เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 648

ตอนที่ 648 มุ่งหน้าไปที่ป่า

“คุณผู้ชายท่านนี้ ขอโทษด้วยจริงๆครับ ปืนลูกซองเป็นสินค้าอันตราย พวกเราไม่ได้เตรียม อีกอย่างใช้อาวุธปัจจุบันพวกนี้มาได้อาหารไป ก็คงจะน่าเบื่อเกินไป แต่ว่าพวกเราก็เตรียมเครื่องมือบางอย่างให้พวกคุณแล้ว อีกครู่จะให้พวกคุณ ได้รับอาหารมาจากธรรมชาติแบบนี้ ไม่ใช่แค่ต้องพึ่งอาวุธ”ถังเทียนจื๋อพูดถึงตรงนี้ ก็ชี้ไปที่หัวตัวเอง“และยังต้องพึ่งสมอง โอเค ไม่พูดมากแล้ว ทุกคนเตรียมตัวกันดีกว่าครับ หน้าที่ของครึ่งวันนี้ ก็คือเตรียมอาหารค่ำ ส่วนจะทำให้ท้องพวกคุณอิ่มไหมนั้น ก็ต้องพึ่งตัวเอง”

เป่หมิงโม่กับกู้ฮอนเอาอาหารกลับไปที่เต็นท์

แป๊บหนึ่งพวกเขาก็ได้กล่องเล็กๆ เปิดมาเป็นเครื่องมือธรรมดา น่าจะเอามาใช้หาอาหาร

มองเครื่องมือธรรมดาตรงหน้า กู้ฮอนกังวลเล็กน้อย สำหรับคนที่ไม่เคยล่าสัตว์ ทำกิจกรรมกลางแจ้งอย่างเธอ เป็นต้น พวกนี้ช่างไร้ประโยชน์มาก

เป่หมิงโม่ตรวจดูของด้านในกล่อง จากนั้นพูดกับเฉิงเฉิงและหยางหยางว่า “เดี๋ยวลูกๆกินเสร็จแล้วรับหน้าที่ไปหาเห็ดในป่ากลับมานะ”

พูดไป ก็เอาอัลบั้มรูปในกล่องออกมา “ไปหาตามที่บอกในนี้”

เฉิงเฉิงพยักหน้า จากนั้นรับรูปไว้

“เห้อ คุณให้ลูกไปในป่า ไม่กลัวเขาหลงกันเหรอ ป่าใหญ่ขนาดนี้ ถ้าหายไป หาก็หาไม่เจอ”กู้ฮอนยืนหยัดไม่เห็นด้วยที่จะให้ลูกๆไปหาอาหารในป่า

“งั้นโอเค พวกเขาไม่ไปงั้นผมไป คุณพาลูกไปตกปลา”เป่หมิงโม่พูดไป ก็หยิบสายเอ็นตกปลาและก็ตัวเบ็ดจากกล่องเครื่องมือ ส่งให้กู้ฮอน

เขาพูดจบ จู่ๆก็ถามต่อ“คุณตกปลาเป็นไหม？”

กู้ฮอนยื่นมือไปรับ มองเป่หมิงโม่ที่มองตัวเองด้วยสายตาดูถูก เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อตัวเองเท่าไหร่

ถึงแม้ตัวเองจะตกปลาไม่เป็น แต่ว่าถึงจะไม่เคยมีประสบการณ์แล้วจะไม่เคยเห็นหรือไง ในโทรทัศน์ก็มีภาพตกปลาบ่อยๆไม่ใช่เหรอไง

หลังจากติดตัวเบ็ดกับสายเอ็นแล้ว ก็เอาลงน้ำ ก็สามารถรอปลาติดเบ็ดแล้ว

นึกถึงตรงนี้ เธอจึงพยักหน้า“คุณไม่ต้องห่วง รับรองคุณกลับมามีปลากินแน่นอน ลูกอยู่กับฉัน ส่วนคุณไปหาของกินในป่าเถอะ แต่อย่าให้ตัวเองหลงก็พอ”

***

เป่หมิงโม่ไม่พูดอะไร เอาอาหารแห้งที่เหลือใส่เข้ากระเป๋ากางเกง จากนั้นหาเครื่องมือในกล่อง ลุกขึ้นเตรียมออกไป

ตอนนี้เอง จู่ๆกู้ฮอนก็เรียกเขาไว้“เดี๋ยวก่อน”

เป่หมิงโม่หันไปมองกู้ฮอน

“คุณอย่าหายไปในป่านะ ตอนนั้นมืดแล้วเราไม่ไปหาคุณนะ”กู้ฮอนพูด

ไม่ว่าพูดยังไง นี่ก็คือพ่อของลูก ถ้าเกิดอะไรขึ้น ไม่ต้องพูดถึงแล้ว เธอจะอธิบายกับหวีหรูเจี๋ยได้อย่างไร ตอนอยู่ที่เมืองซาบาห์ เธอก็ดีกับตัวเอง

