เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 646

ตอนที่ 646 เผชิญหน้า

ถังเทียนจื๋อพูดต่อ“เพื่อที่จะให้พ่อแม่ทุกท่านกับเด็กๆอยู่ร่วมกันทั้งสามวันนี้อย่างทุ่มเทสุดใจและเต็มความสามารถ ทางโรงเรียนทำการตัดสินใจบางอย่าง นั่นก็คือหวังว่าทุกท่านจะเอาโทรศัพท์ใส่ในนี้นะครับ นี่อาจจะต้องใช้วิธีบีบบังคับสักหน่อย เพื่อให้ผู้ปกครองทุกท่านลืมเรื่องงานในมือ ถ้าหากผู้ปกครองท่านไหนไม่เห็นด้วยละก็ พวกเราไม่บังคับครับ เพราะว่าพวกคุณอยากทำงานมากกว่า และไม่อยากที่จะอยู่กับเด็กๆ พอถึงปลายทาง พวกคุณค่อยตามรถกลับมา”

เป่หมิงโม่ฟัง อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก ยิ้มอย่างเยือกเย็น

กู้ฮอนที่นั่งข้างเขา มองบนใส่เขา“นี่มันน่าตลกเหรอ？เขาพูดไม่ผิด แบบคุณเนี่ย เคยไปเล่นกับลูกกี่ครั้งได้ ฉันจะบอกคุณให้นะ ชดเชยลูกๆให้ มีอะไรก็ไม่ต้องทำ”

เธอพูดไม่ผิด ในใจเป่หมิงโม่ก็ยอมรับ เขามองกู้ฮอน“โอเค สองสามวันนี้ผมจะอยู่กับลูกๆ แต่ว่าคุณต้องฟังผม ไม่ได้รับความอนุญาตจากผม อย่าติดต่อกับนายNotonนั่นทั้งนั้น”

กู้ฮอนมองเป่หมิงโม่“ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก คุณจะมายุ่งมาฉันคบกับใครไม่ได้ อีกอย่างนะ Notonเขาทำไม หรือว่าคุณหึง？”

เป่หมิงโม่ได้ยิน ก็จ้องกู้ฮอน“ผมไม่จำเป็นต้องหึงใคร คุณแค่ทำตามที่ผมพูดก็พอแล้ว จะไม่มีข้อเสียอะไรกับคุณทั้งนั้น”

“ฉันก็จะบอกคุณให้ชัดเจน ใครดีไม่ดีกับฉันในใจฉันรู้ดี อีกอย่างตอนนี้นอกจากคุณ คนอื่นไม่มีใครไม่ดีกับฉัน”แน่นอนว่ากู้ฮอนรู้ว่าที่จริงเป่หมิงโม่ไม่ได้ประสงค์ร้ายอะไร เขาก็แค่ไม่สนิทกับ Notonเท่านั้น

แต่ว่าเธอก็อึกอักที่เขาคิดเองเออเองแบบนี้ เลยจงใจพูดแบบนั้นไป

ตอนนี้เอง คนที่ถือกล่องมาเดินมาข้างๆเป่หมิงโม่ พยักหน้าให้พวกเขา“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง กรุณาเอาโทรศัพท์ใส่ในกล่อง โอเคไหมครับ？”

เป่หมิงโม่เอาโทรศัพท์ตัวเองทิ้งไปในกล่อง กู้ฮอนก็เอาโทรศัพท์ตัวเองใส่ไปในกล่องเช่นกัน

ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ ถ้าหากเกิดเรื่องอะไร ก็ต้องพึ่งตัวเอง ถึงแม้เป่หมิงโม่จะทำท่าทางไม่แคร์ แต่ว่าในใจก็เริ่มระวังตัว

แป๊บหนึ่ง โทรศัพท์ของคนในรถก็ใส่ในกล่องหมด แม้แต่คนรวยหกนิ้วนั่นก็เอาของตัวเองใส่ไปด้วยอย่างเชื่อฟัง

รถไวมาก ออกไปจากเขตเมือง ทันใดนั้นวิวรอบๆรถก็มีเยอะมากขึ้น

กู้ฮอนไม่ได้พูดกับเป่หมิงโม่อีก และยังหันหน้ามองวิวนอกรถด้วย

เป่หมิงโม่เอนเก้าอี้หลับตาลง ทำจิตใจให้สงบ

เป่หมิงโม่ดูสงบนิ่ง ถังเทียนจื๋อมองก็ไม่รู้สึกแยแสอะไร เขากลับอยากเห็นว่าเป่หมิงโม่จะนิ่งได้แค่ไหน

เฉิงเฉิงกับหยางหยางนั่งด้านหลังพวกเขา

ตั้งแต่ที่หยางหยางเห็นอาบิวตี้ ก็เริ่มตื่นเต้นอย่างมาก เขาใช้ศอกของเขาแทงไปที่เฉิงเฉิงที่นั่งข้างหน้าต่าง“ครั้งนี้นายลาภปากแล้วจริงๆ อาบิวตี้ทำอาหารอร่อยได้หลายอย่าง ครั้งที่แล้วฉันยังกินไม่พอ ครั้งนี้ฉันจะกินให้พอใจเลย”

