เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 23

คุณป๋ากระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉัน “เธอน่าจะรู้ดีว่าฉันเป็นคนยังไง หรือถ้าเธออยากลองดี ?”

“...ค่ะ พอดีหนูชอบความท้าทาย” ฉันตอบโดยไม่ได้แยแสอะไรมากนัก

“เมเบล !!”

“หนูยอมรับขนาดนี้แล้ว คุณป๋าน่าจะพอใจนะคะ” ฉันยิ้มออกมาแบบฝืนๆ “แต่จำไว้นะคะว่าหนูไม่ได้เต็มใจ”

คุณป๋ามองฉันด้วยสายตาที่ไม่พอใจ ส่วนฉันหลังจากพูดจบก็หันหลังเดินหนีคุณป๋าเข้าไปในบ้านทันที

ภายในบ้านหรือนอกบ้านฉันไม่เห็นลูกน้องของคุณป๋าอยู่เลยสักคน ทักที่ทุกวันจะเดินกันให้ควัก แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เรียบขึ้นไปบนห้อง

เมื่อมาถึงในห้องสิ่งแรกที่ทำคืออาบน้ำ เป็นอีกครั้งที่ฉันถูผิวตัวเองจนเป็นรอยแดง ที่ทำก็เพราะโกรธตัวเองที่ทำให้เรื่องบ้านั่นมันเกิดขึ้นอีก

ฉันรู้ดีว่าระหว่างฉันกับคุณป๋าไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด เราจะมีอะไรกันมันก็ไม่ผิดศีลธรรม แต่จิตใต้สำนึกมันยากที่จะยอมรับ ให้เป็นผู้ชายคนอื่นยังจะดีซะกว่าเป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวขนาดนี้

ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ในเมื่อทุกอย่างมันเกินกว่าจะแก้ไข ฉันก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้ได้ ก็แค่นั้น...

เช้าวันใหม่...

หลังจากอาบน้ำล้างหน้าแต่งตัวเสร็จ ฉันก็ต้องลงไปกินข้าวกับคุณป๋าแบบที่ไม่ได้เต็มใจเท่าไร

ขณะที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ เสียงโทรศัพท์ของคุณป๋าก็ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง จนอดไม่ได้ที่ฉันจะต้องเงยหน้าขึ้นไปมองคุณป๋าที่ไม่ได้สนใจเสียงโทรศัพท์เลยสักนิด ราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น

“มีอะไร ?” คุณป๋าเห็นว่าฉันกำลังมองตัวเองอยู่จึงถามขึ้น

“ไม่รับโทรศัพท์หน่อยหรอคะ”

“สนใจทำไม” คุณป๋ายิ้มมุมปากอย่างอยากที่จะคาดเดา “หรือว่าเธออยากรู้ว่าใครที่โทรมาหาฉัน ?”

“เปล่าค่ะ หนูแค่รำคาญถ้าไม่รับสายก็กรุณาปิดเสียงด้วยค่ะ” พูดจบฉันก็ก้มหน้าลงกินข้าวต่อ เพียงไม่กี่วินาทีก็ไม่ยินเสียงช้อนกระทบลงจานดังขึ้น ทำให้ฉันเหลือบตาไปมอง เห็นว่าคุณป๋ากำลังจ้องมาทางฉันตาเขม็ง

“ให้มันได้แบบนี้สิวะ น่าหงุดหงิดชะมัด!!” พูดจบคุณป๋าก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินออกไปจากห้องอาหาร ไม่ลืมที่จะจ้องฉันตาเขม็งอีกครั้ง

ฉันได้แต่ถามตัวเองในใจว่าฉันพูดแรงไปอย่างนั้นหรอ ก็ไม่หนิ คำพูดของฉันมันไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นสักหน่อย

ฉันนั่งกินข้าวต่อโดยไม่สนใจอะไร หลังจากกินข้าวเสร็จก็มีคนมาเก็บจานไป อ๋อ! ลืมบอกไปว่าที่บ้านมีแต่ผู้ชายนะ ไม่มีแม่บ้าน คนที่ทำอาหารก็เป็นผู้ชาย

“คุณหนูครับ นายให้ผมพาคุณหนูไปดูคอนโดที่จะย้ายไปอยู่ครับ” พี่กล้าเดินมาบอกฉัน

“เป็นคอนโดที่คุณป๋าเลือกให้ใช่มั้ยคะ ?”

“ครับ”

“ฝากบอกคุณป๋าด้วยนะคะว่าหนูต้องการจะเลือกคอนโดด้วยตัวเอง” ที่ฉันไม่โทรหรือพิมพ์ข้อความไปบอกด้วยตัวเองก็เพราะว่าไม่อยากจะคุยอะไรให้มันยืดยาว เพราะถ้าฉันเป็นคนบอกเองคงไม่ได้คุยแค่เรื่องคอนโดแน่

“อย่าขัดใจนายนักเลยนะครับคุณหนู” พี่กล้าเตือนอย่างลำบากใจ บ่อยครั้งที่ฉันมักจะถูกเตือนแบบนี้

“หนูไม่ได้ขัดใจค่ะ แต่หนูอยากมีอิสระที่จะเลือกอะไรด้วยตัวเองบ้าง ไม่ใช่ต้องอยู่ในกรอบที่คุณป๋าวางเอาไว้ทุกอย่าง”

เมื่อฉันพูดจบพี่กล้าก็ถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออก ซึ่งฉันก็รู้ว่าพี่กล้ากำลังจะโทรไปหาใคร ฉันจึงชิ่งเดินหนีออกมานอกบ้านก่อน

ฉันโทรไปหาเอวากะว่าจะไปหาที่บ้าน แต่เอวาบอกว่าวันนี้ไม่ว่างเพราะต้องไปธุระกับแม่ ฉันจึงไปหาฟาร์นที่คอนโดแทน

ณ คอนโดฟาร์น

“เป็นไงเมื่อคืน เจอดุเปล่า ?” ฟาร์นนั่งลงไม่ไกลจากฉันเท่าไหร่ก่อนจะถาม

“ไม่หรอก” ฉันส่ายหน้าไปมา

“แล้วมีอะไรถึงได้มาที่คอนโดฉัน ?”

“มาเล่นด้วยไม่ได้หรือไง”

“เล่น ? เธอทำฉันแปลกใจหลายครั้งแล้วนะเมล” ฟาร์นจ้องหน้าฉันอย่างจับผิด “แบบนี้มันไม่ปกติเลยว่ะ”

“...ฉันก็ปกตินะ”