก็แค่สำหรับหยางหยางแล้ว เขาไม่รู้ว่ากิ่งไม้นี้กับหนังยางเอามาทำอะไร

ในยุคนี้ หนังยางถูกแทนที่ด้วยปืนลมมาตั้งนานแล้ว

ดังนั้นเป่หมิงโม่ทำพวกนี้ได้ ก็เพราะว่าตอนเด็กตอนอยู่ที่บ้านพักตากอากาศของคุณป้าฟาง เรียนรู้มาจากคนงาน

ไม่แค่นั้น เขายังฝึกจนยิ่งแม่นอีกด้วย

ตอนนั้น พอถึงหน้าร้อน เขาก็เอาหนังสติ๊กของตัวเองไปสถานที่ไม่ไกล

ที่นั่น มักจะมีนกกระจอกมาดูแล

สามถึงสองคน กลุ่มละสิบกว่าคน

เขาแค่โรยเมล็ดข้าวลงที่พื้นกว้าง จากนั้นก็ซุ่มโจมตีอยู่หลังกองหญ้าในที่โล่งนั้น

แป๊บหนึ่งก็ดึงดูดได้สองสามตัว

จากนั้นก็หยิบหนังสติ๊กขึ้นมา ใส่หินเล็กๆไปหนึ่งเม็ด เล็งเล็กน้อย พอปล่อยมือ จะต้องมีนกกระจอกสักตัวที่ตายตรงนั้น

***

ครึ่งชั่วโมงกว่าถัดมา เป่หมิงโม่ตัวน้อยก็สามารถเอาเชือกแขวนได้สิบกว่าตัว กลับไปที่บ้านพักของคุณป้าฟาง

จากนั้นก็จัดการง่ายๆกับคนงาน จุดไฟ แล้วใช้ไม้เหล็กเอานกกระจอกที่จัดการเรียบร้อยแล้ววางบนไฟย่าง กระบวนการย่างยังใส่พริกไทยและเกลือด้วย

สิบกว่านาทีถัดมา นกกระจอกย่างที่เนื้อสุกนอกนิ่มในนั้นก็สำเร็จไม้หนึ่ง

*

หยางหยางคิดไม่ถึง เขาไอ้พ่อนก ปกติดูเหมือนไม่สนใจเรื่องอะไร ท่าทางเย็นชานั้น

จู่ๆวันนี้กลับทำให้เขาเปิดโลกอย่างมาก

มือหนึ่งของเป่หมิงโม่จับหนังสติ๊กไว้แน่น มืออีกข้างหยิบหินเล็กๆจากด้านล่างมาหนึ่งชิ้น วางไว้บนยางรัด

จากนั้นหลับตาข้างเดียว และเล็งไปที่ไก่ฟ้าคอแหวนตัวนั้น แล้วค่อยๆเอาหนังสติ๊กดึงไปที่ด้านหลัง

เห็นโอกาสดี จากนั้นก็ปล่อยที่ดึงหนังสติ๊กไว้

“ฟิ้ว……”

เสียงของหนังสติ๊กไม่ดัง ไก่ฟ้าคอแหวนตัวนั้นตัวนั้นไม่ทันตั้งตัวก็ถูกฆ่าลงทันที

เห็นไก่ฟ้าคอแหวนถูกทำร้าย หยางหยางก็อดตื่นเต้นไม่ได้ และไม่สนว่าพ่อจะให้เขาทำไม

“โอ้โห……”หยางหยางร้องออกมาแล้ววิ่งไป

เป่หมิงโม่ก้มลงมองหนังสติ๊กที่ตัวเองทำ เลิกคิ้วขึ้น ดูเหมือนว่าไม่ได้ทำมาหลายปี ฝีมือก็ยังแจ่มอยู่

“พ่อ ดูสิ！”หยางหยางยืนข้างไก่ฟ้าคอแหวน ยื่นมือเตะไก่ ให้เป่หมิงโม่ดู

“โอเค เอาไก่ฟ้าคอแหวนตัวนี้ใส่ถุง ถือกลับไปด้วยกัน แม่ลูกเห็นแล้ว จะต้องตกใจ”เป่หมิงโม่ก็ยิ้มนิดๆ

หยางหยางถือว่าเห็นความสามารถของพ่อที่ซ่อนไว้ ก็นับถือเขามาก แต่ว่าก็แค่เล็กน้อย

เอาไก่ฟ้าคอแหวนใส่ในถุง แป๊บหนึ่งหยางหยางก็วิ่งไปตรงหน้าเป่หมิงโม่ ยื่นมือชี้ไปที่หนังสติ๊กเขาแล้วถาม“พ่อครับ นี่คืออะไร？ทำไมยิงได้เหมือนปืน？”

เป่หมิงโม่หยิบหนังสติ๊กส่ายไปมาตรงหน้าหยางหยาง“เรียกว่าหนังสติ๊ก ตอนเด็กพ่อเคยใช้ ก็คล้ายๆกับปืนที่ลูกเล่นแหละ แต่ว่าอันนี้ถือว่าเป็นบรรพบุรุษของปืนของเล่น”

“อ้อ！”หยางหยางเข้าใจทันที ปกติเขาเคยได้ยินเพื่อนพูดถึงสิ่งนี้เหมือนกัน แค่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“พ่อครับ เอาอันนี้ให้ผมได้ไหม ……”ในที่สุดหยางหยางทนไม่ไหวจึงถาม

เขากับเฉิงเฉิงเหมือนกัน กล้าขอเอาอะไรกับเป่หมิงโม่ที่ไหน ปกติแล้วพ่อให้อะไร เขาก็รับไว้

เป่หมิงโม่พยักหน้า ตีไก่ป่าได้ และหยางหยางยังเชื่อฟังมากกว่าที่เขาคิดไว้อีก ในใจมีความสุข“ได้ อันนี้ก็ให้ลูกไป แต่ว่าเอาไปยิงเล่นมั่วซั่วไม่ได้นะ ได้ยินไหม”พูดจบก็เอาหนังสติ๊กยื่นให้หยางหยาง

หยางหยางยื่นมือไปรับ เหมือนได้รับของมีค่า นี่มันน่าตื่นเต้นกว่าที่เขาให้เครื่องเล่นเกมเสียอีก

เป่หมิงโม่มองนาฬิกา ตอนนี้สี่โมงกว่าแล้ว คิดไม่ถึงว่าเวลาจะเดินไปไวขนาดนี้

เขาตบไหล่หยางหยางเบาๆ“โอเค เราก็ควรกลับกันได้แล้ว”

หยางหยางตอบอย่างเชื่อฟัง

เป่หมิงโม่หยิบเข็มทิศออกมา ตั้งที่ตั้ง จากนั้นก็พาหยางหยางกลับไป

ในป่านั้น สองพ่อลูกกลับมาอย่างประสบความสำเร็จ เฉิงเฉิงที่อยู่ริมแม่น้ำเหมือนจะไม่แย่เท่าไหร่เช่นกัน

หลังจากถังเทียนจื๋อแนะนำเขา ตอนแรกที่เห็นปลาติดเบ็ด แต่ว่ายังหุนหันพลันแล่นไปหน่อย ตอนเอาไม้เบ็ดยกขึ้นมา ปลาก็หลุดไป