เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 96

เหล่าขุนนางทั้งหลายเคยชินเสียแล้วกับการได้เห็นองค์หญิงอันเล่อนั่งเล่นอยู่หลังบัลลังก์ของฮ่องเต้ระหว่างที่ทรงออกว่าราชการ หรือนั่งอยู่บนตักของฮ่องเต้ยามทรงงานในห้องทรงพระอักษร

ยามนี้ไม่ว่าผู้ใดล้วนทราบดีว่าจินเกาหยางโปรดปรานธิดาตัวน้อยที่เป็นเพียงก้อนแป้งกลม ๆ วัยสี่ปียิ่งกว่าผู้ใด อาจเพราะเป็นธิดาองค์แรกและธิดาองค์เล็ก พระบิดาจึงทรงให้ความเอ็นดูยิ่ง

“เสด็จพ่ออุ้มสูง ๆ อุ้มสูง ๆ” อันเล่อตัวน้อยร้องเมื่อจินเกาหยางอุ้มร่างเล็กชูขึ้น

ผู้เป็นบิดาหาได้ขัดใจองค์หญิงน้อย อุ้มนางชูขึ้นเหนือพระเศียรขึ้น ๆ ลง ๆ อันเล่อหัวเราะชอบใจใหญ่ ในขณะที่บรรดานางกำนัลและขันทีทั้งหลายต่างพากันกลั้นหายใจ

ใต้หล้านี้มีผู้ใดอยู่เหนือเกล้าของเจ้าแผ่นดินได้บ้าง

บรรดาข้าหลวงทั้งหลายยังไม่มีใครได้หายใจ เจ้าแผ่นดินเหนือหัวของพวกเขาก็อุ้มธิดาองค์น้อยมาขี่อยู่บนบ่าของตน ให้ธิดาน้อยวางมือน้อย ๆ ลงบนพระเศียรอย่างไม่ถือสา

“เสด็จพ่อเป็นม้า!” เจ้าตัวเล็กร้องเสียงใส

“เช่นนั้นองค์หญิงน้อยอยากไปที่ใด พ่อจะพาไป”

“ไปหาเสด็จแม่ดีหรือไม่เพคะ” อันเล่อถาม “เจียวเหมยหิวแล้ว”

อันเล่อน้อยมักเรียกแทนตัวว่าเจียวเหมย ซึ่งเป็นชื่อเล่นของนาง แต่บางครั้งจินเกาหยางก็เรียกสองแม่ลูกว่าต้าเหมยกับเสี่ยวเหมย ราวกับตนมีลูกสาวสองคน

“เช่นนั้นเราไปขอข้าวเสด็จแม่ของเจ้ากินกัน”

ว่าแล้วสองพ่อลูกก็ทำท่าจะเดินไปตำหนักใน หากมิใช่เพราะบรรดาลูกหลานขุนนางที่มาเรียนหนังสือที่ตำหนักฮุ่ยเจี๋ยทยอยกันเดินออกมา โดยมีองค์ชายทั้งสามตามออกมาด้วย

“พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม” อันเล่อเรียกอย่างดีใจ พยายามตะกายลงจากบ่าของจินเกาหยางเพื่อวิ่งไปหาพี่ชาย

“ระวังล้ม” จินเกาหยางเอ่ยเตือนเมื่อธิดาองค์น้อยวิ่งราวกับจะกลิ้งไป

“จับพี่ใหญ่ได้แล้ว!” อันเล่อกระโจนเข้ากอดองค์ชายใหญ่จนแทบจะล้มอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ

“โอ๊ะ! ข้าถูกเจ้าจับได้อีกแล้ว”

“อุ้ม! อุ้ม!” เจ้าก้อนแป้งชูแขนสองข้างขึ้นอย่างออดอ้อน ขณะร้องขอให้พี่ชายคนโตอุ้ม

จินหย่งไท่ก้มลงอุ้มน้องสาวอย่างใจดี เป็นที่รู้กันว่าโดยปกติแล้วองค์ชายใหญ่มีนิสัยที่ค่อนไปทางเงียบขรึมและมีความดุดันแฝงอยู่หลายส่วน อาจเป็นเพราะยามที่ฝูซิ่นฮวาตั้งครรภ์องค์ชายใหญ่นั้น นางต้องใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบ ทั้งยังต้องต่อสู้วางกลศึกมากมาย จนจินหย่งไท่ที่อยู่ในครรภ์เติบโตมามีนิสัยเช่นนี้ ทว่าองค์ชายใหญ่ที่ดุดันกับผู้อื่น ยามอยู่กับน้องเล็กก็มักจะกลายเป็นพี่ชายที่อ่อนโยนเสมอ

“พี่ใหญ่ใจดี เจียวเหมยจะให้รางวัล”

ว่าแล้วองค์หญิงน้อยก็จูบแก้มของจินหย่งไท่เป็นรางวัล ผู้เป็นพี่ยิ้มอย่างพอใจ แล้วฟัดแก้มนุ่มที่เหมือนอมซาลาเปาไว้สองข้างของน้องสาวคืน

อันเล่อหัวเราะร่าด้วยความจักจี้ เด็กหญิงโน้มตัวไปกอดพี่ชายอย่างออดอ้อน

“น้องข้า รู้สึกว่าเจ้าจะตัวหนักขึ้นนะ” องค์ชายใหญ่เอ่ยเย้าขณะอุ้มน้องสาวไว้

“เจียวเหมยอ้วน” เด็กหญิงหัวเราะร่วน “เสด็จพ่อบอกเจียวเหมยว่าเด็กอ้วน ๆ น่ารัก เจียวเหมยน่ารักเพราะเจียวเหมยอ้วน”

บรรดาองค์ชายพากันหัวเราะเสียงดัง เด็กหนุ่มผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ข้างองค์ชายใหญ่ยิ้มอย่างเอ็นดู แต่เมื่ออันเล่อหันมาเห็นหน้าเด็กหนุ่มคนดังกล่าวก็หน้าตาบึ้งตึงแล้วแลบลิ้นใส่เขาทันที

“เจียวเหมย เหตุใดจึงทำกิริยาเช่นนั้นกับพี่เว่ยเล่า” องค์ชายรองปราม

พี่เว่ยที่องค์ชายรองเรียกนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้เลย นอกจากเว่ยเซี่ยวเทียน คู่หมั้นของอันเล่อที่ได้หมั้นหมายกันมาตั้งแต่ที่นางยังมิรู้ความ