เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 93

ฝูซิ่นเล่อกำลังเดินอยู่ในสวนแปลกประหลาดที่เขาไม่รู้จัก

สองเท้าของแม่ทัพหนุ่มเหยียบย่ำไปบนแผ่นหินที่วางเรียงรายอยู่บนผืนหญ้าอ่อนนุ่มราวกับเป็นทางเดิน สวนที่ดูแปลกตาแห่งนี้ดูคล้ายผสมผสานหลายวัฒนธรรมเข้าไว้ด้วยกัน ทั้งวัฒนธรรมจีนและวัฒนธรรมที่ฝูซิ่นเล่อไม่เคยเห็นเอาไว้

กระถางต้นไม้ที่ถูกวางอยู่บนแท่นหินมีต้นไม้ซึ่งถูกดัดเป็นทรงสวยงาม บ้างก็มีดอกไม้สีสันสดใสที่เขาไม่รู้จัก ทว่าแม้จะไม่รู้จักสิ่งใด ณ สถานที่แห่งนี้ แต่เขากลับรู้จักสตรีผู้หนึ่งที่นี่ ผู้ที่เขาเคยเห็นในฝันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

ภาพในฝัน หญิงสาวที่เขาพบเห็นเป็นคนรูปร่างบอบบาง ไม่ถึงขั้นผอมแห้งแต่ก็ไม่ได้อวบอ้วนจนเกินงาม ดูแล้วเป็นเรือนร่างที่สมส่วนงดงามยิ่ง ส่วนเจ้าของร่างนั้นมีใบหน้าที่เรียกได้ว่าน่ารักน่าเอ็นดู แม้จะมิได้งามล่มเมืองหรืองามเทียบเท่าสตรีหลายนางที่เขาเคยรู้จัก แต่ความสดใสบางอย่างบนใบหน้านั้นทำให้เขายากจะละสายตาไปจากนางได้

ตลอดทั้งชีวิตฝูซิ่นเล่อไม่เคยพบเห็นสตรีใดแต่งตัวเช่นสตรีตรงหน้า นางสวมเสื้อแขนยาวสีขาวที่ความยาวของเสื้อเลยต้นขามาเล็กน้อย ในขณะที่สวมกางเกงขาสั้นจนแทบจะหายเข้าไปใต้ชายเสื้อ อวดเรียวขาเนียนดุจหยกอย่างไม่อายต่อสายตาของผู้ใด

สตรีเช่นไรจึงแต่งกายเช่นนี้ได้!

“ท่านแม่ทัพพพพ ตื่นนนน!” เสียงแสบแก้วหูดังขึ้นที่ข้างหูของฝูซิ่นเล่อ และผู้ที่กล้าตะโกนใส่หูเพื่อปลุกเขาเช่นนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น

สตรีในฝันที่บัดนี้ได้ก้าวออกมาจากความฝันของเขาแล้ว

“หากเจ้ากล้าตะโกนใส่หูข้าอีก คราวหน้าข้าจะหักคอเจ้าเสีย!” แม่ทัพที่ถูกปลุกตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางพูดอย่างหงุดหงิดขณะลุกขึ้นนั่ง

ปกติแล้วฝูซิ่นเล่อเป็นคนหูตาว่องไว แม้จะหลับอยู่ก็สามารถรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ และตื่นขึ้นเพื่อระวังภัยให้แก่ตนเอง แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด หากผู้ที่ย่องเข้ามาใกล้เป็นสตรีในฝันผู้นี้ เขากลับไม่คิดจะตื่นขึ้นมาระวังภัยแม้แต่น้อย หากแม้มิใช่เพราะถูกนางปลุก

อาจเป็นเพราะนางไม่มีรังสีอันตรายแฝงอยู่ก็เป็นได้

ฝูซิ่นเล่อพบหญิงสาวตรงหน้าครั้งแรกคือตอนที่เขานั่งอยู่ที่ศาลาริมสระบัว แล้วจู่ ๆ หญิงสาวในชุดวิวาห์สีแดงสดก็โผล่ขึ้นมาจากสระ อารามตกใจเขาจึงชักกระบี่เข้าใส่นาง เป็นเหตุให้หญิงสาวกระโจนหายไปในสระบัว และไม่ว่าเขาจะสั่งให้คนมางมหาเท่าไหร่ก็หานางไม่พบ

แต่แล้ววันหนึ่งหญิงสาวก็กลับมาอีกครั้งในชุดใหม่ สภาพเนื้อตัวเปียกปอนราวลูกสุนัขตกน้ำ นางขึ้นมาจากสระบัวแล้วยืนทำหน้าเซ่อมองหน้าเขา และหลังจากที่ฝูซิ่นเล่อพิจารณาจนแน่ใจแล้วว่านางหาใช่ภูตผีปีศาจ เขาก็สั่งให้สาวใช้พานางไปทำความสะอาดเนื้อตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่โดยใช้เสื้อผ้าชุดเดิมของฝูซิ่นฮวา

