เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 63

ในเมื่อผลักไสเท่าไหร่คุณป๋าก็ไม่ยอมถอยห่าง ฉันที่อดกลั้นไม่ได้จึงร้องไห้สะอื้นออกมาเสียงดัง แล้วใช้มือทุบแผงอกแกร่งของคุณป๋าอย่างลงโทษ พร้อมกับสะอื้นจนตัวเกร็ง

“หยุดร้องได้แล้ว ฉันขอโทษ” คุณป๋าพูดปลอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นลง ก่อนจะผละกอดออกแล้วใช้นิ้วใหญ่เช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มให้

“อึก~ รู้มั้ยคะว่าเวลาที่คุณป๋าหายไปหนูรู้สึกยังไง หนูเป็นยังไง”

“รู้มั้ยว่ากว่าหนูจะนอนหลับได้แต่ละคืน รู้มั้ยว่าหนูคิดไปต่างต่างนานา อึก~”

“คุณป๋าอยู่ที่บ้านกับผู้หญิงคนนั้น จะไม่ให้หนูคิดมากเลยคงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะอึก~” ฉันตัดพ้อคุณป๋าไปยาวเหยียด

“ระหว่างฉันกับแม่บ้านคนนั้นไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกจ้าง” คุณป๋าประคองใบหน้าของฉันให้เงยขึ้นไปสบตากับตัวเอง “ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะพยายามเข้าหาฉัน แต่ฉันก็ไม่คิดจะสนใจ เพราะฉันมีเธออยู่แล้วทั้งคน”

“……” ฉันยังคงสะอื้นอยู่เล็กน้อยพร้อมกับมองแววตาของคุณป๋าไปด้วย

“ฉันชัดเจนกับเธอ แปลว่าเธอคือผู้หญิงที่สำคัญที่สุดสำหรับฉันนะเมเบล”

พูดจบคุณป๋าก็โน้มใบหน้าลงมา กดจูบลงบนริมฝีปากของฉันอย่างนุ่มนวล ฉันนิ่งไม่ขัดขืนอะไรและยอมอ้าปากเล็กน้อยให้คุณป๋าส่งลิ้นของตัวเองเข้ามาสำรวจภายในโพรงปาก

หยดน้ำตามันแห้งเหือดหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีฉันก็ไม่ได้ร้องไห้แล้ว ฉันรักคุณป๋ามากไปใช่มั้ย ถึงได้ลืมความโกรธที่สะสมมาสองวันเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำของคุณป๋า

“ฉันอยากให้เธอเชื่อใจฉัน ได้มั้ย ?” คุณป๋าผละปากออกแล้วเอ่ยถามทั้งที่ริมฝีปากของเราทั้งคู่มันแนบชิดกันอยู่

“ให้เธอออกไปวันนี้เลยได้มั้ยคะ” ฉันยื่นข้อเสนอเพื่อรอฟังคำตอบ เพราะถ้าจะให้ฉันตอบว่าเชื่อใจ ฉันก็ต้องได้ยินคำตอบที่มันชัดเจนจากคุณป๋า

“ฉันพูดเรื่องนี้ไปแล้ว แต่เพลงเธอบอกว่าขออยู่ทำงานบ้านก่อนอีกสักเดือน เพราะกำลังหาเงินไปช่วยทางบ้าน”

“ตอแหลสิคะไม่ว่า”

คุณป๋าถอนหายใจออกมาหนักๆ เมื่อได้ยินฉันสบถไปแบบนั้น

“ทำไมไม่เอาเงินให้มันไปล่ะคะ แค่นั้นก็จบเรื่อง”

“มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องเอาเงินให้ใครฟรีๆ นอกจากเธอ”

ฉันมองหน้าคุณป๋าก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟา ถึงจะใจอ่อนแล้ว ยอมหายโกรธแล้วก็เถอะ แต่ก็ยังเคืองอยู่นิดหน่อย

“ก่อนหน้านี้ฉันรู้ว่าคงจะพูดอะไรที่ทำให้เธอต้องคิดมาก….”

“รู้แล้วทำไมต้องพูดแบบนั้นด้วยล่ะคะ”

“ฉันไม่ชอบถูกถามจี้ แถมเธอยังไม่เชื่อแล้วก็เอาแต่ถามซ้ำ แบบนั้นมันทำให้หงุดหงิด” คุณป๋าตอบอย่างตรงไปตรงมา

ใช่!! ที่พูดมาแปลว่าฉันงี่เง่านั่นแหละ

“ฉันไม่สนใจนิดหน่อย ร้องไห้เป็นเด็กเลย” คุณป๋ายิ้มเล็กน้อยพลางยืนกอดอกมองฉัน

“ตาหนูบวมหมดเลย เพราะคุณป๋าคนเดียว” ฉันจิ๊ปากใส่คุณป๋า

อุตส่าห์ดราม่าร้องไห้ คิดว่าวันนี้ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณป๋าควต้องขาดสะบั้นแน่ๆ แต่สุดท้ายแล้วเราก็มานั่งปรับความเข้าใจกัน

ทั้งฉันและคุณป๋าต่างฝ่ายก็ผิด ผิดที่ไม่ยอมให้กันตั้งแต่แรก ฉันผิดที่ไม่เชื่อใจ คุณป๋าก็ผิดที่ไล่ฉันไปแบบนั้น ในตอนนี้ฉันกับคุณป๋าตกลงกันแล้วว่าจะใจเย็นกว่านี้

คุณป๋าเดินตรงมาหาฉันพร้อมกับนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าแล้วใช้มือหนาลูบไล้ขาอ่อนของฉันไปมา ก่อนจะสอดเข้ามาในกระโปรงนักศึกษาที่ฉันสวมใส่

“จะทำอะไรคะ” ฉันรู้ดีอยู่แล้วว่าคุณป๋ากำลังจะทำอะไร ก็แค่แกล้งถามไป