เด็กฝึกงานสอนรัก นิยาย บท 21

ตอนที่ 21 ความหวังสุดท้าย

วันที่ตื่นเต้นที่สุด ก็มาถึงจนได้ ทั้งคู่แทบไม่ได้นอนเลย ตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา

คชาเองก็เริ่มอดอาหาร ตั้งแต่เที่ยงคืนที่ผ่านมา

เนเน่เธอคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ ตลอดเวลาถึงแม้ความทรงจำบางส่วนของเค้าจะหายไปแต่ในขณะนี้ เวลานี้

เธอคือคนที่ให้กำลังใจ คือ คนที่คอยช่วยเหลือทุกอย่างในตอนที่เจ็บไข้

"คุณไปหาอะไรทานบ้างเถอะ ผมไม่เป็นไรอยู่คนเดียวได้ เดี๋ยวจะเป็นอะไรไปอีก"

คชานบอกให้แฟนสาวที่อยู่ให้กำลังใจกันมาตั้งแต่เมื่อคืน ออกไปหาข้าวกินบ้าง

เมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่ได้กินอะไร ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ทำให้เค้าซาบซึ้งในความมีน้ำใจของเธอเป็นอย่างมาก

"ดีเหมือนกันค่ะ เดี๋ยวบ่ายโมง เน่เน่จะได้ไปเฝ้าคุณที่หน้าห้องผ่าตัด ไม่อยากพลาดตอนที่คุณตื่นขึ้นมาจากการผ่าตัด "

"เน่เน่อยากให้คุณเห็นเนเน่เป็นคนแรก

เราจะเริ่มต้นใหม่กันนะคะคชา " เธอเอามาตบที่มือของแฟนหนุ่มเบาๆ เพื่อจะให้กำลังใจ

"เรายังมีความหวัง ทุกอย่างจะดีขึ้น เนเน่เชื่อ"

"ครับ"

ถึงแม้สายตาของชายหนุ่มจะยังคง ไม่มีความทรงจำ อะไรในตัวเธอเหลืออยู่เลย

การที่เค้าตอบออกมาแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

'ต้องผ่านไปด้วยดี ' เน่เน่เธอบ่นกับตัวเองออกมาเบาๆ

"เน่ไปหาข้าวทานก่อนคชาอยู่คนเดียวได้นะแล้วเน่เน่จะรีบกลับ " เธอรีบเดินออกจากห้องไป เพื่อไม่อยากมองเข้าไปในความว่างเปล่า ของสายตาเค้าอีก มันทำให้เธอ

เหมือนตัวเองไม่มีตัวตนอยู่ในนั้นเลย

เวลา 12:45น

พยาบาลเวรเข้ามาขอตัวคนไข้ เพื่อจะพาไปเตรียมตัวที่จะห้องผ่าตัด มันเหมือนกันอาการใจหาย และแอบดีใจในเวลาเดียวกัน

คชาถูกพาตัวออกไปยังห้องผ่าตัด

โดยมีแฟนสาวเดินตามไปติดๆ เพื่อจะให้กำลังใจที่หน้าห้องผ่าตัด

@ หน้าห้องผ่าตัด

เธอนั่งมองนาฬิกา ที่ข้อมือตัวเอง แทบทุกวินาที มันเหมือนทุกวินาทีเดินช้าเหลือเกิน

มันเป็นวินาที ที่เป็นความหวัง และ เป็นวินาที ที่อันตรายไปพร้อมๆ กัน ไม่มีใครรู้ว่าวินาที ที่กำลังจะเดินอยู่ขณะนี้ จะส่งผลอะไรบ้าง

การผ่าตัดจะใช้เวลาอีกนานแค่ไหน กว่าจะสำเร็จ ผลออกมาเป็นยังไงบ้างไม่มีใครรู้ได้

มันอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ใจมันเต้นแรงผิดจังหวะเสียไปหมด เธอจ้องไปที่ประตูห้องผ่าตัดตลอดเวลา สลับกับการมองที่นาฬิกาที่ข้อมือตัวเองไป

ทุกวินาทีเวลาเดินไปอย่างช้า เกือบ 3 ชั่วโมงแล้ว เธอยังคงเดินไปวนไป วนมาอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดอยู่แบบนั้น

เหมือนหนูน้อยที่กำลังติดจั่น หาทางออกไม่เจอ ได้แต่รอคอยเวลาที่ยาวนานให้ผ่านพ้นไป

เวลาที่เธอรอคอยก็ได้มาถึง ประตูที่ห้องผ่าตัดก็ถูกเปิดออก

แฟนหนุ่มของเธอ ถูกเข็นออกมาจากห้องนั้นด้วยความรีบร้อน

เป็นยังไงบ้างคะ ?

