เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 47

หลังจากจบบทกาม ฉันก็รีบไปล้างตัวในห้องน้ำแล้วก็เปลี่ยนใส่ชุดใหม่ เมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จแล้วก็เดินออกมาด้านนอก เห็นว่าคุณป๋ายังนั่งอยู่ตรงโซฟาแถมยังไม่ยอมใส่เสื้อ ใส่เพียงแค่กางเกงตัวเดียว

ฉันรีบเดินไปเก็บเสื้อผ้าของตัวเองที่กระจัดกระจายบนพื้นหน้าโซฟาโดยมีสายตาของคุณป๋าจ้องมองอยู่ตลอดเวลา

“ใส่เสื้อสิคะ” ฉันเงยหน้าขึ้นบอกกับคุณป๋า

“ยังไม่อยากใส่” คุณป๋าตอบก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดๆ

“เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า จะอธิบายว่ายังไงคะ”

“ก็บอกไปว่าฉันกับเธอเพิ่งเอากันเสร็จ” คุณป๋าตอบโดยไม่ใส่ใจอะไรมากนัก

แต่เมื่อฉันได้ยินคำพูดของคุณป๋าแล้ว ทำให้ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ คุณป๋าเหล่ตามามองฉันก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ใครจะเข้ามาได้ เธอทำเหมือนกับว่าห้องเธอเป็นพื้นที่สาธารณะ”

มันก็จริงอย่างที่คุณป๋าพูด ใครจะเข้ามาถ้าฉันไม่อนุญาต แถมพี่กล้าก็ยังยืนเฝ้าหน้าห้องอยู่ขนาดนั้น

“อื้อ! ปล่อยหนูนะคะ จะทำอะไรอีก” ฉันจ้องคุณป๋าตาเขม็งเมื่อถูกรั้งแขนเอาไว้

คุณป๋าไม่ตอบอะไรแต่กลับกระตุกแขนทำให้ร่างของฉันเซแถลล้มลงไปนั่งบนตักแกร่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ

คุณป๋าปัดผมที่เกะกะอยู่บนต้นคอของฉันออก ก่อนจะฝังจูบลงมาประชิด ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดลงมาทำให้หัวใจดวงน้อยของฉันพลันเต้นรัวขึ้นมาอีกครั้ง

“เธอบอกให้ฉันเคลียร์ตัวเอง…”

“คุณป๋าคงไม่คิดจะจริงจังกับคำพูดของหนูหรอก…ใช่มั้ยคะ” ฉันพูดขัดขึ้น ถึงจะหวังลึกๆ ให้มันเป็นแบบนั้น แต่ฉันก็คิดว่าผู้ชายอย่างคุณป๋าคงทำไม่ได้

“ถ้าฉันบอกว่าฉันจะทำจริงๆ เธอจะว่าไง” เสียงทุ้มเอ่ยบอกเบาๆ ข้างๆ กับใบหูของฉัน ทำให้ฉันนั่งตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ

“เธอเงียบทำไม” คุณป๋าถาม

“จะให้หนูพูดอะไรล่ะคะ…” ฉันเม้มปากแน่น พยายามบอกตัวเองว่าไม่ควรใจเต้นแรงขนาดนั้น แต่ก็เปล่าประโยชน์

“ฉันไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงคนไหน”

“…..”

“และฉันก็ไม่เคยอยากผูกมัดกับผู้หญิงคนไหน” พูดจบคุณป๋าก็กำชับก่อนแน่นขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ “เธอคือผู้หญิงคนแรกที่ฉันอยากจะผูกมัด และฉันก็ไม่สนใจว่าสถานะก่อนหน้านี้จะเป็นยังไง”

“ผูกมัดงั้นหรอคะ…” ฉันถามกลับอย่างไม่เข้าใจในความหมายที่คุณป๋ากำลังจะสื่อในตอนนี้

“ฉันมีงานด่วนต้องไปจัดการ” พูดจบคุณป๋าก็จับตัวฉันลงจากตัก ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“ไม่ตอบคำถามของหนูก่อนหรอคะ ?” ฉันถามในขณะที่คุณป๋ากำลังเดินไปที่หน้าประตูห้อง

“เอาไว้คืนนี้ฉันจะโทรหาแล้วกัน”

คุณป๋าเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ได้อธิบายอะไรให้ฉันเข้าใจทั้งนั้น ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงไปบนโซฟา

“เลิกใจเต้นแรงสักที…” ฉันยกมือขึ้นมาทาบลงบนอกข้างซ้ายของตัวเองที่มันเต้นแรงไม่ยอมหยุด ทั้งที่คุณป๋าก็เดินออกไปจากห้องแล้ว

ใช้เวลาพักใหญ่กว่าที่หัวใจดวงน้อยมันจะหยุดเต้น จากนั้นฉันก็เก็บกวาดห้อง เห็นแบบนี้ฉันก็เป็นคนเจ้าระเบียบนะ

วันนี้มันน่าเบื่อจะออกไปนั่งเล่นห้องเอวานางก็กลับบ้าน ฟาร์นก็เหมือนกัน ดังนั้นฉันจึงต้องจำใจอยู่ในห้องทั้งๆ ที่มันน่าเบื่อเอามากๆ

ตกดึก….

เมื่อตอนบ่ายคุณป๋าบอกว่าคืนนี้จะโทรมา นั่นแหละฉันก็รอ รอจนตอนนี้สี่ทุ่มครึ่งแล้วก็ไร้วี่แวว หรือว่าฉันควรจะเป็นฝ่ายโทรไปก่อนดี

บ้าจริง!! จะทำแบบนั้นได้ยังไง

ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะกดปิดจอโทรศัพท์แล้วเอื้อมมือไปปิดสวิตซ์ไฟบนหัวเตียงเพื่อจะนอน ในขณะที่ฉันทิ้งหัวลงหมอน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ทำให้ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที

ปลายสายที่โทรเข้ามาคือคุณป๋า หัวใจของฉันมันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะอีกแล้วสิ

( ฮัลโหลค่ะ โทรมาทำไมป่านนี้คะหนูจะนอนแล้ว ) ฉันพูดไปแบบนั้นเพื่อไม่ให้ถูกจับผิดว่ากำลังรอให้คุณป๋าโทรมาอยู่

( ถ้าเธออยากจะนอนแล้วจะรับสายฉันทำไม )

( ก็มันเสียงดังนี่คะ ไม่ให้รับได้ไงหนวกหู )