เป่หมิงโม่ไม่พูดอะไร ได้แค่มองกู้ฮอนอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็พยักหน้า

“ไอ้……อ้อ พ่อ ผมก็อยากไป”หยางหยางรีบกลืนคำว่าพ่อนกลงไป

เขาไม่สนใจการตกปลา เขาเป็นคนอยู่เฉยไม่ได้

พอคิดว่าต้องอยู่ริมแม่น้ำทั้งวัน ก็น่าเบื่อมาก

ถ้าหากให้เขาอยู่นิ่งอย่างนั้นได้ ก็มีแค่เล่นเกมเท่านั้น

น่าเบื่อขนาดนี้ ตามไอ้พ่อนกเข้าป่าไม่ดีกว่าเหรอ ไม่ว่าจะเก็บเห็ด หรือทำอะไรก็ยอม อย่างน้อยไม่ต้องนั่งว่าง โชคดีหน่อยอาจจะได้สัตว์ป่ากลับมา

เป่หมิงโม่ก้มหน้าลงมองหยางหยาง ขมวดคิ้วเล็กน้อย

พูดตามตรง เขาไม่อยากพาหยางหยางไปด้วยเลย เขาทั้งซนทั้งดื้อ

ถ้าหากต้องเลือกคนหนึ่ง ยอมพาเฉิงเฉิงไปดีกว่า เขาทำอะไรสุขุมกว่าหยางหยางเยอะ ที่สำคัญคือไม่ดื้อ

แต่ว่า แป๊บหนึ่งเป่หมิงโม่ก็คิด ถ้าหากตอนนี้เอาเด็กดื้ออย่างหยางหยางอยู่กับกู้ฮอน ทำไม่ดีงั้นทั้งช่วยบ่ายนี้ความพยายามของเธอก็สูญเปล่า

ช่างเถอะ ตัวเองจะพาไปก็พาไปละกัน

คิดถึงตรงนี้ เขาก็พูดกับหยางหยาง“ไป”

ที่จริงแล้วกู้ฮอนไม่อยากให้หยางหยางไปกับเป่หมิงโม่ แต่ว่าสองพ่อลูกนี้ไม่ต้องมีปฏิสัมพันธ์กันเท่าไหร่ เป็นเวลาที่จะทำให้พวกเขาได้อยู่ร่วมกัน

คิดถึงตรงนี้ กู้ฮอนก็ไม่ห้ามอะไร

แค่ตอนออกไปบอกให้หยางหยางอย่าวิ่งเล่นไหน เชื่อฟังพ่อ

พอเป่หมิงโม่พาหยางหยางออกมา เต็นท์อื่นๆที่สนามหญ้า ต่างได้ยินเสียงกรนออกมาอย่างแผ่วเบา

นี่น่าจะเพราะว่าทุกคนกินเสร็จเห็นเวลายังเช้าอยู่ เลยนอน

หรือบางทีคนพวกนี้คิดว่า กิจกรรมครั้งนี้เป็นแบบที่พวกเขาจินตนาการไว้แต่แรก ต่างกับรายการในโทรทัศน์ที่ออกอากาศพ่อแม่กับลูกๆเล่นเกมด้วยกัน

ไม่มีกล้อง ไม่มีผู้ชม แม้แต่อาหารธรรมดาๆก็ยังต้องหาเอง สำหรับประธานกับคุณชายน้อยที่ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติ มั่งคั่งและร่ำรวยนั้น คงอึดอัดหน่อยๆ

แต่ว่า ก็แค่บางกรณีเท่านั้น มีคนพาลูกไปริมขอบแม่น้ำแล้ว

น้ำในนี้ใสสะอาดจนเห็นด้านล่าง สามารถมองเห็นปลาที่กำลังว่ายไปมาอย่างชัดเจน

พวกเขานั่งบนหิน ใช้กิ่งไม้ในป่าที่เจอมาทำคันเบ็ด ใช้ไส้เดือนที่ขูดมาจากดินทำเป็นเหยื่อ พวกเขารวมตัวกันดูสถานการณ์ของน้ำ

ตอนนี้เอง คนรวยหกนิ้วกำลังพาลูกชายตัวเองออกมาจากเต็นท์ ในมือถือเครื่องมือ ฮัมเพลงเดินเข้าไปในป่า

เขาหันมามอง จำเป่หมิงโม่ไม่ได้ แต่หยางหยางที่ตามหลังเขากลับจำได้ขึ้นใจ