ผลเป็นยังไงบ้าง ? เธอรีบเข้าไปถามพยาบาลที่เดินตามบุรุษพยาบาลเข็นตัวแฟนหนุ่มของเธอออกมาในห้องนั้นด้วยความร้อนใจ

"คนไข้ความดันต่ำมากต้องเข้าห้องไอซียูค่ะ " พยาบาลสาวที่เดินตามหลังมาบอกกับเธอถึงอาการ

เมื่อเธอได้ฟังเช่นนั้นแล้ว แทบจะยืนไม่ไหวแต่ต้องพยุงร่างตัวเองขึ้นมาเสียให้ได้

'ต้องไหวสิเนเน่' เธอให้กำลังใจตัวเองเบาๆ

แล้วรีบเดินตามไป ที่ห้องไอซียู ด้วยกลัวไม่ทัน

เธอไปยืนรอที่ห้องไอซียูอีก 1 ชั่วโมง เดินไปวนมาอยู่หน้าห้อง เป็นเวลาถึง 1 ชั่วโมงเต็ม

ประตูห้องไอซียูก็ถูกเปิดกว้างออกมา

"เฮ้ยย...โล่งใจเสียที " เธอบ่นออกมา เมื่อเห็นร่างแฟนหนุ่มกลับออกมาจากห้องนั้นได้

"เป็นยังไงบ้างคะ ?"

"ยานอนหลับก็ไม่น่าจะหลงเหลืออยู่ ทุกอย่างก็ปกติดี หมอตรวจอย่างละเอียดแล้ว ไม่มีอะไรผิดปกติเลย "

"ทำไมถึงยังไม่ฟื้นคะหมอ ?"

"รอหน่อยนะครับ ให้เวลาคนไข้หน่อย"

เธอได้แต่เฝ้ารอ อย่างใจที่จดจ่อตลอดเวลามันทรมานใจเหลือเกินเมื่อเทียบกับ ที่เขาฟื้นขึ้นมาแต่ความทรงจำหายไป

มันยังทรมานใจน้อยกว่า ที่จะนั่งมองอยู่แบบนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะฟื้นขึ้นมา

ถึงแม้จะต้องทนมองดวงตาที่ว่างเปล่า ที่เต้าจำไม่ได้ยังดีเสียกว่า ต้องมานั่งมองร่างที่ไร้สติแบบนี้

ทุกอย่างที่คาดหวัง เอาไว้สูญสิ้น เหมือนเดินวนกลับมาที่เดิม

เหมือนกลับสู่โหมดตึงเครียดอีกครั้ง ทั้งที่มันต้องควรจะดีใจได้แล้ว ที่การผ่าตัดเป็นไปด้วยดี แต่กลับกลายเป็นว่าคชาไม่ฟื้นสะอีก

เนเน่เธอได้แต่นั่งเฝ้าอย่างไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แฟนหนุ่มของเธอ ขะตื่นขึ้นมา ที่มุมห้องอย่างเงียบงัด เฝ้ามองไปที่ร่างที่ไม่รู้สึกตัว

ไม่มีแม้สัญญาณใดๆ ให้รู้เลยว่า เค้าจะขยับตัวตื่น ถ้าเกิดว่าเขาไม่ตื่นขึ้นมาอีก เธอจะทำยังไงดี ทุกอย่างที่วางแผนไว้ ต้องเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด เงินที่เก็บไว้ก็ไม่เหลือ ใช้ไปกับการผ่าตัดหมดสิ้น

เน่เน่เครียดจนพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะต้องรออีกนานแค่ไหน

ประตูห้องที่เงียบงั้น ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ร่างสูงโปร่ง ตาคมจมูกโด่ง ที่คุ้นเคยเปิดเข้ามาในห้องนั้น

หญิงสาวมองไปที่ร่างสูง ตรงหน้าด้วยน้ำตาคลอเบ้า

"ซัน"

เธอเรียกชื่อเขาออกมาเบาๆ ที่ลำคอ น้ำตาไหลหยดลงมาอาบแก้ม ด้วยเก็บไว้ไม่อยู่ อีกต่อไป

"เค้ายังไม่ฟื้น

พี่จะทำยังไงดี

พี่จะทำยังไงต่อไป

จะทำยังไงให้เขาฟื้นได้" เธอร้องไห้ฟูมฟายออกมา ต่อหน้าเขาด้วยเก็บอาการไม่ไหว

ไม่รู้จะไปบอกใครแล้ว