เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 649

ตอนที่ 649 กังวลอยู่บ้างจริงๆ

“โอเค เอาพวกนี้ไปตกก็พอที่จะเป็นอาหารมื้อใหญ่ให้พวกคุณแล้ว”ถังเทียนจื๋อยืนขึ้นพูด แล้วก็ปัดดินที่มือออก

เฉิงเฉิงเอาไส้เดือนกลับไปข้างๆกู้ฮอน เอาถุงที่ใส่ไส้เดือนในมือส่ายไปมาตรงหน้าเธอ“แม่ครับ พวกเราตกปลากันเถอะ”

กู้ฮอนมองไส้เดือนที่เลื้อยไปมาในถุง ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรู้สึกต่อสิ่งมีชีวิตที่เลื้อยคลานแบบนี้ ไม่สามารถบรรยายออกมาได้

“ทำไม คุณกู้ คุณกลัวไส้เดือนเหรอ？”ถังเทียนจื๋อพูดไป ก็ไปที่แม่น้ำ ยื่นมือลงไปล้าง

กู้ฮอนส่ายหัว“ที่จริงไม่ใช่กลัวหรอกค่ะ แค่เห็นของแบบนี้แล้วรู้สึกไม่สบายตัวไปหมด”

“เหอะเหอะ ในเมื่อแบบนี้ งั้นผมก็จะสอนเฉิงเฉิงตกปลา”เขาพูด แล้วหันไปเรียกเฉิงเฉิงมาอยู่ข้างๆ

“หนูเอาไส้เดือนวางลงบนพื้นก่อน จากนั้นเอาตัวหนึ่งมาใส่ที่เบ็ด”ถังเทียนจื๋อเริ่มสอนเฉิงเฉิงว่าติดเหยื่อที่เบ็ดอย่างไร ตามด้วยสะบัดเบ็ดลงไปในแม่น้ำอย่างไร

พอเบ็ดโอเคแล้ว ถังเทียนจื๋อก็ให้เฉิงเฉิงนั่งลงที่หิน“ตอนนี้หนูต้องมองที่เบ็ดในแม่น้ำดีๆ รอปลามากินอาหาร เบ็ดจะขยับสองที ตอนนี้อย่าเพิ่งดึงขึ้น รอเบ็ดจมลงลึกๆแล้วค่อยรีบดึงขึ้น เข้าใจไหม？”

ถังเทียนจื๋อพูดชัดเจนดี ไม่แค่เฉิงเฉิง แม้แต่กู้ฮอนที่อยู่ข้างๆก็ยังเข้าใจ

“Noton คุณอธิบายชัดเจนขนาดนี้ ไม่ไปเป็นครูก็เสียดายที่มีความสามารถนะคะ”กู้ฮอนพูดขำๆ

ถังเทียนจื๋อโบกมือ“ที่จริงไม่ถือว่าสอนหรอกครับ แค่เอาประสบการณ์ตกปลาบอกเฉิงเฉิงเฉยๆ ผมยังมีทักษะการตกปลาอีกมากมายที่เหลืออยู่ พวกนี้จะเอาไปสอนใครลวกๆไม่ได้ เหอะเหอะ”พูดจบ เขาก็ยกมือขึ้น เอามือชี้ไปที่หัวตัวเอง

“โอเค พวกคุณค่อยๆตกปลาที่นี่ไปเถอะครับ ผมจะไปเอาถังมาให้พวกคุณ เดี๋ยวตกปลาได้จะได้เอามาใส่ถัง”

***

เป่หมิงโม่พาหยางหยางเข้าป่า ยิ่งเดินยิ่งลึก ยิ่งไปยิ่งไกล

ตอนที่อยู่ในค่ายเมื่อกี้ อุณหภูมิกำลังดี

แต่ว่าพอเข้ามาในป่าแล้ว ไม่นานก็รู้สึกที่นี่ชุ่มชื้น

รอบๆเขาคือสีเขียวล้วน ส่วนลำต้นของต้นไม้สีน้ำตาลเข้มปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำ

ต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาหลายปีมีกิ่งหักเป็นชั้นๆ ยากที่จะเห็นถูกพวกมันปกคลุมที่พื้น

เหยียบด้านบนที่รู้สึกเบาๆเหมือนกำลังเดินบนหิมะ หรือผ้าฝ้าย และยังส่งเสียง “คลิก คลิก”กับ“กรอบ กรอบ”ออกมา

เงยหน้ามองไปที่ท้องฟ้า ที่นี่มีต้นไม้แน่นหนา จบเกือบจะปิดคลุมท้องฟ้าสีฟ้าไปทั้งหมด

