เด็กในปกครองพ่อเลี้ยงปรเมศ นิยาย บท 5

มหาวิทยาลัย XXX

"เจ้าขา แกมานั่งทำอะไรตรงนี้" หมดเวลาสอบของนักเรียนที่สอบชิงเตรียมเข้า เจ้าขานั่งรอเพื่อนๆอยู่ชั้นล่างทั้งที่เป็นเวลาที่เธอยังต้องนั่งสอบ ใบหน้าหงอยขึ้นมาในยามที่อะไรๆดูไม่เป็นใจสักอย่าง

"อาจารย์คุมสอบไม่สบาย การสอบก็เลยต้องเลื่อนไปอีก 3 วัน"

"อ้าว!! พรุ่งนี้เราต้องกลับกันแล้ว"

"......"

"จะทำยังไงล่ะที่นี่ ตั๋วรถทัวร์ก็จองกันหมดแล้วด้วย ถ้าจะทิ้งก็เสียดาย"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวหาห้องพักใกล้ๆมหา'ลัย ราคาๆถูกอยู่สักคืน" เจ้าขาแสดงความจำนงค์ไม่ต้องการให้ใครอยู่เป็นเพื่อนเพราะค่าตั๋วรถแต่ละคนก็ไม่ใช่ถูกๆ

"มันไม่ถูกอะสิ แถวนี้ที่ไหนจะมีถูก"

"ไม่มีเหรอ" เสียงแผ่วเบาพร้อมลมหายใจเป่าออกปล่อยจมูกโด่ง ไม่มีที่พักเธอจะไปนอนที่ไหน พรุ่งนี้เพื่อนๆต้องกลับกันก่อน หากเพียงอ้อยกลับกรุงเทพก็ไม่กล้าค้างที่ไร่ภูมิดินต่อแน่นอน

"เดี๋ยวให้แม่คุยกับพ่อเลี้ยงให้”

“ไม่เอา” เจ้าขาส่ายหัวเป็นการปฏิเสธทันที การเจอกันครั้งแรกไม่ได้ประทับใจอะไรเลย หากต้องอยู่ไร่ภูมิดินเพียงลำพังก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่ ทั้งไม่อยากอยู่กับผู้ชายที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ ตอนนี้พ่อเลี้ยงปรเมศในสายตาเจ้าขาก็ไม่ต่างจากเฒ่าหัวงู การกระทำในวันนั้นมันทำให้เธอคิดแบบนี้จริงๆ

"แกมีเงินเช่าห้องคืนแพงๆเหรอ ถ้ามีฉันก็ไม่ขัด"

เจ้าขาส่ายหัวอีกรอบทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือแค่หลักพัน มันเป็นเงินที่เธอเจียดจากค่าขนมไปโรงเรียนเก็บเล็กผสมน้อยมานานหลายเดือนเพื่อการมาครั้งนี้ หากเลือกพักที่อื่นต้องโทรกลับไปขอเงินพ่อและเธอก็ไม่อยากเป็นภาระให้พ่ออีกแล้ว ที่ผ่านมาพ่อเหนื่อยมาก มากจนไม่อยากเห็นหยาดเหงื่อของพ่อที่พยายามทำงานเพื่อเธอ

"ไม่มีก็ต้องอยู่ไร่"

"ไม่อยู่"

"แกกลัวอะไรเจ้าขา"

"....." จะบอกว่ากลัวพ่อเลี้ยงก็ไม่เชิง แต่จะอยู่ยังไงท่ามกลางผู้คนที่ไม่รู้จัก แม่ของเพียงอ้อยก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นจะทำอะไรก็ดูเกรงใจไปซะทุกเรื่อง