เฉิงเฉิงขมวดคิ้วมองหยางหยาง“นายเงียบหน่อยได้ไหม”จากนั้นเขาพูดเบาๆที่ข้างหูหยางหยาง“นายไม่เห็นว่าพ่อมีอะไรผิดปกติเหรอ？”

***

หยางหยางยกไหล่ขึ้น“จะมีอะไรผิดปกติได้ ถึงจะมีก็คงเมื่อครู่ที่เจ้าคนรวยคนนั้นเรียกให้ฉันเอาที่นั่งให้ เขาไม่พูดอะไรสักนิด เหมือนว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขาเลย”

“ใครพูดถึงเรื่องนี้ล่ะ ฉันหมายถึงเห็นบ้างไหมตั้งแต่ที่ Notonปรากฏตัว พ่อก็ดูแปลกไป”เฉิงเฉิงนั่งด้านหลังกู้ฮอน เขาจึงสามารถมองเห็นหน้าพ่อได้

“โง่หรือเปล่า ฉันนั่งด้านหลังเขา จะเห็นได้ไงว่าเขาผิดปกติไหม”หยางหยางมองบนใส่เฉิงเฉิง

ถึงแม้เฉิงเฉิงจะมองพ่อไม่กี่ครั้ง แต่ว่าเขารู้สึกว่าพ่อไม่ค่อยประทับใจ Noton จนถึงขนาดว่าเป็นศัตรู

*

สี่ชั่วโมงถัดมา รถก็จอดที่ที่ว่างของใต้เชิงเขา

“เชิญผู้ปกครองทุกคนลงจากรถครับ เราถึงจุดหมายปลายทางแล้ว”ถังเทียนจื๋อพูดจบ เปิดประตูรถ ลงจากรถคนแรก

คนอื่นบนรถก็เก็บกระเป๋าตัวเองดีแล้วก็ค่อยๆลงจากรถกัน

จนสุดท้าย บนรถก็เหลือแค่เป่หมิงโม่กับกู้ฮอน

“เห้อ คุณจะไปไม่ไปเนี่ย”กู้ฮอนลุกขึ้น

ตอนนี้เองเป่หมิงโม่จึงลืมตา เขาลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋า

พอพวกเขาลงมา ผู้ปกครองคนอื่นก็พาลูกๆไปยืนจ้างรถกันแล้ว ตอนนี้เที่ยงพอดี พระอาทิตย์เลยส่องมาที่ทุกคนอย่างแสบร้อน

“ขอโทษค่ะ พวกเราสายแล้ว”กู้ฮอนรู้สึกผิดมาก พูดไปก็ไปยืนอยู่ในกลุ่มด้วย

ส่วนเป่หมิงโม่ก็ลากกระเป๋า พาหยางหยางตามไปด้วย

ถังเทียนจื๋อมองเป่หมิงโม่ จากนั้นจึงพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง“ขอให้ผู้ปกครองคิดเพื่อส่วนรวมหน่อย อย่าให้ทุกคนแดดส่องรอคุณคนเดียว ถ้ายังมีอีกครั้ง เด็กไม่ต้องรับการลงโทษ แต่ผู้ปกครองต้องรับการลงโทษ หวังว่าผมจะได้แค่พูด ไม่มีผู้ปกครองคนไหนได้รับการลงโทษนะครับ”

กู้ฮอนมองบนใส่เป่หมิงโม่ที่อยู่ข้างๆ“เพราะคุณทั้งนั้น”

เป่หมิงโม่กลับไม่คิดอย่างนั้น เขาอยู่ด้านหลังสุด แต่ว่าเขาตัวสูง สามารถมองเห็นถังเทียนจื๋อที่ยืนอยู่หน้าสุดได้พอดี

มองท่าทางเขาที่ทำตัวปกติ ในใจของเป่หมิงโม่ก็โมโห ในเมื่อตอนนี้เขาปรากฏตัวแล้ว งั้นเมื่อไหร่จัดการเขาก็ง่ายขึ้นเยอะแล้ว และก็ไม่ต้องรีบร้อนด้วย

ถังเทียนจื๋อยื่นมือชี้ไปที่ภูเขาด้านหน้าทีม“ตรงนั้นคือสถานที่ที่เราต้องไป สองสามวันนี้เราจะใช้ชีวิตที่นั่นครับ ส่วนด้านอาหาร พวกคุณต้องหาเอง ทำเอง พวกเรามีแค่ของใช้ทั่วไปให้ ดังนั้น นอกจากโทรศัพท์ที่ส่งให้บนรถ กระเป๋าก็ต้องทิ้งไว้ที่รถนะครับ”

“ผมมีความเห็น ของเราวางที่รถ ถ้าหายจะทำไง？ผมเอาแต่ของมียี่ห้อมา กลัวว่าพวกคุณจะรับผิดชอบไม่ไหว”