เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 647

ตอนที่ 647 เป่หมิงเอ้อมีความสามารถ

ในฐานะที่เมืองA เป็นมหานคร ไปที่ไหนก็มีแต่ความเจริญพลุกพล่าน คุณภาพของอากาศก็ไปถึงจุดที่แย่แล้ว หมอกควันก็มีขึ้นบ้าง

ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนกลับมาจากต่างประเทศ ยังมีการรักษาการวิ่งในตอนเช้าตรู่ แต่ว่าอีกไม่นานก็คงตายหายไป

ดูพยากรณ์มลพิษอากาศที่กรมอุตุประกาศทุกวัน ทำให้มีความรู้สึกอยากจะหลบหนีจริงๆ

“เป็นไงบ้างครับ อากาศที่นี่ดีมากสินะ”ถังเทียนจื๋อเดินมาข้างๆกู้ฮอน

กู้ฮอนลืมตามองเขา“ที่นี่ไม่เลวจริงๆค่ะ สมแล้วที่คุณมักจะไปมาจนทั่ว สถานที่แบบนี้ถูกคุณพบเจอได้”

“เหอะเหอะ ที่จริงที่นี่ก็เป็นที่ผมเจอโดยไม่คาดคิด ต่อไปถ้าสนใจผมจะเล่าให้ฟัง”

ถังเทียนจื๋อพูดไป ก็หันไปตรงที่โล่งพูดกับทุกคนว่า“ทุกคนพักก่อนละกันครับ ที่ข้างต้นไม้ ผมเอาเต็นท์ไว้ให้ทุกคนตรงนั้นแล้ว เดี๋ยวทุกคนไปหยิบเอานะครับ แต่ว่าผมขอบอกก่อน เต็นท์มีไม่เยอะ มีทั้งเล็กทั้งใหญ่ อันเล็กนอนคนเดียว อันใหญ่นอนรวมนะครับ”

ทุกคนได้ยิน งั้นจะพักผ่อนอะไรล่ะ รีบไปเอาเต็นท์ก่อนค่อยว่ากัน ต่างเป็นคนมีชื่อเสียง เพื่อที่จะเลี่ยงไม่ให้ไม่มีที่พักยังต้องดึงหน้าไปเบียดเสียดอยู่กับคนอื่นอีก

เฉิงเฉิงกับหยางหยางทั้งสองคนวิ่งได้ไว พอมาถึงป่า หยางหยางก็มองเห็นถุงเต็นท์ขนาดใหญ่“เราเอาอันนี้กันเถอะ แต่ว่าใหญ่มากเลย นายช่วยฉันหน่อย เดี๋ยวฉันค่อยช่วยนายกับแม่หยิบ”

เฉิงเฉิงมองก็รู้ว่าไม่เล็กจริง เลยช่วยหยางหยาง ทั้งสองถือถุงค่อยๆไปตรงที่โล่งนั้น

“แม่ ดูสิครับพวกเราเจออะไร”กู้ฮอนได้ยินลูกเรียกตัวเอง ก็มองไปตามเสียง หยางหยางกับเฉิงเฉิงทั้งสองคนถือถุงใหญ่ๆลากมาทางนี้

เธอรีบไปทางพวกเขา

ตอนนี้เองเป่หมิงโม่ก็มองเห็นพวกเขา เดินไปทางพวกเขาเช่นกัน

“แม่ครับ เอานี่วางตรงนี้ก่อน เดี๋ยวเราไปหาให้แม่อีกอัน”หยางหยางพูดจบ ก็วิ่งไปกับเฉิงเฉิงที่ป่าอีกครั้ง

เป่หมิงโม่มองถุงเต็นท์“อันนี้ลูกนอนกับเฉิงเถอะ”พูดไป เขาก็หยิบถุงเต็นท์เดินไปตรงพื้นเรียบๆที่ไม่ไกลจากแม่น้ำเล็กๆนั่น

