เหนือดาวยังมีเรา นิยาย บท 9

พอได้ยินชื่อนี้ พันดาวรู้สึกว่าใจของตัวเองเต้นไม่เป็นจังหวะ ท่าทางที่หยิบโทรศัพท์หยุดชะงักลง หันมองไปยังผู้ชายในความมืดอย่างซื่อๆ

สายตาดำมืดอย่างมาก เห็นแค่เค้าโครงของรูปร่างคนเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้นต่อให้เขาไม่ได้อำพรางตัวแน่นหนาขนาดนี้ เธอก็แยกแยะไม่ออกอยู่ดีว่าเขาคือใครกันแน่ เพราะว่าเธอไม่เคยเห็นภาคินมาก่อน

“ทำไม……ทำไมฉันต้องเชื่อคำพูดของคุณด้วย?”

เห็นเขาค่อยๆยื่นมือออกไปควานหาของอะไรบางอย่างที่ตัวของเขา ก่อนจะยื่นให้กับเธอ“ผมคิดว่าสิ่งนี้สามารถทำให้คุณเชื่อผมได้”

พันดาวรู้สึกว่ามีแสงสว่างวูบวาบอยู่ในความมืด มองเห็นไม่ชัดว่ามันคืออะไร

เธอลุกขึ้นมาจากเตียงด้วยความลังเล มือหนึ่งคว้าโทรศัพท์เอาไว้แน่น มืออีกข้างยื่นออกไปรับของในมือของเขามา

เป็นแหวนหนึ่งวง

เธอจำแหวนวงนี้ได้ มันคือแหวนแต่งงานที่ให้กับเธอตอนที่แต่งงานเข้ามาในตระกูลวงค์วันดี

“……คุณคือภาคินจริงๆเหรอ?” พันดาวมองผู้ชายที่อยู่ในความมืด ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าอายุของเขายังไม่ถึงสามสิบ เธอก็อาจจะรู้สึกว่าคนคนนี้เป็นชายชราที่แก่มากแล้ว

แม้จะยืนยันแล้วว่าผู้ชายตรงหน้านี้ก็คือภาคิน คือสามีที่ไม่เคยโผล่หน้ามาเลยคนนั้นของเธอ แต่พันดาวกลับดีใจไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว

มีข่าวลือเกี่ยวกับเขาเยอะแยะมากมาย ส่วนใหญ่ก็ล้วนแต่น่ากลัวทั้งนั้น

แต่คนรู้สึกหวาดกลัวโดยสัญชาตญาณในเรื่องที่ตัวเองไม่รู้ เรื่องที่พันดาวรู้สึกเป็นกังวลมากกว่าคือทำไมเขาถึงปรากฏตัวออกมา

ดันปรากฏตัวขึ้นมาหลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนด้วย หรือว่าเขาจะรู้เรื่องนี้แล้ว?

“……คุณมาทำอะไร?” พันดาวถามขึ้นมาด้วยความหวาดผวาและหวาดกลัว ดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าความหมายของประโยคนี้มันผิดแปลกไป ก่อนจะพูดขึ้นมา“ความหมายของฉันคือ……ผ่านมานานขนาดนี้แล้วคุณยังไม่ปรากฏตัวออกมาสักที ทำไมตอนนี้ถึงโผล่ออกมาล่ะ……”

“แค่คุณไม่เคยเห็นผมเท่านั้น แต่ผมรู้เรื่องของคุณทั้งหมด”

พันดาวรู้สึกตกใจ คิดในใจว่าคำพูดนี้ของเขาหมายความว่าอะไร? กำลังบอกเป็นนัยถึงเรื่องที่เธอไปแอบมีความสัมพันธ์กับผู้ชายเมื่อคืนอย่างนั้นเหรอ?

ดังนั้นเขาก็เลยจะมาคิดบัญชีกับเธองั้นเหรอ?