เด็กฝึกงานสอนรัก นิยาย บท 21

ตอนที่ 21 ความหวังสุดท้าย

วันที่ตื่นเต้นที่สุด ก็มาถึงจนได้ ทั้งคู่แทบไม่ได้นอนเลย ตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา

คชาเองก็เริ่มอดอาหาร ตั้งแต่เที่ยงคืนที่ผ่านมา

เนเน่เธอคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ ตลอดเวลาถึงแม้ความทรงจำบางส่วนของเค้าจะหายไปแต่ในขณะนี้ เวลานี้

เธอคือคนที่ให้กำลังใจ คือ คนที่คอยช่วยเหลือทุกอย่างในตอนที่เจ็บไข้

"คุณไปหาอะไรทานบ้างเถอะ ผมไม่เป็นไรอยู่คนเดียวได้ เดี๋ยวจะเป็นอะไรไปอีก"

คชานบอกให้แฟนสาวที่อยู่ให้กำลังใจกันมาตั้งแต่เมื่อคืน ออกไปหาข้าวกินบ้าง

เมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่ได้กินอะไร ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ทำให้เค้าซาบซึ้งในความมีน้ำใจของเธอเป็นอย่างมาก

"ดีเหมือนกันค่ะ เดี๋ยวบ่ายโมง เน่เน่จะได้ไปเฝ้าคุณที่หน้าห้องผ่าตัด ไม่อยากพลาดตอนที่คุณตื่นขึ้นมาจากการผ่าตัด "

"เน่เน่อยากให้คุณเห็นเนเน่เป็นคนแรก

เราจะเริ่มต้นใหม่กันนะคะคชา " เธอเอามาตบที่มือของแฟนหนุ่มเบาๆ เพื่อจะให้กำลังใจ

"เรายังมีความหวัง ทุกอย่างจะดีขึ้น เนเน่เชื่อ"

"ครับ"

ถึงแม้สายตาของชายหนุ่มจะยังคง ไม่มีความทรงจำ อะไรในตัวเธอเหลืออยู่เลย

การที่เค้าตอบออกมาแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

'ต้องผ่านไปด้วยดี ' เน่เน่เธอบ่นกับตัวเองออกมาเบาๆ

"เน่ไปหาข้าวทานก่อนคชาอยู่คนเดียวได้นะแล้วเน่เน่จะรีบกลับ " เธอรีบเดินออกจากห้องไป เพื่อไม่อยากมองเข้าไปในความว่างเปล่า ของสายตาเค้าอีก มันทำให้เธอ

เหมือนตัวเองไม่มีตัวตนอยู่ในนั้นเลย

เวลา 12:45น

พยาบาลเวรเข้ามาขอตัวคนไข้ เพื่อจะพาไปเตรียมตัวที่จะห้องผ่าตัด มันเหมือนกันอาการใจหาย และแอบดีใจในเวลาเดียวกัน

คชาถูกพาตัวออกไปยังห้องผ่าตัด

โดยมีแฟนสาวเดินตามไปติดๆ เพื่อจะให้กำลังใจที่หน้าห้องผ่าตัด

@ หน้าห้องผ่าตัด

เธอนั่งมองนาฬิกา ที่ข้อมือตัวเอง แทบทุกวินาที มันเหมือนทุกวินาทีเดินช้าเหลือเกิน

มันเป็นวินาที ที่เป็นความหวัง และ เป็นวินาที ที่อันตรายไปพร้อมๆ กัน ไม่มีใครรู้ว่าวินาที ที่กำลังจะเดินอยู่ขณะนี้ จะส่งผลอะไรบ้าง

การผ่าตัดจะใช้เวลาอีกนานแค่ไหน กว่าจะสำเร็จ ผลออกมาเป็นยังไงบ้างไม่มีใครรู้ได้

มันอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ใจมันเต้นแรงผิดจังหวะเสียไปหมด เธอจ้องไปที่ประตูห้องผ่าตัดตลอดเวลา สลับกับการมองที่นาฬิกาที่ข้อมือตัวเองไป

ทุกวินาทีเวลาเดินไปอย่างช้า เกือบ 3 ชั่วโมงแล้ว เธอยังคงเดินไปวนไป วนมาอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดอยู่แบบนั้น

เหมือนหนูน้อยที่กำลังติดจั่น หาทางออกไม่เจอ ได้แต่รอคอยเวลาที่ยาวนานให้ผ่านพ้นไป

เวลาที่เธอรอคอยก็ได้มาถึง ประตูที่ห้องผ่าตัดก็ถูกเปิดออก

แฟนหนุ่มของเธอ ถูกเข็นออกมาจากห้องนั้นด้วยความรีบร้อน

เป็นยังไงบ้างคะ ?

ผลเป็นยังไงบ้าง ? เธอรีบเข้าไปถามพยาบาลที่เดินตามบุรุษพยาบาลเข็นตัวแฟนหนุ่มของเธอออกมาในห้องนั้นด้วยความร้อนใจ

"คนไข้ความดันต่ำมากต้องเข้าห้องไอซียูค่ะ " พยาบาลสาวที่เดินตามหลังมาบอกกับเธอถึงอาการ

เมื่อเธอได้ฟังเช่นนั้นแล้ว แทบจะยืนไม่ไหวแต่ต้องพยุงร่างตัวเองขึ้นมาเสียให้ได้

'ต้องไหวสิเนเน่' เธอให้กำลังใจตัวเองเบาๆ

แล้วรีบเดินตามไป ที่ห้องไอซียู ด้วยกลัวไม่ทัน

เธอไปยืนรอที่ห้องไอซียูอีก 1 ชั่วโมง เดินไปวนมาอยู่หน้าห้อง เป็นเวลาถึง 1 ชั่วโมงเต็ม

ประตูห้องไอซียูก็ถูกเปิดกว้างออกมา

"เฮ้ยย...โล่งใจเสียที " เธอบ่นออกมา เมื่อเห็นร่างแฟนหนุ่มกลับออกมาจากห้องนั้นได้

"เป็นยังไงบ้างคะ ?"