จากลูกสุนัขตกน้ำก็กลับกลายเป็นหญิงงามขึ้นมาทันที

‘บัวชมพู’ คือชื่อที่นางบอกแก่เขา แต่เพราะเขามิสามารถออกเสียงให้ตรงกับที่นางพูดได้ เขาจึงเรียกนางว่า ‘เหลียนเอ๋อร์’ ซึ่งเจ้าตัวก็หาได้ขัดข้อง มีเพียงบ่น ๆ เล็กน้อยว่า

‘ออกเสียงคำว่าฮัวได้แล้ว ทำไมออกเสียงคำว่าบัวไม่ได้’

แต่นอกจากนั้นนางก็มิได้ว่ากล่าวสิ่งใดอีก ยอมรับชื่อเหลียนเอ๋อร์แต่โดยดี และนับจากวันนั้นนางก็ไปกลับบ้านของตนและจวนของเขาผ่านทางสระบัวที่นางเรียกว่า ‘ประตูมิติ’

“วันนี้เรามีนัดไปเดตกัน ท่านอย่าทำเป็นลืมสิ” หญิงสาวลงนั่งขัดสมาธิบนเตียงของฝูซิ่นเล่อ พลางพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

สำเนียงของนางแปลกประหลาด บางคำคล้ายออกเสียงไม่ถูก อีกทั้งคำพูดคำจาก็ฟังดูแปลกพิกล จนบางครั้งฝูซิ่นเล่อก็ไม่เข้าใจว่านางกำลังพูดอะไรกันแน่

“เจ้าช่วยทำตัวให้สมเป็นสตรีหน่อยได้หรือไม่ มีอย่างที่ไหนบุกเข้าห้องบุรุษ ซ้ำยังขึ้นมานั่งบนเตียงของข้าอีก หากแม้มิใช่ข้า เกรงว่าเจ้าคงจะ...”

“โดนปล้ำไปแล้ว” พูดจบหญิงสาวก็หัวเราะออกมา “เพราะเป็นท่านไง ข้าเลยกล้า เป็นคนอื่นก็ไม่กล้าหรอก ใครจะบ้าทำอย่างนั้น โน้วววว”

นั่นปะไร ภาษาพิสดารหลุดออกมาจากปากของนางอีกแล้ว

ทว่าแม้จะพูดจาฟังแทบไม่รู้ความ แต่ฝูซิ่นเล่อก็อดรู้สึกดีใจอยู่ลึก ๆ ไม่ได้ เมื่อถ้อยที่สามารถจับใจความได้ สื่อความหมายว่านางไว้วางใจในตัวเขา

“ลงไปจากเตียงข้า” ฝูซิ่นเล่อสั่ง ก่อนพิจารณาการแต่งตัวของหญิงสาวตรงหน้าดูให้ชัด ๆ “นั่นเจ้าแต่งตัวอะไรของเจ้า!”

บัวชมพูก้มลงมองชุดเดินป่าของตนที่อุตส่าห์ลงทุนใส่กระเป๋ากันน้ำมาจากบ้าน เพื่อเอามาใส่ไปเที่ยวป่าไผ่กับฝูซิ่นเล่อโดยเฉพาะ

“ชุดเดินป่าไง ท่านว่าจะพาข้าไปเที่ยวป่าไผ่ไม่ใช่เหรอ” หญิงสาวถาม ท่าทางตื่นเต้น

“ไปเปลี่ยนชุด!” ฝูซิ่นเล่อสั่งเสียงแข็ง

“ทำไมล่ะ ชุดนี้เหมาะจะเดินป่าสุด ๆ แล้วนะ”

“แต่งเนื้อแต่งตัวมิเหมือนผู้ใด ใครมาเห็นเข้า คงคิดว่าเจ้าเป็นนางปีศาจจำแลงกายมา”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ไม่ต้องมัวพูดมาก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย”

“ไม่เอา อยากใส่ชุดนี้อะ อุตส่าห์หอบมาแล้ว”

ฝูซิ่นเล่อใช้นัยน์ตาคมกริบจับจ้องไปที่หญิงสาว

“จะเปลี่ยนเองหรือจะให้ข้าเปลี่ยนให้”

“หา!”

ฝูซิ่นเล่อไม่พูดซ้ำ มือแกร่งเอื้อมไปที่เสื้อผ้าของสตรีตรงหน้าหมายจะปลดออกอย่างไม่เกรงใจ

“เออ ๆ เข้าใจแล้ว ไปเปลี่ยนเองก็ได้!”