ทุกลมหายใจ ต่างรู้สึกถึงรสชาติของความชุ่มชื้นและแห้งแล้งผสมกันของที่นี่

แต่พอเปรียบกับเมือง ที่อากาศมีฝุ่นละอองกับไอเสีย ที่นี่ก็ยังบริสุทธิ์มาก

ที่นี่ถึงจะเป็นรสชาติแห่งธรรมชาติที่แท้จริง

และสายลมที่พัดมาเป็นครั้งคราว นำกลิ่นเน่าเปื่อยที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนมาด้วย

ต้นไม้สั่นก็ส่งเสียงกรอบแกรบไปมา มีแค่เวลานี้ ถึงจะสามารถมองเห็นว่าด้านบนที่แท้ก็มีสีท้องฟ้าสีครามด้วย

เป่หมิงโม่เดินไปตรงหน้า มือของเขาหยิบใบไม้แห้งหนึ่งใบจากที่พื้นขึ้นมา น่าจะเรียวกว่ามือเล็กๆของหยางหยางไม่มากเท่าไหร่

เขาไม่หยุดใช้มันตีไปที่ต้นไม้ตรงหน้าเขา และกิ่งไม้ที่อยู่ใต้เท้า

ถึงแม้ถังเทียนจื๋อจะบอกว่าที่นี่ไม่มีสัตว์อันตราย แต่ว่าสำหรับเป่หมิงโม่แล้ว ที่อันตรายที่สุดในตอนนี้คือค่าย แต่ว่าน่าจะถือว่าปลอดภัยชั่วคราว

ส่วนเรื่องอื่น เขาก็ระมัดระวังมากขึ้น

หยางหยางตามเขาอยู่ด้านหลัง ตอนนี้เขาไม่มีท่าทีเดิมพันกับเจ้าเด็กนั่นอีกต่อไปแล้ว

ตอนนี้เขาขมวดคิ้ว ประชันหน้ากับต้นไม้ที่มองไม่เห็นแม้แต่ด้านข้าง หันกลับไปมองด้านหลัง ไม่มีภาพของค่ายอีกต่อไป มีแต่ต้นไม้ที่เหมือนๆกัน

พวกเขาถูกล้อมรอบไปด้วยต้นไม้แล้ว

หยางหยางรู้สึกว่ารอบนี้ เขาจะต้องแพ้แน่นอน คิดว่าต่อไปต้องวิ่งตามตูดเขาทั้งวัน โดยเฉพาะลูกชายของคนรวยหกนิ้วนั่น ก็ทำให้เขารู้สึกอับอายขายหน้า

เป่หมิงโม่ได้ยินด้านหลังไม่มีเสียงเท้าเดินตาม ก็ฟังดู หันไปเห็นหยางหยางหยุดลงไม่ไกลจากเขา

เขาขมวดคิ้วนิดๆ“หยาง คิดอะไรอยู่ รีบตามมาสิลูก ถ้าหายไปจากที่นี่ จะไม่มีใครหาเจอนะ”

โดนเป่หมิงโม่ดุแบบนี้ เมื่อกี้หยางหยางที่ดูซึมๆก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

รีบไปข้างหน้าอย่างไว และวิ่งเหยาะๆตามไป

ที่จริงนึกว่าหาอาหารในป่า น่าจะสนุกกว่านั่งรอตกปลาว่างๆเยอะเลย แต่ว่าคิดไม่ถึงว่าจะน่าเบื่อเหมือนกัน

ช่างเถอะอย่างน้อยตัวเองก็ได้เคลื่อนไหว ดีกว่านั่งจดจ่ออยู่ข้างแม่น้ำมากละกัน

ไม่รู้แม่กับเฉิงเฉิงตกปลาได้ไหม ถึงตอนนั้นอย่ากลายเป็นว่าแม้แต่สองตัวก็ไม่ได้มา ไม่งั้นคืนนี้คงน่าขายหน้า

*

หยางหยางอยู่ในป่าเป็นห่วงกู้ฮอนกับเฉิงเฉิง

ส่วนพวกเขาก็เป็นห่วงเป่หมิงโม่กับหยางหยางที่นี่

กู้ฮอนก้มลงมองนาฬิกา จากที่พวกเขาออกไปตอนนี้ก็หนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว เขาหันกลับไปมองในป่า กังวลจริงๆว่าพวกเขาจะหลงทาง หรือว่าหยางหยางจะขาพลิกไหม ถูกแมลงหรือว่างูกัดหรือเปล่า เป่หมิงโม่เผชิญหน้ากับเหตุการณ์นี้คนเดียวจะช่วยเขาได้หรือไม่

***

กู้ฮอนนั่งบนหินข้างแม่น้ำ สองมือกอดอกไว้