เด็กในปกครองพ่อเลี้ยงปรเมศ นิยาย บท 10

วันแรกของเจ้าขากับการเข้าสอบเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยในฝันในคณะสถาปัตย์ ความรู้สึกของคนตัวเล็กที่เดินทางมาต่างถิ่นอีกทั้งในตอนนี้เธอก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียว แม้จะมีแม่ของอ้อยคอยดูแลตลอดการอยู่ในไร่ก็ตาม

เจ้าขาตื่นเต้นไม่น้อยกับการเข้าสอบในครั้งนี้ หนังสือที่อ่านมาเป็นอย่างดีวันนี้มันเห็นผล ข้อสอบส่วนมากมาจากหนังสือเล่มหนาที่เธอตั้งใจอ่าน แต่ทว่าโจทย์แต่ละข้อค่อนข้างยากและพลิกแพลงคำถามจนต้องอ่านซ้ำๆวนๆหลายรอบและในตอนนี้เจ้าขาก็ไม่มั่นใจเอาเสียเลย

"ทำไมมันยากแบบนี้" ใช้ปลายดินสอดันเข้าที่ขมับและเคาะไปหนึ่งที จากนั้นก็พักสายตาเล็กน้อยมองออกไปทางหน้าต่าง จากความสนใจที่ต้องเป็นข้อสอบตรงหน้า เจ้าขากลับไปสนใจคนที่อยู่ด้านนอกคือพ่อเลี้ยงปรเมศ เด็กสาวไม่ได้ตาฝาดผู้ชายคนนั้นคือพ่อเลี้ยงจริงๆเขากำลังเดินลงจากรถไปยังตึกของอธิการบดีมหาวิทยาลัย ดวงตากลมห่อไปด้วยสงสัยทำไมพ่อเลี้ยงถึงมาที่นี่ทั้งที่เวลานี้คนมีอายุต้องอยู่ในไร่

[ อีก 15 นาทีหมดเวลาทำข้อสอบ ] เสียงอาจารย์คุมสอบดังขึ้น เป็นผลให้เจ้าขาที่กำลังเหม่อมองสะดุ้งและได้สติหันกลับมาสนใจข้อสอบตรงหน้า เธอมัวใช้เวลากับสิ่งเร้าด้านนอกจนกินเวลาการทำข้อสอบไปหลายนาที

"เฮ้ย!!" มองกระดาษคำตอบที่ยังเหลือเป็นสิบๆข้อ เจ้าขาพยายามจะอ่านข้อสอบและทำให้เสร็จภายในไม่กี่สิบนาทีแต่เหมือนก็ยิ่งกดดันให้คิดคำตอบไม่ออก เจ้าขากัดริมฝีปากแน่น หายใจเข้าออกทำสติ เธอกำลังตื่นเต้นกับเวลาที่เหลือน้อยนิด

"เจ้าขา ผ่อนคลาย" ค่อยๆผ่อนลมหายใจเบาขึ้นและพยายามควบคุมมัน

[ หมดเวลาทำข้อสอบ ]

เหมือนโดนไม้หน้าสามฟาดเข้ากลางกระหม่อมมึนเบลอ พื้นที่ว่างบนกระดาษคำตอบตรงหน้าเหลืออีกหลายข้อที่ไม่ได้บรรจงคำตอบลง หน้าถอดสีและใจตกไปอยู่ตาตุ่มทันที เจ้าขาทำข้อสอบไม่ทันทั้งที่ตั้งใจอย่างมาก เธอกำลังกังวลเมื่อต้องยื่นกระดาษคำตอบของข้อสอบให้กับอาจารย์ที่นั่งประจำโต๊ะคุมสอบ น้ำตาก็คลอหน่วยเดินออกจากห้อง หมดหวังแล้วมหาวิทยาลัยที่ตั้งใจจะมา คณะที่ใฝ่ฝันอยากเข้า สุดท้ายก็โทษใครไม่ได้ต้องโทษตัวเองที่เผลอเรอจนเกินไป

"หมดหวังแล้วเจ้าขา" ลุกหอบกระเป๋าหลังจากมานั่งหน้าหงอยที่โต๊ะม้าเห็นอ่อนแล้วยกหลังมือขาวปาดน้ำตาที่กำลังซึมคลอหน่วยอย่างหมดหวัง ไม่เพียงแค่ตัวเองไหนจะพ่ออีกคนที่ตั้งใจอยากให้เธอได้ทำตามความฝัน สุดท้ายก็พังไม่มีชิ้นดี

ยังไม่ทันจะก้าวขาข้ามไปอีกฝั่งเพื่อเดินออกประตูด้านหน้าแล้วโบกรถประจำทางกลับ รถกระบะยกสูงก็ขับกระชั้นชิดคนตัวเล็กจนถอยหลังไม่ทัน กระจกรถฝั่งคนขับลดลงคนด้านในคือพ่อเลี้ยงปรเมศ

"สอบเสร็จแล้วเหรอ" ชายหนุ่มสวมแว่นดำ เสื้อยีนส์สีซีดคลุมทับเสื้อยืดสีขาวตามสไตล์การแต่งตัวของพ่อเลี้ยง

"......." เจ้าขายังยืนนิ่งไม่นึกว่าพ่อเลี้ยงจะยังอยู่แถวนี้

"ฉันถาม" เสียงทุ้มแผดดังขึ้นต้องการคำตอบจากร่างแน่งน้อยที่ยืนหอบกระเป๋า

"สะสอบเสร็จแล้วค่ะ" คนตัวเล็กก้มหน้าเล็กน้อย เป็นการขอโทษไปในตัวที่ไม่ได้ยินคนแก่กว่าถามจนต้องย้ำอีกรอบ

"ขึ้นรถ"