เขามองสถานที่ตรงนี้ ราบเรียบมาก เหมาะกับการกางเต็นท์

ดังนั้นเขาจึงเอาถุงเต็นท์วางตรงนี้

กู้ฮอนตามเขามาด้านหลัง ถึงแม้เธอจะอึดอัดกับวิธีการของเป่หมิงโม่ ท่าทางที่ติดต่อกับคนอื่นไปบ้าง แต่ว่าเธอก็ยังเข้าใจดีว่าเขาไม่ได้มีประสงค์ร้ายอะไร และยังมีความอ่อนไหวสูง

เขาก้มลง เปิดถุงออก เอาอุปกรณ์เต็นท์ด้านในออกมา เอาภาพประกอบเต็นท์ทิ้งไว้ข้างๆ

“นี่ ถ้าคุณเอานี่ทิ้ง รู้เหรอว่าประกอบเต็นท์ยังไงอ่ะ？”

***

ดังนั้นกู้ฮอนจึงถามเขาแบบนี้ เพราะว่าแต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยเห็นเป่หมิงโม่ขยับมือทำอะไร นอกจากจะทำชีวิตประจำวันด้วยตัวเองแล้ว เรื่องอื่นที่จะให้เขาทำได้ก็เจอน้อยมาก

บวกกับดูชุดของเขาแล้ว ชุดสูทราคาแพงที่ดูดี ไม่เข้ากับค่ายแบบนี้สักนิด กลับเหมือนแขกที่มาร่วมงานตัดริบบิ้น พอเส้นสีแดงขาด เขาก็จะนั่งรถออกไปทันที

เป่หมิงโม่ไม่ตอบโต้อะไร ได้แต่มองกู้ฮอนด้วยสายตาเยือกเย็น จากนั้นก็นั่งยอง แล้วเริ่มประกอบเต็นท์

แป๊บเดียว เฉิงเฉิงกับหยางหยางก็กลับมาจากป่าด้วยมือเปล่า

“ลูกรักเป็นอะไรไป？”กู้ฮอนมองทั้งสองคนหน้าบึ้ง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“คนเอาเต็นท์ไปหมดแล้วครับอาบิวตี้ก็จริงๆเลย แม้แต่เต็นท์ก็ให้ไม่กี่อัน เหมือนว่าคืนนี้ผมต้องนอนในหุบเขากับไอ้พ่อนกซะแล้ว”หยางหยางพูด ก้มเอวหยิบก้อนหินเขวี้ยงใส่แม่น้ำเล็กๆ

ที่จริงแล้ว พูดถึงแม่น้ำนั่น ในความเป็นจริงก็แค่กว้างกว่าธารน้ำภูเขาทั่วไปเล็กน้อย จากการที่น้ำใสตนมองเห็นหินบนแม่น้ำอย่างชัดเจนนั้น น่าจะไม่ลึกมากเท่าไหร่

กู้ฮอนมองหยางหยางแล้วยิ้ม“แม่ไม่ให้ลูกต้องนอนในหุบเขาแน่นอน แต่ว่าพ่อนั้นไม่ขอพูดถึงนะ”

พูดถึงเธอก็เหลือบมองเป่หมิงโม่

เห็นแค่เขาหันหลังให้ตัวเอง สองมือยังคงไม่ว่าง

สิบนาทีผ่านไปเต็นท์อันหนึ่งก็เป็นรูปเป็นร่างในมือพวกเขา

“ว้าว เต็นท์เราใหญ่กว่าคนอื่นซะอีก”หยางหยางยืนหน้าเต็นท์ มองดู จากนั้นก็เปรียบเทียบของคนอื่นที่อยู่ไม่ไกล

ที่จริงเขาพูดไม่ผิด นี่มันอันใหญ่ที่สุด

นี่คือเต็นท์ลายพราง เสาหกชิ้นถูกตอกลึกไปที่พื้น

เต็นท์นี้ใหญ่กว่าเต็นท์อื่นกว่าสองเท่า ไม่ต้องพูดถึงนอนสี่คน หกคนก็ไม่มีปัญหา

เป่หมิงโม่เอาก้อนหินใหญ่ทับลงไปที่หมุดอันสุดท้าย ยื่นมือหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงมาเช็ดเหงื่อบนหน้า